Maradona en zijn sigaar
Daar zat hij dan. Persconferentie gehad, beetje alle criticasters afzeiken, daarna 10 spelers nog even lekker knuffelen, Messi een hand geven en dan naar zijn eigen kamer. Deur dicht, kast open en dan uit zijn jaszak een sigaar pakken. Een lekkere, dikke Cubaan. Denkend aan maatje Fidel laat hij zich vallen op de bank. Zucht eens diep, pakt een aansteker en steekt sigaar aan. Zo, dat klusje is weer eens geklaard. Klaar om wereldkampioen te worden. Want, Hij, de allerbeste voetballer ter wereld ooit, zal laten zien dat Hij ook de allerbeste trainer ooit ter wereld is.
Ach ja, Maradona. Ik snap er niets meer van. Voetballen kon hij als de beste, Al vind ik hem niet de allerbeste ooit. Pelé schijnt erg goed te zijn geweest, vooral op het W.K in 1970, maar ik was er niet bij en heb het dus ook niet meegemaakt. Cruijff was ook goed. Alleen ook niet bewust meegemaakt. Maradona wel. Bijvoorbeeld de prachtige beelden in 1982. Brazilië – Argentië, met een jonge Maradona. 3-1 voor Brazilië, rood voor Maradona. De zegetocht begint daarna. Barcelona en daarna Napoli. Het WK 1986. Wie herinnert zich niet Argentinië-Engeland, de passeerbewegingen van Hem en de Hand van God. De wereld ligt aan zijn voeten. Maar het zijn sterke schouders die weelde kunnen dragen. Maar helaas, zijn schouders niet.
Maradona. Als een psychotisch randdebiel kon hij af en toe te keer gaan. Ik zie hem nog steeds de camera aanranden na zijn doelpunt tegen Griekenland tijdens het WK in 1994. Wauw, nog nooit zo’n voetballer zo stoned gezien. En, wauw, wat een stomme oetlul. Wel een heel goed voetballende stomme oetlul, maar toch, een stomme oetlul. Want, drugs, drank en sex waren óók zijn wereld geworden. De voetbal was niet meer het enige bolletje waar hij volledig van uit zijn dak kon gaan.
Maradona. Weet je, van zijn voetbalacties kon ik genieten. Van al dat gedoe ernaast niet. Schieten op journalisten, en zo. En nu dan als coach. Dat kon hij er wel even bij doen. Wat een triest gebeuren dat huidige Argentinië. Waar is de vechtlust gebleven, de scheermessen onder de kicksen? Waar zijn de tijden gebleven dat er elf langharige, uit de sloppenwijken-klei getrokken mannetjesputters de tegenstanders stonden op te wachten in de spelerstunnel, die al piesend in hun voetbalbroekjes van angst, met knikkende knietjes gedwee het veld op gingen en op een muur van Argentijnse onverzettelijkheid en creativiteit botsten. Wat een voetbal, wat een passie en wat een foute kapsels.
Maradona. Hij had het wel moeilijk de laatste weken. Hij voelde zich aangevallen en hij reageerde nogal geprikkeld. En wat je niet moet doen bij een psychotische randdebiel, is prikkels geven. Want dat kunnen die paar hersencellen niet aan. Gaat ‘ie gekke dingen doen en zeggen. En toen Palermo in de blessuretijd Argentinië op voorsprong zette gebeurde het. Maradona sprintte het beregende veld op, nam een lange aanloop, zette af, landde op zijn borst en probeerde door te schuiven. Een Pi-Airtje. Maar dan een mislukte versie hiervan. Een combinatie van Under the Bridge en een aangespoelde walvis op Ameland. Of zoiets. Later hadden de Heilige Palermo en God Hem, Maradona, de zege geschonken.
Maradona. En Uruguay uit. Altijd lastig. Met als matchwinnaar Mario Bolatti. Argentinië naar Zuid-Afrika. De persconferentie. Hij, Maradona had het opééns helemaal alleen gedaan. En de journalisten konden er maar aan zuigen, en blijven zuigen. Niks geen Heilige Bonatti, niks geen Lijntje naar God, maar een uitnodiging voor een ouderwetse, vurige Zuid-Amerikaanse blowjob-gangbang. Te zielig gewoon.
Maradona. Stop toch met dit gedoe. Alsjeblieft. Laat de voetbalwereld jou herinneren als een voetballer met geniale acties, mooie anekdotes over Lijntjes met en Handen van God. Lééf van mijn part van God los, maar laat het trainen en coachen aan vakmensen over. Ga de dingen doen waar je goed in bent. Ga weer supporter worden bij alle sporten van jou land en laat je Pluisen-kopje zien bij alle belangrijke sportevenementen van de wereld. En verwarm onze harten met je pretoogjes en je enthousiaste aanstellerij.
London 2012, Olympische finale Vrouwenhockey. Argentinië – Nederland. Op de tribune Lex en Max. En Pluisje. En als na de wedstrijd Lex lekker aan het rollenbollen is met de Hollandse Meiden, legt Pluisje een arm over de schouders van Max en fluistert wat in haar oor. Er verschijnen wat sterretjes in Max haar ogen. Ondertussen graait Hij uit het niets een grote, dikke sigaar tevoorschijn en met een grote glimlach laat Hij haar zien hoe je aan een sigaar moet zuigen. En de wereld kan weer om Hem lachen.
