Stille tochten zijn toppunt van egocentrisme
Morgen vindt in Naaldwijk een stille tocht plaats naar aanleiding van het familiedrama dat zich daar donderdagochtend afspeelde. Een doorgedraaide man steekt zijn ex-vrouw en haar drie kinderen neer. Hoog tijd om met zijn allen in stilte een optocht te houden.
Sinds de dood van Meindert Tjoelker in 1997 is de aandacht voor zinloos geweld onafgebroken groot. Steeds wanneer er onschuldige mensen bruut worden omgebracht zetten de NOS, RTL en SBS6 binnen no time een reportagebusje neer bij de plek des onheils. Om vervolgens elk uur opnieuw te berichten over hoe onschuldig het slachtoffer wel niet was en hoe geschokt de lokale bevolking is door deze willekeur.
Het redmiddel voor onze verloren maatschappij ligt voor de hand. Stille tochten moeten zinloos geweld voor eens en altijd uitbannen. Twee dagen nadat er weer een dode is gevallen lopen de nabestaanden van het slachtoffer voorop in een stoet van mensen die ze helemaal niet kennen. Wie zijn eigenlijk al die mensen? Lopen ze mee om de familie een hart onder de riem te steken of sjokken ze soms hand in hand door de straten om te protesteren tegen de verharde maatschappij?
Als de stille tocht een maatschappelijk protest is, dan moet ik iedereen die er ooit in één heeft meegelopen teleurstellen: stille tochten helpen helemaal niets. Ja, dat komt hard aan hè? De hoeveelheid zinloos geweld lijkt de laatste jaren juist wel toegenomen in plaats van afgenomen. Het aantal mensen dat ingrijpt als er iemand in elkaar geslagen wordt is schrikbarend laag. Waar zijn al die vredesduiven uit stille tochten op het moment dat er iemand in elkaar geslagen wordt? Volgens mij staan ze schaamteloos tussen de ruggen van de andere omstanders door toe te kijken.
Publiekelijk rouwen om de dood van een onbekende is een hype geworden. Je hoort er helemaal bij als je hebt meegelopen in een stille tocht. Zeker wanneer het een bekende Nederlander betreft. Uit een Brits onderzoek blijkt dat mensen die massaal rouwden om Pim Fortuyn dit vooral deden om zichzelf een goed gevoel te bezorgen. Mensen laten op hypocriete manier zien hoe sociaal betrokken ze wel niet zijn, terwijl ze intussen hun ogen uitkijken. Een leuk egocentrisch dagje uit, zo’n massale rouwbijeenkomst.
Begrijp me niet verkeerd: ik ben tegen zinloos geweld. Maar is iedereen dat niet? Waarom voel ik eigenlijk niet de behoefte om mee te lopen in een stille tocht? Het antwoord is simpel: ik ben allergisch voor hypocrisie. Ieder zichzelf respecterend mens moet zich diep schamen voor stille tochten. Want terwijl duizenden mensen hun geweten afkopen door mee te lopen met kaarsjes, beertjes en bloemen, wordt een paar straten verderop gewoon weer iemand in elkaar geslagen. Dat los je niet op met een stille tocht.
