Het studiehuis, een harde leerschool
Dijsselbloem, iemand die zegt wat ouders van leerlingen (die ondanks hun stemrecht nooit gehoord worden) al beweerden sinds de invoering van het geweldige, op zelfstandigheid van leerlingen berustende, studiehuis, wordt gehuldigd alsof hij een klokkenluider is. De rode loper gaat uit, en vol lof wordt gemeld dat onze politiek leiders tot inzicht zijn gekomen. Het is jammer dat politici mensen nooit geloven op hun woord en altijd willen dat er miljoenen worden gespendeerd aan een onderzoek om zo aan te tonen dat zij het niet bij het rechte eind hadden, anders was het studiehuis al jaren eerder afgeschaft.Nu is het zo, dat ik een product ben van datzelfde studiehuis. Vandaar ook de slechte Nederlandse spelling en de abominabele kwaliteit van mijn wiskundig inzicht. Slecht studiehuis, FOEI! En dus kan ik niet anders dan hommage brengen aan Dijsselbloem, die 15 jaar te laat is begonnen aan het in kaart brengen van de ondiepe wateren en zandbanken die onze vernieuwde studiezee bleek te hebben.
Het studiehuis, voor hen die zo gelukkig zijn om erin terecht te komen, is een paradijs op aarde. In het vierde jaar werd ik voor het eerst onthaald achter die grote rode deuren waar het studiehuis begon. En je voelde het, je voelde het gewoon; dit is iets speciaals! Zo baande ik mij een weg langs andere paradijzenaren die hier met grote glimlach rond hobbelden.
Intekenen en studeren geblazen dus. Ik tekende mij in voor het KWT (Keuze WerkTijd) uur en liep eens rustig en bedaard rond, samen met nog 6 andere 16-jarige kneusjes die de zelfstandigheid hun gegund door de politiek trachtten te gaan misbruiken. Na een aantal plunderingen op de kranten en tijdschriften aldaar, waren wij verzadigd van chaos en anarchie en gingen wij weer terug naar de lessen ons toebedeeld.
De maanden daaropvolgend werden steeds meer klasgenoten minder gevoelig voor de repercussies van het niet op komen dagen bij KWT uren in het studiehuis. Op een enkeling na, die wij vaak zagen zitten, lerend, wachtend, observerend, het studiehuis tot zich nemend met open armen. Nee maar, een politiek correct kind.
Ik en mijn klasgenoten kregen een geforceerde ingeving, en plots wij waren om, overgehaald om nu wel onze stinkende best te doen voor het zo lovenswaardige studiehuis. Dit kwam door de motiverende woorden van Dhr. Vonk, die bij ons de vonk deed overslaan ons helemaal op het studiehuis te storten, met alle gevolgen van dien. “Jullie zullen nu gecontroleerd worden in jullie zelfstandigheid.” (Dit om blijk te geven dat de leraren vertrouwen in ons hadden) “Beschaam ons vertrouwen niet.” (Het vertrouwen dat de leraren hadden ingetrokken, moest niet verkwanseld worden) “Dan blijft iedereen tevreden.” Nu is het zo dat als je zestien bent, je van retoriek geen weet hebt. Niet van het soort allesvernietigende retoriek die aan dit soort argumentatie ten grondslag ligt.
We werden onder strenge bewaking gesteld van ene Mevrouw Smith, die vanachter haar computer alle andere PC’s in de gaten hield om er zo de plug uit te trekken wanneer deze niet werden gebruikt voor onderrichtend nut. Mevrouw Smith had een dagtaak aan het resetten van computers die werden ‘misbruikt’. Maar haar wakend argusoog liet zich niets ontgaan, en ze noteerde de namen van elke haar gepasseerde leerling. Passeerde je niet de revue, maar was je wel onvrijwillig ingedeeld een zelfstandig keuze-uurtje te vervolmaken, dan hing er een forse reprimande in de lucht. Dit werd dan ook vele malen geopperd door die enkeling bij ons in de klas, die altijd netjes zijn uren spendeerde in het studiehuis. De doorsnee leerling deed dat heel anders, die ging bij zijn vrienden/vriendinnen zitten om beetje te babbelen over hoe stom en overbodig het studiehuis was, of, wanneer men een rebellerende geest had, ging men over tot het uithalen van James Bond acties.
