Film: My Blueberry Nights
Over smaak valt natuurlijk niet te twisten, maar het lijkt erop dat er toch wel hier en daar een 'inschattingsfout' is gemaakt. Het verhaal in My Blueberry Nights gaat inderdaad niet al te diep en staat bol van de clichés, maar het punt is dat Wong Kar-Wai nooit een pure verhalenverteller is geweest. Het lijkt hem veel meer te gaan om de beelden, het schetsen van sferen en gemoedstoestanden. En op het visuele vlak is Wong Kar-Wai één van de allergrootste regisseurs van de afgelopen jaren. Ook My Blueberry Nights is weer bloedmooi, ondanks het ontbreken van vaste cameraman Christopher Doyle. Zijn vervanger Darius Khondji (Se7en, Panic Room) weet echter net zo mooi donkere cafés, vrouwen in slow-motion en uitgestrekte landschappen in beeld te brengen als zijn Australische collega.
Ook al mag het verhaaltje wat de beelden begeleidt flinterdun en alles behalve origineel zijn, een lege doos met een mooie rode strik erom is My Blueberry Nights ook weer niet. De roadtrip (a soul-searching journey, zoals dat zo mooi heet) die protagonist Elizabeth (Norah Jones) onderneemt brengt genoeg interessante personages en verhalen met zich mee. Nadat haar hart wordt gebroken begint ze een zoektocht naar antwoorden op de fundamentele vragen in haar leven. Waarom doet het verdriet zo'n pijn, is de liefde het allemaal wel waard, wie ben ik eigenlijk? De Britse eetcafé-eigenaar Jeremy (Jude Law) in New York vertelt haar over de verhalen bij alle achtergelaten sleutels, en wacht elke avond op haar met een onaangebroken blueberry pie. Vergeleken met de alcoholistische politieagent Arnie (David Strathairn) blijkt Elizabeths' liefdesverdriet wel mee te vallen. Nog elke avond zuipt hij zich klem omdat hij maar niet kan verkroppen dat zijn vrouw (Rachel Weisz) hem verlaten heeft. De zoektocht eindigt uiteindelijk in de woestijn bij Leslie (Natalie Portman), een professionele gokster met serieuze vertrouwensproblemen.
Al te veel gebeurt er niet, al zijn de gesprekken onderhoudend genoeg om twee uur lang te boeien. Naast de mooie beelden, en de perfect gekozen jazzy soundtrack, zijn ook de acteerprestaties van hoog niveau. Zangeres Norah Jones, die haar acteerdebuut maakt, maskeert duidelijk nog haar onervarenheid door haar personage wat vlak te houden. Erg is dat echter totaal niet, het past zelfs wel bij het verhaal gezien Elizabeths' gesloten karakter. Jude Law en Natalie Portman zijn als vanouds, al vergeet de laatste af en toe haar accent onder controle te houden, maar het is vooral David Strathairn die iedereen van het scherm speelt. Zijn getormenteerde karakter, dat constant tussen eeuwig verdriet, onmacht en opgekropte woede zwerft, is dan ook één van de hoofdelementen die My Blueberry Nights één van de betere films van 2007 maken.
Maar uiteindelijk zijn het toch de beeldschone composities die de echte hoofdrol spelen. De manier waarop de camera constant achter allerlei obstakels en neonlichten verschuilt, de felle surrealistische kleuren, onscherpe achtergronden met wazige lampen. Het ritme waarmee de beelden bovenop de sublieme soundtrack met o.a. Cat Power, Norah Jones en Ry Cooder dansen. Zo'n esthetische perfectie zie je maar zelden. My Blueberry Nights is misschien niet zo goed als bijvoorbeeld In The Mood For Love, en niet alle onderdelen van de film zijn even interessant, maar een audiovisueel kunstwerk is het zeker.
Label: A-Film Releasedatum: 13 december 2007 Kijkwijzer:
Waardering film:
