Een doorsnee bezoek aan de supermarkt...
Voordat ik me richting supermarkt begeef, prop ik eerst alle lege flessen erin die zich de hele week opgestapeld hebben. Ik moet toch eens wat meer koffie en thee gaan drinken.
De tas waar ik de flessen in prop is al een fenomeen op zich. Een soort tas die jaren geleden ineens op Nederlandse bodem verscheen en direct aansloeg; de Mega-Shopper. Iedereen kent ze wel, die enorm grote tassen die er veel steviger uitzien dan ze feitelijk zijn. Ze hebben welluidende namen als 'Mega-BAG', 'Supa-SHOPPER', en 'Enorme ZAK'. Bijna zou ik me ervoor gaan schamen dat ik ermee over straat ga, maar er is weinig anders meer te krijgen, behalve dan plastic tassen die scheuren onder het gewicht van een pak suiker, of sterker nog... een pak zoetjes... light zoetjes!
Vergezeld van mijn enorme zak met flessen begeef ik mij richting supermarkt, deze keer maar naar de Albert Heyn, misschien niet de goedkoopste, maar lekker dichtbij voor mij.
Nog voordat ik bij die bekende star-trek schuifdeuren van ze aan kom zie ik hem al staan; de vaste Straatkrant verkoper bij ons uit de straat. Hem mag ik wel, het is een straatkrant verkoper van het type middenklasse-zwerver. Hij heeft het duidelijk prima naar z'n zin in zijn zwervend bestaan en vertoond geen kenmerken van drugs- of alcohol-misbruik. Bovendien verdient hij met z'n straatkrant slijterij blijkbaar genoeg om zich in redelijk schone kleren te steken en eens in de zoveel tijd een bezoek aan een kapper te brengen. Als hij mij aan ziet komen zie ik hem alweer z'n straatkranten herschikken... hij gaat het weer proberen.
"Goeiemorgen!"
-"Het is al middag hoor"
"Goeiemiddag!"
-"Ja, van hetzelfde"
"Ik verkoop hier een straatkrant"
-"Dat doe je al vanaf dat ik hier woon, zo'n anderhalf jaar, was me al eerder opgevallen."
"Oh... wil je er één dan?"
-"Nee, dank je"
"Zeker weten?"
-"Heel zeker"
"Er staat heel veel interessants in hoor deze keer!"
-"Dat durf ik te betwijfelen... maar ik heb haast. Nee, dank je!"
"Goeie interviews enzo, leuke artikelen"
-"Ik zei... Nee dank je. Tot de volgende keer!"
"Tot dan!"
Zou de goede man nu zo'n slecht geheugen voor gezichten hebben vraag ik me even af, maar nee hij is een professional... als hij iemand voor de gek kan houden zal hij dat zeker niet laten!
Het eerste wat me irriteert bij binnenkomst van de supermarkt is wat ik hoor.... ze zullen wel weer een nieuwe manager hebben. Wat er door de zorgvuldig verborgen speakers klinkt is niet gewoon een radio station zoals ik gewend was, maar het kwade broertje van muziek, muzak. De rillingen lopen me over de rug van de semi-herkenbare deuntjes die ervoor gemaakt zijn om niet indringend of opvallend te zijn, maar het toch voor elkaar krijgen mij meer te irriteren dan een flinke dosis zeezout in een vers geslagen wondje.
Dan volgt de eerste keuze... zal ik een mandje, of een karretje nemen. En ook al moet ik dan boodschappen doen voor het hele weekend, ik neem toch een mandje. Ik heb geen zin om hier langer rond te hangen dan nodig is. Ik pak één van de onstabiele blauwe krengen en stap door het klaphekje de winkel binnen, de groenteafdeling op.
In tegenstelling tot een hoop klanten die met mij dit doolhof bezoeken heb ik al van te voren besloten wat ik ga eten dit weekend en weet dus precies welke ingrediënten ik nodig heb. Niet dat dit betekend dat ik snel weer buiten zal zijn, maar goed ik probeer het tenminste.
Het eerste wat ik nodig zal hebben is wat paprika's, dus ik verzamel de eerste die ik zie... stop ze in een plastic zakje zo dun dat ik er waarschijnlijk een scheur in zou kunnen kijken en leg het in de weegschaal.
Dan is het raad-je-plaatje tijd, zoek de paprika uit tussen de vele knopjes van de blinkende weegschaal. Vijftien verschillende soorten appels, drie verschillende soorten tomaten, achtentwintig verschillende soorten exotische groentes en fruitsoorten... maar de paprika, is natuurlijk zo afwezig als de ijscoboer in december.
Dan maar iets wat er qua prijs een beetje op lijkt... een bon voor vleestomaten op m'n paprika's zal vast niet opvallen.
Daarna is het op naar de vlees afdeling om even wat af te laten wegen, toch zeker één van m'n favoriete momenten aan een supermarkt bezoek, want als ik eenmaal aan de beurt ben... begint de lol pas echt.
"Zegt u het maar..."
-"Zeg maar jij. En wat moet ik zeggen dan?"
"Wat u wilt natuurlijk"
-"Jij. Enne... maar dat zei je er niet bij"
"Eehhh... nou sorry dan"
-"Geeft niets hoor..."
Tijdens de pijnlijke stilte die hierdoor valt besluit ik maar even de kwaliteiten van deze ontredderde dame achter de balie op de proef te stellen.
"Doe mij maar tien ons halfom gehakt, alsjeblieft"
-"Eeehhh... tien ons?"
"Ja, tien ons."
-"U bedoelt een kilo meneer?"
"Ik ben geen meneer, en nee... ik bedoel tien ons"
-"Dat is een kilo hoor!"
"Meen je dat? Wat een gelukkig toeval!"
Ze pakt een flink zakje vol van het spul en legt het in haar weegschaal terwijl ze mij aankijkt met zo'n blik van... "Ik hoop niet dat deze nog vreemder gaat doen...", volkomen terecht natuurlijk.
"Het is ietsje meer mag dat?"
-"Nou... misschien..."
"Misschien? Het is maar een paar gram meer hoor Meneer."
-"Nou vooruit dan, omdat je het zo lief vraagt."
Even klaart haar gezicht een beetje op, maar dan betrekt het weer als ze realiseert wat ze nu zal moeten zeggen.
"Anders nog iets?"
Ze heeft geluk, ik heb verder geen vlees nodig dit weekend.
Met de vlees aanwinst in mijn steeds voller wordende winkelmandje worstel ik me terug door de rij die zich inmiddels achter mij gevormd heeft en beland bij de flessenautomaat.
Het is zo'n nieuwe, waar je vroeger je flessen rechtop erin kwijt moest... kun je ze nu met de onderkant eerst in een gat laten vallen. Logisch gezien zou dit sneller moeten zijn, maar dan moeten ze natuurlijk eerst een machine bouwen die ook snel genoeg de etiketten kan lezen.
Natuurlijk onderbreekt de machine mijn tempo drie keer omdat ik veel te snel achter elkaar de flessen door het gat laat verdwijnen... zoals gewoonlijk vraag ik me weer heel even af hoe het eraan toe gaat aan de andere kant van dit wonder der techniek.
Als dan mijn hele voorraad flessen in de bermuda cirkel van de machine verdwenen zijn en een aantal in de prullenbak omdat ik ze blijkbaar ergens anders gekocht had, komt er een bonnetje uit... Twee euro, voor een tas vol flessen. Dit was toch een stuk leuker toen er nog guldens waren.
Dan is de beurt aan het frisdrank pad... waar ik een jonge vakkenvuller aantref die netjes de schappen aan het afvlakken is, het is tenslotte bijna sluitingstijd.
De flessen die ik wil staan natuurlijk precies in de vakken die hij net netjes heeft afgevlakt. Als blikken konden doden had ik daar in een flinke plas bloed tussen de kindercola en fanta gelegen... maar ja, dan had die arme jongen de rommel weer moeten opdweilen.
Zo, met een vol mandje en het tevreden gevoel dat ik alles heb waar ik voor kwam kom ik op het lumineuze idee om me eens richting kassa te begeven, maar daarvoor moet ik eerst nog de halve supermarkt door. Een supermarkt die zo ingericht is dat een stukje afsnijden er niet in zit. Een supermarkt vol mensen die zich bewegen alsof ze hun lichaam te leen hebben en nog niet helemaal doorhebben hoe het werkt, mensen die blijkbaar het gevoel hebben dat ze enige in de winkel zijn en absoluut geen acht slaan op mensen die graag wat sneller zouden lopen.
"Mag ik er even langs?"
-"Waarom?"
"Nou... omdat ik naar de andere kant wil?"
-"Ik sta hier wat uit te zoeken!"
"Dat zie ik. Maar als je even een stapje opzij doet kan ik gewoon richting kassa"
-"Je wacht maar even tot ik klaar ben hoor!"
"Wat vriendelijk van u!"
Met een flinke omweg en een flinke dosis inhaalmanoeuvres weet ik uiteindelijk in de rij voor een kassa te belanden, een rij die aardig snel lijkt te gaan... ik heb geluk.
Terwijl de caissière nog bezig met de klant voor mij begin ik m'n mandje leeg te laden op de lopende band en meteen valt me op dat ik hier met een onervaren caissière te maken heb... ze heeft het gaspedaal van de lopende band nog niet helemaal onder controle en zorgt er zo voor dat de flessen frisdrank om de haverklap omvallen. Na een paar pogingen besluit ik maar om ze gewoon te laten liggen op de band.
Als dan eindelijk mijn aankopen aan de beurt zijn om over de scanner gehaald te worden en m'n flessenbonnetje afgetekend wordt lijkt het even helemaal goed te gaan...
*pliep*
Cola
*pliep*
Frisdrank
*pliep*
Gehakt, halfom
*pliep*
Vleestomaten
De cassiere kijkt me verbaasd aan...
"Vleestomaten?"
-"Ja... zijn het dat niet dan?"
"Eehhh... nou dit lijken me eerder paprika's"
-"Hmmm... dat zouden het ook kunnen zijn inderdaad"
"Dan moeten ze opnieuw geprijsd worden"
-"Dat lukte me de eerste keer al niet... een tweede keer zal weinig nut hebben vrees ik"
"Hmmm... toch moet het eigenlijk"
-"Kijk eens op de klok... het is bijna vijf uur"
"Je hebt gelijk... ik wil naar huis, laat maar zitten"
*pliep*
"Dat is dan zeventien euro vijftig"
"Heeft u een bonus kaart?"
-"Nee"
"Wilt u air miles?"
-"Nee hoor"
"Zegeltjes?"
-"Nee dank je"
"U bent wel snel tevreden hé?"
-"Och... ik zou nog meer tevreden zijn als er niet eens naar gevraagd werd."
"Owww... sorry"
Met een volle tas verlaat ik dan eindelijk de winkel, klaar om naar huis te gaan en wat flink harde muziek op te zetten... maar het zal niet mogen baten, de muzak achtervolgt me tot in m'n dromen, of zijn het nachtmerries?
deGVR