Wij arriveerden bij de KGB agent van de leiding, mevrouw Smith, die onze namen noteerde voor aanwezigheid, wij liepen door naar de achterste krocht van de studieruimte en zetelden ons daar een vijftal minuten, waarbij we de eerste twee minuten doorbrachten in hels kabaal, zoals het leerlingen op een middelbare school betaamt. Na tot zwijgen te zijn gemaand door KGB agente Smith, openden wij de ramen van de ruimte waar wij onze intrek hadden genomen, en namen onze uittrek. Van het ene op het andere moment stonden we buiten de school (het was natuurlijk op de begane grond, voor hen die zich afvragen of wij allen levensmoe werden van het studiehuis). Wij extraheerden dus onze lijven door het venster, om daarna op pad te gaan naar een 500 meter verder gelegen winkelcentrum, waar allerlei goederen te halen waren waar wij als ongezonde kindertjes wel oren naar hadden. Dit was niet het enige natuurlijk, ook ontsnapten wij af en toe aan de studiecel met de intentie wat marihuanaversnaperingen te gaan nuttigen, in een park dichtbij school gelegen. Fantastische herinneringen heb ik aan het studiehuis! De vrijheid, de gigantische hoeveelheden uren waarin je slechts leerde hoe je de schoolleiding kan bedotten en voorliegen, ik mis het nog steeds. Maar ik ben geslaagd.
De politiek heeft geen weet van het onderwijs. Dit heeft te maken het feit dat de meeste politici klaar zijn met hun middelbare school voordat zij hun zegenrijke verbeteringen gaan doorvoeren. Ook kunnen politici niet worden gezien als een doorsnee van de bevolking, het zijn toch allemaal een tikje narcistische balletjes die voordoen altruďstische bedoelingen te hebben. En vanuit dit oneindige altruďsme, en de wil om niets dan goed te doen, hebben ze het studiehuis ingevoerd. Een product van idealisten! Een product waar dromen van zijn gemaakt. En dromen deden ze, de vernieuwers van het onderwijs. Niemand anders dan 150 politici, zouden op de gedachte kunnen komen dat 16 jarigen zelfstandig genoeg zijn, en de verantwoording kunnen dragen, hun eigen tijd in te delen en de vakken te leren. Had men 150 moeders, 150 vuilnismannen of 150 nog niet ingeburgerde Polen deze beslissing laten nemen, er was een unanieme andere uitslag geweest. Een uitkomst die zich laat raden, mits je geen politicus / politica bent. Politici zijn veelal die enkelingen, die wel zelfstandig leren en immer hun kennis willen vergroten. De ideale, idealiserende, geďdealiseerde leerling!
En nu, na mijn studie-avonturen-huistijd, denk ik met weemoed terug aan die korte episode in mijn leven, dat het studiehuis voor mij een feit was. Hoe het de generatie studiehuis zal vergaan, wie zal het zeggen? Misschien zijn we zo achtergesteld en verkwanseld door het idealisme van onze politici, dat we over 20 jaar een verketterde generatie geworden zijn waar schande over gesproken wordt.
Maar soms, wanneer ik langs mijn oude school fiets, zie ik hem / haar nog zitten in het studiehuis, de enkeling die de moeite neemt, de verantwoording en de zelfstandigheid heeft, om zijn / haar eigen studie in te delen. Makkelijk gezegd: een nerd. En dan en zie ik die nerd om zich heenkijken, wachtend, loerend, tandenknarsend, denkend; “Wacht maar af, over 25 jaar zit ik in de Tweede Kamer!”
FOK!columnisten schrijven op vaste dagen volgens volgend schema:
zo: SunChaser – Danny ma: superworm – Submit di: tijl – Gramps/MarkVerver wo: Arnohari/kassameisje – binsmeister do: bazbo – Submit vr: DriekOplopers – drulovic/petertjeprik za: Francesca – Submit
