Bo dood
Nee, niet Boldoot, dat was de odeklonje van opoe. Weet iemand overigens nog wat dat getal 4711 inhield? Als ik het goed heb was dat het huisnummer van de fabriek, aan de Klocknerstrasse in Keulen. Nee, Bo was een hondje en die is dood. Het verhaal zorgt weer voor een column, al had ik het liever anders gewild. Hondjes heb je niet om ze te laten doodgaan, die heb je voor de gelukkige tijden, met name in een kinderleven. En kinderen, die zitten ook in dit verhaal. Verdrietige kinderen.
Zoals bekend hebben we een grote familie, waarvan drie getrouwde kinders met hun gezin bij ons in het dorp wonen. Dat is gezellig, we leven heel fijn samen met de hele club. Helpen elkaar, steunen elkaar en rottigheid is er nooit. We zijn dan ook heel erg van het type meeleef maar beslist niet bemoei. Als ouders moet je loslaten en waar nodig een handje helpen. Zeiken werkt helemaal nooit, dus doen we dat niet. Spanningsvrij samenleven, dat is iets waar we heel erg voor zijn. We overlopen elkaar dan ook beslist niet, meestal komt het spul bij ons effe bijbeppen, maar als we daar zin in hebben gaan we ook bij de kinders aan de koffie. Hooguit een halfuurtje, want mijn vrouw heeft geen zitvlees. Als ik iets te bespreken heb dat wat meer tijd vergt ga ik gewoon zonder haar.
Het drukste gezin van de drie vertoont heel wat gelijkenissen met de toestand van dertig jaar geleden. Bij ons spetterde en knalde het iedere dag: veel kinders, drukke zaak, heel veel aanloop, oergezellig. En ontzettend veel huisdieren, van sierduiven tot fretten, konijnen, valkparkieten, hamsters, gerbils, agapornissen, noem maar op. O ja, vaak ook kanaries. Bij onze zoon is het al niet anders. Gezien zijn knoertige afmetingen, natuurlijk met bijbehorende instelling moesten de honden altijd een beetje maat hebben. Dus een Berner Sennen en een Newfoundlander. Enorme baklappen, maar wel bij een broodfokker vandaan, dus er waren wel wat problemen met ED en HD. Pa had nooit tijd, dus kinders en vrouw zorgden voor de uitlaat. En dan moet je als vrouw anderhalve kop kleiner zijn dan je man... Ondanks dat het ontzettende lieve beesten waren werd dat toch niks. Als zo'n beest gas gaf zweefde schoondochter er horizontaal achteraan.
Katten waren er altijd, waarbij dan natuurlijk de liefste onder een auto terecht kwamen. En verder heeft paps een enorm aquarium met cichliden in allerlei soorten. O, we zijn er nog niet, want ook de kanaries en de hamsters deden hun intrede. En ook weer hun uittrede. Konijnen? Natuurlijk, die ook. Als poen en ruimte geen probleem zijn, ach, dan loopt dat allemaal wel. Het leven gaat zijn gangetje en de kinderen leren erg goed om te gaan met alle mogelijke soorten dieren. En er verantwoordelijk voor te zijn, dat vooral.
Maar die honden, dat moest toch echt anders. Dus werd een klein hondje uitgezocht. Een jongetje van het ras Lhasa Apso. Niet helemaal raszuiver, maar een droppie. Net als bij Jack Russels krijg je een grote hond in een klein lijffie. Algauw waren ze zo ingenomen met dit hondje dat er nog eentje bij kwam, nu een dame, Pluk genaamd. Bo werd chemisch behandeld om te zorgen dat hij geen paps werd ruim voor zijn eerste verjaardag. Pluk is het voorbeeldige hondje. Ze loopt nooit weg, een riem heb je niet nodig bij het uitlaten, want ze loopt altijd stijf naast het baasje. Bo daarentegen haalde alles uit wat niet mocht. In de anderhalf jaar van zijn leventje is hij hem ontelbare keren gesmeerd. Hij luisterde alleen als hem dat uitkwam. Vreselijk lief, een juweel voor de kinderen, maar een enorme dondersteen.
Wij hebben langharige teckels die we voor de zomer wat kort laten trimmen, gewoon omdat het anders net wandelende gordijntjes zijn. Nou, dan moet je een Lhasa zien! Niet te filmen, zoveel haar op zo'n minihondje! Dus de kinderen hielden dat voor de zomer ook maar kort, anders is dat geen leven voor zo'n beest in dit klimaat. Ze komen oorspronkelijk uit Tibet en daar hebben ze toch echt een heel ander klimaat. Trouwens, ik heb al jaren het idee dat veel honden die uit een koud klimaat komen het hier vaak niet al te breed hebben, ondanks de bakken vol liefde en troetel die we over ze uitstorten. Kijk eens naar een Newfoundlander, of een husky. Dan moet je je toch het een en ander afvragen, dunkt mij.
Maar goed, terug naar het verhaal. Afgelopen woensdagmiddag was onze schoondochter thuis met de kinders. Onze oudste zoon kwam even langs om wat zaken op te meten, want hij moest er weer eens iets bouwen. Opeens kwam een van de kinderen binnen met het bericht dat de poortdeur niet helemaal dicht was en dat ze Bo niet kon vinden. Nou, dan wisten ze het wel, dus iedereen in het huis stoof in alle richtingen de straat op. Schoondochter schoof achterop de fiets bij haar zwager, onze oudste zoon, naar de drukke straat in de buurt. Onze zoon zag het gebeuren, onze schoondochter die achter zijn rug op de bagagedrager zat niet. Bo liep onder een auto die daar reed en bleef stil liggen. Mijn schoondochter raapte hem op. Geen bloed, niets te zien, alleen was hij stil.
Meteen werd de dierenkliniek gebeld en iemand stapte in de auto. Schoondochter ernaast met Bo op schoot. In de kliniek ging hij meteen onder het Röntgenapparaat. Daaruit bleek dat hij bijna alles had gebroken wat hij aan botten in zijn lijfje had. Hij begon onderwijl enorm te kwijlen, een duidelijk teken dat zijn leventje ten einde liep. De kinderen hadden nog juist tijd om afscheid te nemen. Onze schoondochter streek hem over zijn neus, wat hij altijd ontzettend graag had. Langzaam verdween hij. Einde vriendje.
Wij hoorden het de ochtend erna toen we even kwamen koffiedrinken. De kinderen van negen, twaalf en dertien jaar oud waren thuis, Ze waren nog te erg overstuur van het hele nare verhaal. School moest maar even wachten. Dat afscheid nemen in een paar minuten, zo moet dat niet in een kinderleven. En Plukkie? Die hadden ze ook even bij Bo gelaten, zodat ze wist dat er iets met hem was. Het bleek dat ze dat donders goed doorhad. Geregeld rende ze het huis rond naar alle plekken waar haar hondenmaatje vaak te vinden was geweest. Als ze onverrichter zake terug kwam, ging ze bij mijn schoondochter zitten treuren.
Ik weet het, het is een rotverhaal, maar hier zag ik weer eens dat een hond een heel andere plek bij kinderen inneemt dan een kat. Dit wordt nog heel wat troosten en knuffelen voordat ze het een beetje hebben verwerkt. En voorlopig hoeven ze ook geen nieuw hondje, daar zijn ze het allemaal over eens.
