Nooit meer een baby
We zijn eruit. Het is genoeg geweest. We houden het bij drie kinderen. Ooit was vier kinderen krijgen het plan, maar nu de derde loopt en brabbelt en constant het hele huis overhoop haalt weten we het zeker. We zouden ze geen van drieën ooit willen missen, maar een vierde gaat simpelweg niet passen.
En dus is de huidige luierperiode de laatste en lang zal die niet meer duren. Binnenkort is onze derde een kind dat kan praten over de dingen die hem bezighouden, kan vertellen wat hij heeft meegemaakt. En dus is er voor ons nooit meer een babyperiode.
Ik zal het niet gaan missen, denk ik. Dat klinkt bot, maar zo is het niet bedoeld. Hoeveel je ook van je kinderen houdt, een luier verschonen blijft vies. Midden in de nacht wakker worden door babygejank blijft vermoeiend. Altijd alles hoog op moeten bergen blijft een vervelende noodzaak. Binnenkort was het allemaal voor het laatst.
Toch geeft het een weemoedig gevoel. Hoewel het alweer bijna tien jaar geleden is weet ik me nog precies de geboorte van onze oudste zoon te herinneren. Na een heel, heel lange en heel, heel pijnlijke bevalling was hij er eindelijk en door mijn tranen heen herkende ik hem direct. Hij heeft daarna op mijn schoot geslapen terwijl mijn vrouw weer in elkaar gezet werd. Ik had al bijna 40 uur niet meer geslapen, maar ik was wakker genoeg om hem voor het eerst te leren kennen. Vreemd dat je zodra je je eerste kind in handen krijgt direct weet hoe je een baby vast moet houden. Dat gaat vanzelf.
Ik kan me het gezicht van mijn vader nog voor de geest halen dat hij trok toen hij binnenkwam. Eigenlijk moest hij huilen, maar dat wilde hij niet. Het zag er wel aandoenlijk uit. Mijn moeder was ineens oma. Dat stond haar direct al goed.
Toen twee jaar later onze dochter geboren werd ging het allemaal zo veel makkelijker. Ze kwam gewoon thuis ter wereld. ’s Ochtends was ik nog gewoon naar mijn werk gegaan, maar na een telefoontje van mijn vrouw ben ik snel naar huis gefietst. Aan het begin van de middag was onze dochter er al. Weer tranen en weer het surrealistische moment van herkenning. Weer verbazing over hoe zacht babyhuid is. Hoe slap dat nekje. Die ontzettend kleine graaihandjes. Hallo dochter.
De jaren daarna is het bij twee gebleven. Niet omdat het niet lukte, want ik hoef mijn vrouw maar aan te kijken of ze is al zwanger, maar omdat het zo even druk genoeg was. De twijfel was er wel constant. Wanneer is het tijd voor die derde?
De derde werd een heel nieuwe ervaring. Onze jongste zoon heeft niet alleen een vader en een moeder om hem te vermaken, maar ook een broer en zus die al oud genoeg zijn om zich met hem te kunnen bemoeien. Dat laten ze dan ook niet na. Wij vermoedden al snel dat dit de laatste zou zijn. De jongste vreet alles, maar vooral veel energie.
En nu is hij geen baby meer. Hij is een bijna-peuter. De babytijd ligt nu definitief achter ons. Nooit meer een baby. Toch gek.
