Dutch Open in Japan
Door de jaren heen ben ik het altijd wel een beetje blijven volgen, het boksen. Wel een beetje ingewikkeld met al die verschillende bonden, maar toch. De opkomst en ondergang van Mike Tyson, "Opa" George Foreman, die op latere leeftijd wereldkampioen was, de gevechten tussen Sugar Ray Leonard en Marvin Hagler, de arrogante Lennox Lewis. Eens in de zoveel tijd hoorde je er over of je zag er wat van. Tegenwoordig vind ik boksen minder interessant. Waarom? Het is saai. Er is namelijk iets anders wat ik veel interessanter vind. Veel meer actie, veel meer spanning en veel meer knock-outs: K1.
K1 is een vechtsport, waarin onder andere kickboksen en boksen gecombineerd wordt. Schoppen mag, slaan mag, spugen mag weer niet en op de grond mag je ook niet doorgaan. De scheidsrechter leidt de boel in goede banen en een jury noteert de punten. De wedstrijd duurt 3 ronden van 3 minuten, met een uitloop naar 5 ronden, als de vechters gelijkwaardig zijn. Deze sport werd in 1993 in Japan geïntroduceerd en de sport was meteen razend populair. Ieder jaar wordt de K1 World Grand Prix gehouden. Dit is altijd in december. De 8 beste vechters komen dan in een knock-out systeem aan bod. Eerst een kwartfinale, dan halve finale en dan de finale. Na 3 wedstrijden op 1 avond is de winnaar bekend en deze gaat naar huis met 400.000 dollar.
Deze volle kassa is voor menig groot manspersoon aanleiding geweest om eens een poging te wagen om door te dringen tot de K1 grootheden. Zo was er een Hawaïaan. Akebono, 2.03 meter hoog met een schoon gewicht van 235 kilo. Het frapante was, dat hij uit een andere grote Japanse sport kwam. Hij was namelijk Yokozuna, grootmeester in de Sumo, Hij was een levende legende. Echter, zijn uitstapje naar de K1 was geen succes. Als een vrij zware Teletubby bewoog hij door de ring, en met zijn kleine armpjes probeerde hij nog de tegenstander te pakken. Voor hem geen succes, maar de Japanners loved it. Of Bob Sapp. Een Amerikaanse kleerkast die de ring in stormt, als een wervelwind op de tegenstander inbeukt, met de hoop dat een uithaal de tegenstander vloert. Na anderhalve minuut is Bob buiten adem, en moet hij maar hopen dat hij de ronde ongeschonden haalt. Meestal lukt hem dat niet. Jammer voor hem, maar de Japanners love it.
Meer succes hebben onze mannen gehad. Van de 16 finale-toernooien is er 13 keer een Nederlander met de hoofdprijs naar huis gevlogen. Vanaf 2002 is altijd een Nederlander als glorieuze overwinnaar de ring uitgestapt. Sommige vechters hebben de prijs al meerdere keren gewonnen. Peter Aerts drie keer, Ernesto Hoost vier keer, Remy Bonjasky drie keer en Semmy Schilt ook drie keer.Wij doen het dus goed. Onze mannen zijn geen clowns, die door lengte of gewicht hopen een gelukkige overwinning te halen. Deze mannen leven voor hun sport, trainen dag in, dag uit, jaar in, jaar uit. De combinatie van lengte, kracht, coördinatie en tactiek maakt dat ze vaak overwinningen behalen. Géén gelukkige overwinningen, maar door een weloverwogen tactiek halen ze zich de overwinningen naar zich toe. En daar kan ik van genieten.
Dit jaar zijn er ook weer wat mannen uit Nederland te bewonderen tijdens de World Grand Prix in Japan. Alistair Overeem, Semmy Schilt en Remy Bonjasky verdedigen de vaderlandse eer. Dat zijn toch al drie van de acht vechters. Niet slecht. Als je dan ook nog naar de andere deelnemers kijkt, wordt het nog anders. Badr Hari komt uit voor Marokko, maar woont in Nederland. Errol Zimmerman komt uit voor Curacao, maar woont in Nederland. Jerome Le Banner (Frankrijk), Ruslan Karaev (Rusland) en Ewerton Teixeira (Brazilië) maken het achttal compleet. Dus vijf van de acht vechters komen uit Nederland. En die vechten in Japan voor de hoofdprijs. De louwerkrans en een vette check van 400.000 dollar.
Tip: Remy Bonjasky. Vastigheidje
