Muziek zonder enig systeem
Style Gramps dus. Ik realiseer me nu pas dat ik maar hoogst zelden over muziek schrijf. Dat komt niet zozeer doordat ik niet van muziek houd, maar meer door het feit dat onder dit dak een muziekgek woont. Die er ook nog eens vaak over schrijft, onder de naam Superworm. Ik heb dus niet echt veel in te brengen. Bovendien valt de smaak van Bert vaak vrijwel naadloos samen met de mijne; hij houdt ook heel erg van muziek uit de jaren vijftig en zestig, met een flinke scheut klassiek ertussendoor. Aan de andere kant is door allerlei tragische toestanden alhier mijn schrijftoon nogal somber de laatste tijd, dus een beetje de andere kant op zou wel aardig zijn. Vandaar dat ik na een lollige ervaring vorige week vrijdag op de motorclub een paar avondjes op Youtube heb rondgescharreld, laten we zeggen langs de randen van Berts terrein, om jullie een idee te geven van wat ik allemaal leuk vind.
Maar eerst vorige week vrijdagavond. We hebben een groot muziekliefhebber onder onze leden die geregeld thema-avonden op de club organiseert. (Bert vertelde hier laatst over een platendeal die hij had, 400 LP's voor een paar tientjes. Dat was met deze man). Zo hebben we ''zitten-zuipen-zingen'', een avond ouwe meuk, en vorige week muziek met beeld erbij. Er wordt een groot scherm opgesteld en Hans komt met een hele serie beeldplaten. Echt mooie dingen zitten erbij. Zoals Steamy Windows met Tina Turner, maar dan 35 jaar geleden, Cher, Deep Purple, noem maar op. Ook was daar Concert in the Park met Paul Simon, 1991 in New York. Dat is echt genieten. Reden om eens naar de geschiedenis van dit concert te zoeken.
Meteen kom je dan een fraai staaltje geschiedvervalsing tegen, dat door bijna alle persmuskieten voor waar werd overgenomen. Er werd in de film een bezoekersaantal van driekwart miljoen genoemd, op internet vond ik 600.000. En dat kan dus helemaal niet op die plek. Central Park is behoorlijk groot als park, maar dit is totaal onmogelijk. Een beetje zoeken leverde de volgende cijfertjes op.
Het gedeelte dat voor dit soort evenementen bruikbaar is, is ruim vijf hectare groot. Voor podium en techniek gaat daar een stuk af, zodat voor het publiek 4 hectare overblijft. Als je vier mensen op elke vierkante meter zet, kom je op 160.000 bezoekers. In de praktijk zit je op minder dan de helft, tenminste als je enorme rampen wilt voorkomen. Dus maximaal 75.000 bezoekers, nog een heel groot getal, maar wel 90% lager dan wordt beweerd. Maar een geweldig concert, dat was het zeker.
Wat deed ik verder? De songteksten van Paul Simon nalezen. Het is een intelligente vent, dus zullen zijn liedjes zeker inhoud hebben, dacht ik. Ik begon met ''Fifty ways to leave your lover''. Als pestkop heb ik een rijtje liedjes die op bruiloften kunnen worden gedraaid, en dit is er weer een. Andere? Goed, ik noem er twee. Van de Stones “I used to love her”, van Alice Cooper ''You're poison''. Die teksten van Simon zijn trouwens prachtig. Tijdens het muziek luisteren doe ik nooit moeite om te verstaan wat er wordt gezongen. Ik ben per slot een vent, dus aan multitasking doe ik niet. En dan is later de lyrics opzoeken extra leuk.
Maar algauw ging ik van de concerten naar de eenlingen. De aanleiding was een filmpje op Youtube over Amira Willighagen, het negenjarige kind dat schijnbaar de aria's uit haar pofmouwtje schudt en heel Nederland moeiteloos inpakt. Ze heeft inmiddels haar eerste album klaar. Reden voor mij om verder te kijken naar andere wonderkinderen. Zo kwam ik twee jonge Chinezen tegen die miraculeuze dingen kunnen doen op de piano. De ene mist alle vingers en de duim aan haar rechterhand. Als ze dus een toon moet aanslaan gebruikt ze afwisselend beide randen van haar stompje. En dat is, zou je zeggen, vrijwel onmogelijk, want die randen zijn zeker even breed als de toetsen. Maar wat ze ten gehore bracht was prachtig. De andere had niet eens handen, maar speelde piano met zijn tenen. Knap, heel knap. Hier in eigen land hebben we de broertjes Jussen met hun quatre-mains spel, maar die zijn intussen bijna volwassen, dus daar is ondanks hun virtuositeit het bijzondere een beetje af.
Waar ik evenwel bleef hangen was bij de jonge meisjes die gitaar spelen. Er zijn er heel wat die zo in iedere band welkom zijn. Meer dan welkom, het zijn vrijwel zonder uitzondering virtuozen. Waarbij er toch nog eentje extra uitsprong, en dat is Tina S. Een Frans meiske, veertien jaar oud. Als ik me goed herinner is ze komende maandag jarig. Wat zij met een gitaar doet is fysiek vrijwel onmogelijk. Zij doet met een gitaar wat Paganini met een viool liet doen, en de meeste violisten beginnen daar dan ook niet aan. Gewoon te snel en te moeilijk. Ik heb een paar van haar nummers beluisterd, maar vooral bekeken. Ik volgde dan alleen wat haar linkerhand met de snaren deed. Ze speelde een Vivaldi Tribute, een klassiek stuk in een modern jasje. En Arpeggios from Hell, van Ingwie Malmsteen.
Er staan nog een of twee andere stukken van haar op Youtube en allemaal zijn ze onnavolgbaar. Ook vermeldenswaard is de trek op haar fraaie bekkie. Ze kijkt bijna verveeld. We kennen allemaal de grote kanonnen als Hendrix, Beck, Van Halen, Clapton en Blackmore, maar Tina S is gezien haar jeugdige leeftijd wel heel bijzonder.
Ik ga haar volgen, dat is wel zeker. Naarmate ze ouder wordt is het miraculeuze er een beetje af, maar in haar tempo kan het alleen maar beter worden.
Heb je zelf een column geschreven die je graag op FOK! gepubliceerd wilt hebben? Twijfel dan niet om 'm in de submit te gooien!
