CD: The Long Winters - Putting The Days To Bed

Jelle Schot (JelleS)

"I try to write songs that make you feel like you've been talking to someone really interesting in an airport for the last hour and, although you know you'll never see them again, you just told them your whole life story and a part of you will love them forever" - John Roderick -

Vanaf het moment dat ik deze uitspraak van singer-songwriter van de uit Seattle afkomstige band The Long Winters las, wist ik dat ik ze een nieuwe fan erbij hadden. Iemand die zo over zijn muziek spreekt moet immers wel mooie liedjes kunnen schrijven.

Het voorgevoel bleek te kloppen. Putting The Days To Bed is alweer het derde album van de band die geleid wordt door de in Alaska (vandaar de bandnaam) opgegroeide Roderick. Melodieuze popliedjes, simpel maar ook niet mainstream. Indie- en powerpop komen samen in songs over liefde, verdriet, de gebruikelijke zaken. Nee, heel speciaal is het eigenlijk niet. Generatiegenoten als The Shins schieten je meteen te binnen. Op de akoestische versie van Ultimatum klinkt Roderick zelfs even als Jack White, het mooie lichtvoetige gitaarspel maakt de vergelijking af. Ook The Long Winters bezitten iets speciaals dat ze stukken beter maakt dan de rest, Henk-Jan Smits zou het de X-factor noemen. Waar het hem dan precies in zit, daar zal iedereen wel een andere mening over hebben. Het is leuk en mooi, en dat is wat telt.

De gitaar staat zoals te verwachten centraal, maar ook een stel trompetten (Teaspoon) en keyboards komen voorbij. De stem van Roderick is warm en liefdevol. Het hoogtepunt van Putting The Days To Bed, 'Honest', gaat over een meisje dat verliefd wordt op een zanger. Een nummer waar je uren lang aan één stuk naar kan luisteren, één van de leukste van dit jaar.

her mother says honest, it's alright to be a singer
but don't you love a singer whatever you do