Wat een samenleving
Niks zo vervelend als op het station aankomen en zien dat je trein zoals gewoonlijk weer een aantal minuten vertraging heeft. Door deze vertraging ga je zeer waarschijnlijk je overstap op het volgende station missen waardoor je dus vervolgens weer te laat op je werk gaat verschijnen. Dit is waarschijnlijk voor de meeste treinreizigers één van de grootste frustraties.Toch is dit voor mij als OV gebruikende student niet de grootste irritatie met betrekking tot de trein. Mijn grootste frustratie is de zelfingenomenheid van de tegenwoordige mens waarbij mensen alleen nog maar aan zichzelf denken.
Zo gebeurt het soms wel eens dat de treindeuren precies voor mijn neus tot stilstand komen. Dit betekent meestal de grootste kans op een zitplek aangezien je dan in principe als eerste door deze deur zou moeten kunnen gaan. Ik zie al een mooi plekje op de onderste etage van de dubbeldekker en sta klaar om zodra ik de kans krijg dit plekje in te pikken en te genieten van een treinreis zonder stijve benen. Ik moet natuurlijk nog wel even geduld hebben want er moeten natuurlijk eerst nog mensen de trein uit. Ik doe netjes een stapje opzij om deze mensen de ruimte te gunnen en de stroom uitstappers begint op gang te komen. Maar voordat de laatste persoon daadwerkelijk de trein is uitgestapt weten een aantal mensen al zichzelf naar binnen te wurmen. Wat vervolgens een hele massa verplaatsing tot gevolg heeft. Wat er dus op neerkomt dat ik in plaats van als eerste pas als één van de laatsten de trein in weet te stappen. Mijn fatsoen heeft mij dus daadwerkelijk mijn zitplaats gekost waardoor bij mij de gedachte naar boven komt om volgende keer maar minder beleefd te doen.
Mijn grootste frustratie op het station is dus de gedachtegang van de tegenwoordige samenleving. Het zijn niet de beleefde mensen die er het beste vanaf komen. Het zijn juist de onbeleefde en egoïstische mensen die het beste plekje in de trein krijgen. De mensen die wel netjes op hun beurt hebben gewacht zullen dus altijd moeten staan. Wat tot gevolg heeft dat deze mensen de volgende keer ook maar wat brutaler naar binnen gaan stappen in een poging deze keer wel een zitplaats te bemachtigen. Hiermee ontstaat er dus een cirkel die onze samenleving verandert in een maatschappij waarin mensen vooral om zichzelf geven.
Op zaterdag is het vaak de dag van de boodschappen. Het lijkt wel of het hele land precies op die dag zijn voorraadkast moet bijvullen. Het gebeurt dan ook regelmatig dat je op lange rijen bij de kassa stuit. Zeer vervelend, maar dit is niet mijn grootste frustratie in de supermarkt.
De grootste frustratie is toch wel dat op het moment dat je net vijf minuten in de rij hebt gestaan en je bijna aan de beurt bent de kassa naast die van jou plotseling ook opengaat. De mensen achter je zijn er als de kippen bij en uiteindelijk weten deze mensen eerder hun producten af te reken dan jij. Terwijl jij dus toch echt eerder in de rij stond dan deze mensen.
Dit gedrag is in onze huidige samenleving niet meer dan normaal. En ik vind dat dan toch wel raar. Aangezien er totaal geen eerlijkheid schuilt in dit voorbeeld. Het enige wat mensen denken is “ik heb geen zin om in de rij te staan dus ik zorg dat ik zo snel mogelijk aan de beurt ben”. En omdat iedereen dit denkt is er niemand die hier ook maar iets van zegt. Het wordt gezien als een mazzeltje dat je net aankomt als er een nieuwe kassa opengaat en je dus eerder de winkel uit bent dan mensen die voor jou in de rij staan. De ideale samenleving bestaat dus niet omdat eerlijkheid en rechtvaardigheid blijkbaar niet de belangrijkste aspecten zijn in een samenleving. Het gaat puur om het individu en het principe van “survival of the fittest” blijkt dus op elke aspect van de huidige samenleving te gelden.
De vorming van de ideale en eerlijke en oprechte samenleving is uiteraard een kansloze missie omdat zelfs op de meest kleine puntjes de eerlijkheid al ver te zoeken is. Het zijn ook niet meer dan kleine frustraties die ik hier uit, die andere mensen misschien nog nooit hebben gezien, laat staan dat ze er überhaupt over hebben nagedacht. Ik vraag deze mensen ook niet om te veranderen, een weg terug is er toch niet. Ik vraag enkel aan deze mensen om na het lezen van dit artikel eens na te denken over hoe asociaal deze samenleving eigenlijk is en dat de grootste problemen in de wereld vaak hun grondbeginsel vinden in dit soort kleine irritaties.
Wil jij columnist worden? FOK!columns zoekt columnisten
