Denk je dat je veel kunt zien?
Met een laatste biertje in mijn hand zit ik in mijn stamkroeg de krant te lezen. Twee uur 's nachts, en dan de krant lezen. Dan moet er toch iets verkeerd zijn gegaan in mijn leven. Veel nieuws lees ik niet, of het moet een artikel zijn over Geert Wilders die het over Marokkaans schorriemorrie heeft, wat weer iets zegt over de krant. Ik bedoel maar, je moet als krant toch echt verlegen zitten om nieuws als je daarover gaat schrijven. Kortom; genoeg redenen om de bladzijde om te slaan, zou ik zeggen. Plotseling gaat er iemand naast mij zitten. Een vrouw met blond haar, een rok die ook als polsband gebruikt kan worden en op haar gezicht een laag cement waar je een schuur mee kunt verbouwen.
"Wil je een bitterbal?," vraagt ze.
"Ik heb net gegeten."
"Ik ben Romie," zegt ze.
"En ik ben Sinterklaas," antwoord ik. "Op vakantie."
"Leuk om kennis met je te maken, Sinterklaas," zegt ze zonder een spier te vertrekken.
"Hetzelfde," en ik keer weer terug naar de krant: Wilders vindt dat hij "ten alle tijden" zijn mening mag verkondigen. Tuurlijk! Maar je weet nu al dat hij vandaag of morgen gestrekt gaat.
"Ik heb een auto," dramt ze door.
"Ben jij al oud genoeg dan om te rijden."
"Ik ben oud genoeg voor een heleboel dingen. En sommige kan ik heel goed."
Daar geef ik maar geen antwoord op. Op dit moment lees ik liever iets over DNA-onderzoeken in verband met een moordzaak. Met een biertje in mijn hand en het liefst alleen. Ze gaat verzitten en duwt haar stoel iets naar achter. Dan kijkt ze omlaag. "Vind je mijn rok leuk?"
Ik kijk om mij heen. "Welke rok?"
Ze zucht. "Die ik aan heb natuurlijk, Sinterklaas."
"O, ja hoor, hij staat je heel goed."
"Vind ik ook. Het enige probleem is dat hij zo strak is dat ik er niets onder aan kan trekken."
"Ach," zeg ik. "Er is altijd wel iets dat de dag kan bederven."
"Denk je dat je veel kunt zien?"
"Nee hoor," zeg ik. "Het is dat je het zegt, anders zou ik niet eens weten dat het hier om een rok gaat."
Zucht.
"Dat bedoel ik niet. Ik bedoel, kun je er veel onder zien?"
"Geen idee, ik ben nachtblind."
"Stel je eens voor dat je hem uittrekt," lispelt ze.
"Lukt niet, ik zou hem niet eens áán kunnen krijgen."
Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. "Ben jij een homo?," vraagt ze dan.
"Ben jij een temeijer?"
Ze staat abrupt op en loopt boos weg. Ze had de rok wel thuis kunnen laten. Het verschil zie je toch niet. Voordat er weer iemand naast mij gaat zitten sta ik op en loop naar de uitgang. Miss Romie zit weer naast iemand anders. Blijkt onze plaatselijke Wethouder te zijn die inmiddels redelijk kachel half over een tafeltje hangt. Ik hoor Romie vragen of hij denkt dat je veel kunt zien. Ik wacht het antwoord van de wethouder niet af. Hem kennende zal hij wel antwoorden dat dat niet uitmaakt. Op dit moment is hij in staat om overal op te kruipen, wat er maar voor handen is. Van planten en dieren tot mineralen. De wethouder heeft een breed interessegebied.
Als ik de deur uitloop zet de Kroegbaas net een nieuwe CD op. Waterloo van Abba. Het beste Euro-Songfestivalnummer aller tijden, heb ik begrepen. De wethouder kotst netjes op de maat zijn maaginhoud over Romies rokje. Waar gaat het in godsnaam heen met de wereld...
