CD: Billy Corgan - The Future Embrace

Noud de Greef (gr8w8)
Ik ben van die generatie die op een feest genoeg had aan een twee tot drie CD's. Het debuut van Rage Against The Machine en iets van The Smashing Pumpkins in de CD-speler, kisten aan, kratje bier, wat vrouwen en je had elke avond de tijd van je leven. In latere jaren kwam daar natuurlijk nog wel wat uitbreiding in door de Grunge. Met onder andere de meest overschatte band van de jaren '90: Nirvana. Tegenwoordig zelfs wat brave luisterCDtjes, maar meest gedraaid bleven lange tijd toch de Smashing Pumpkins. De live-optredens waren vrijwel altijd waardeloos, maar de onaards snerpende stem van Billy Corgan blijft je altijd bij. You either love 'm or hate 'm. Het latere werk van de Smashing Pumpkins werd eigenlijk alleen maar zwakker (Wie luistert er nog ooit naar Adore & Machina?) en aan de met veel bombarie gepresenteerde band Zwan wil ik geen woorden vuil maken.


The Smashing Pumpkins

Nu is Billy terug met zijn eerste echte solo album, alhoewel eigenlijk al het werk wel te betitelen valt als solo. Niet alleen door zijn karakteristieke stemgeluid of even Marsiaanse uitstraling, alswel zijn eigenschap om de instrumenten uit de handen van zijn bandleden te plukken en stukken zelf in te spelen. Voor mij de pittige taak dit album proberen los te zien van het eerdere werk. Na de eerste luisterbeurt van The Future Embrace leek dit in elk geval niet te lukken, maar na een tijdje vielen er wel een paar mooie nummers op te ontdekken, zoals het iets stevigere Mina Loy (M.O.H.), ietsiepietsie met de moderne NIN sound A100 of de huidige single met een echte eighties sound Walking Shade. Eighties sound? Yups. Muziek uit een keyboard met wat sterk vervormde gitaar op de achtergrond en een koele drum. Als dan ook nog The Cure's Robert Smith meedoet op de Beegees cover To Love Somebody...


Billy C.

Billy is duidelijk wat wijzer en ouder. De nummers klinken duidelijk meer pop dan de stevige rock van weleer. De keyboards en drumcomputers zijn gewoon te aanwezig. Wat er mist kan ik juist duiden door de achtergrondinformatie: Billy's stem hoort gewoon gedragen te worden door een ouderwetse wall of sound, wat ook op de latere SP platen ontbrak. Enkele nummers zijn wel te harden, maar het merendeel is toch te makkelijk, te kil, te poppy. Al met al niet eens een echt slecht album, maar het klopt gewoon niet. Dat lijkt hijzelf ook te realiseren, getuige zijn opmerkingen over een reünie. Een zin als "Aanrader voor de echte die-hard Corgan fans!" zegt genoeg. De rest was al na Mellon Collie afgehaakt en zal hier ook weinig plezier aan beleven. Voor de nieuwkomer zal het niet veel anders zijn.


Label: Warner Music Releasedatum: 17 juni 2005 Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!