Altijd schuld (3)

 Dagboek.
Morgen gaan we eten met een ander stel, we noemen het een ‘eetclubje’. Ik heb gereageerd via een advertentie in het blad Onkruid. In totaal zouden we met vier stellen zijn, twee hebben er al afgezegd. Alleen de organisator en wij blijven over. Ik heb er geen goed gevoel bij, ook al omdat ik alleen mailcontact met Floris heb gehad. Ik heb aan Mark gevraagd of hij echt wil, hij zegt dat het goed is dat we nieuwe mensen ontmoeten. We zitten nu hele weekenden thuis films te kijken en veel alcohol te drinken. Niks mis mee maar toch denk ik, ben ik bang dat we afstompen, dat we misschien alcoholist worden. We gaan morgen maar. Straks verwachten ze dat wij exclusief gaan koken. Ik heb al gelezen dat de organisatoren hartstikke goed kunnen koken. En wat moeten wij dan? Toekijken en meepraten over iets waar we waarschijnlijk niet genoeg kennis van hebben? Ik word gek. Mark zegt dat ik perfect kook en dat je daar niet zal zijn om de perfecte kok uit te hangen maar om in eerste instantie te zijn wie je bent en dat is geen zenuwlijder.

Het huis van Marjolein en Floris lag diep verscholen in een klein bos. De smalle toegangsweg naar hun huis voelde in het donker niet overal verhard aan toen Mark en Effie naar hun huis reden. Er doemde langzaam een spierwit gepleisterd huis op uit al het groen.
‘Gaat het?’ vroeg Mark lief. Haar linkerhand verdween tussen zijn benen. Effie had altijd al de sterke behoefte Mark te voelen, overal en altijd. Ongevraagd pakte ze hem vaak ook in zijn kruis en voelde ze de inhoud.
‘Ze zullen toch niet denken dat wij goed kunnen koken? Hadden we niet meer moeten meenemen?’ Effie hield het nagerecht stevig vast, een zelfgemaakte kwarktaart. Ze had via mail aan Marjolein laten weten dat zij het nagerecht zou maken. Mark keek licht geïrriteerd opzij en parkeerde de auto op een brede strook grind voor het huis.
‘ Wat moeten we hier Mark? Die mensen zullen ons, mij ontzettend stom vinden.’
‘Jij stom, wat doe ik dan precies bij jou volgens jou. Ik heb niet zoveel met erg domme mensen Eff.’
‘ Weet ik niet, wat je bij mij doet, wat doe je eigenlijk bij zo’n domme vrouw?’ Ze keek hem bezorgd aan.
‘Ik ga niet zeggen dat je bij tijd en wijle best bijdehand kan zijn.’
‘Dat zou ik ook niet doen Mark.’

De begroeting was hartelijk. Twee vijftigers die er voor hun leeftijd nog goed uitzagen. Floris was een beetje gezet. Marjolein zag er voor haar leeftijd goed uit. Een lange blonde vrouw.
‘Jammer dat er maar één stel over is gebleven Marjolein?’ Effie richtte zich op Marjolein Floris had het druk met vooral zichzelf en Mark. Zij praatten al snel geanimeerd met elkaar.
‘Ach Effie de hoeveelheid mensen is niet bepalend voor de gezelligheid. Toch?’
‘Dat is zo’, zei Effie met een overtroevende stem en intentie.

Floris leek naarmate de avond vorderde een andere agenda te hebben dan Effie en Mark. Aan de gemaakte glimlach te zien van Marjolein wanneer Floris schuine opmerkingen maakte naar Effie begreep Mark de ware agenda van de twee ook. Het eetclubje zou zomaar kunnen eindigen in een geil eetclubje. Iets waar Mark en Marjolein niet totaal afwijzend tegenover stonden maar de insteek van dit samenzijn was culinair eten met ‘goede gesprekken’ het liefst met een filosofische inslag. Maar de ‘goede gesprekken’ gingen al snel over hun avonturen in Cap d’ Agde. Een groot naturisten-oord in Frankrijk. Floris smulde van zijn eigen belevenissen in dit oord met andere vrouwen. Voor het gemak vertelde hij de verhalen van zijn vrouw ook, die zich er op een gegeven moment wat agressiever ging opstellen naar hem. Zij wilde het zelf vertellen. Ze struikelde over elkaar heen in een ultieme poging het gemoed van Effie en Mark te beïnvloeden want zij bleven nu nog beleefd afstand houden. Mark wist inmiddels dat Effie zichzelf aan het opladen was. De bom zou barsten en niemand zou haar dan nog tegen kunnen houden. Het lontje aansteken deed Floris geheel zelf bij Effie. Mark moest Effie loslaten; op dit soort momenten wist zij precies wat ze deed. Hij wist als geen ander dat ze in dit soort situaties op haar sterkst was, sterker dan hij. Mark zou zich schamen voor de schaamteloosheid van dit stel.

Marjolein en Mark zaten op de twee stoelen, Effie en Floris op de bank. Floris had zijn best gedaan naast Effie plaats te nemen op de bank. Floris was absoluut het type niet waar Effie op zou vallen. Hij drong zich op en ging op de grote bank direct tegen haar aanzitten.

‘Floris, als ik mij niet vergis zijn we nog niet toegekomen aan het nagerecht, of ben ik het nagerecht?’ Het was even stil, de muziek was nu goed te horen. André Hazes.
‘Een verzamel-CD’, zei Mark voorzichtig. Maar Floris was niet te stoppen, hij werd geprikt door de natuurlijke schoonheid van Effie, Mark niet door die van Marjolein maar deze was dan ook een stuk onnatuurlijker. Floris en Marjolein hadden flink geïnvesteerd in de vele verbouwingen van Marjolein. Floris was geen enkele lichaamsbouwvakker tegen het lijf gelopen. Er werd ondertussen flink alcohol gedronken, ook door Effie. Mark zou rijden dus dronk niets. Mark hoopte dat Effie haar eerste gevoel naar Floris zou laten blijken, zodat zij de confrontatie aan zou gaan. Hij was het zat hier. Hij wist ook wanneer Effie genoeg wijn op zou hebben dat het haar allemaal niet meer zou uitmaken. Ze zou Floris zelfs leuk kunnen gaan vinden. Na verschillende pogingen van Marjolein Mark te bewegen haar ook leuk te vinden, leek het erop dat Mark geen enkele poging deed haar warme handen een vaste plek op de van haar te geven. Hij zag Effie steeds rustiger worden. Tientallen minuten waren Effie en Floris al onverstaanbaar voor Mark en Marjolein. Ze leken ook steeds dichter naar elkaar toe te kruipen. Mark voelde zich steeds ongemakkelijker te voelen. De bom zou snel barsten.