Vreten met je bord op schoot

Tot mijn stomme verbazing hoorde ik de televisiezender TLC in hun promotiefilmpje zeggen: “Niks tafeldekken! Gewoon genieten met het bord op schoot  van verhalen van andere mensen!” En in dat filmpje werd verteld hoe je de dag kunt vullen met het kijken naar de boeiende programma’s van TLC. Ik moest even denken aan een gesprekje dat ik onlangs had met een collega. Zij vertelde me dat ze elk weekend veel eten kookt en dit in bakjes in de koelkast bewaart. Zij en haar gezinsleden kijken ’s avonds waar ze zin in hebben en warmen een maaltijd op in de magnetron. Haar zoon eet het liefst in zijn slaapkamer, haar dochter op de bank voor de tv. Zijzelf eet op de rand van haar bed en kijkt dan naar haar favoriete programma en haar man eet eigenlijk aan het aanrecht. Amerikaanse taferelen.

Voor mij is het niet meer dan normaal dat je aan tafel eet. Het is een prima manier om recht te doen aan het voedsel dat op je bord ligt, maar ook om de dag door te nemen met je dierbaren. En natuurlijk hoor, als je alleen woont, dan snap ik best dat je het gezelliger vindt om op de bank te eten met het bord op schoot en dat je dan naar een leuk televisieprogramma kijkt.

Maar als je een partner hebt of een gezin, wat is er dan niet gezelliger dan die maaltijd met elkaar gebruiken? Overdag vliegt iedereen al alle kanten op, mag er dan tenminste nog één gezamenlijk moment zijn? Zelf vind ik het heerlijk om lekker bij te kletsen aan tafel en soms tafelen we nog heel lang na. Niet altijd, soms moet er iemand de deur uit, of staan er nog een hoop dingen op het programma voor ’s avonds, maar als het even kan, nemen we de tijd om rustig te eten, zonder muziek, zonder televisie, gewoon met elkaar.

Als mensen relatieproblemen hebben en in therapie gaan, dan wordt ze vaak geadviseerd om meer tijd aan elkaar te besteden. Nou, daar zit je dan. Met z’n tweetjes in een restaurant. Zulke stellen zitten echt niet geanimeerd met elkaar te praten hoor! Nee, ze kijken wat ongemakkelijk om zich heen en proberen uit alle macht een gespreksonderwerp te verzinnen. Dat is nou juist wat er mis is gegaan: geen tijd meer aan elkaar besteden. Uit mekaar gegroeid zijn. Elkaar niets meer te vertellen hebben. Niets is pijnlijker, dan om uitgerekend op zo’n punt in je relatie met elkaar uit eten te gaan en tot de conclusie te moeten komen dat je elkaar totaal niets meer te vertellen hebt.

Oké, ik kan me dus hard gaan maken om weer terug te gaan naar vroeger: een geblokt tafelzeiltje, het gezin verenigd om de tafel in afwachting van moeder die met een schort voor een grote, dampende pan hachee op tafel zet. Kennelijk hoort dat niet meer bij deze moderne tijd. Met mes en vork eten ook niet, want hoe kan je anders ondertussen nog whatsappen, facebooken en je mail in de gaten houden?

Nee, ik heb juist een gat in de markt ontdekt! Want het gekke is, dat qua uitgaan het toch nog waanzinnig populair is om uit eten te gaan! Als ik hier in Amsterdam loop, dan zie ik drukke restaurants met allemaal bezette tafeltjes. Hoe is het mogelijk? Kan het dan opeens wél, gezellig met elkaar om de tafel gaan? Een tijdje terug ging ik met mijn man uit eten en aan het tafeltje naast ons zaten twee mannen. Ze hadden het heel druk. Mét hun mobieltjes. Ze staken, zonder te kijken, happen eten in hun mond, en spraken niet of nauwelijks met elkaar. Gezellig. Het was nou niet bepaald een goedkoop restaurant, dus ze deden wat mij betreft de maaltijd geen eer aan. Als ik ober of kok geweest zou zijn in dat restaurant, dan had ik me kapot geërgerd. Het is hier de MacDonalds niet, zou ik hebben gedacht.

Maar ik kom met een nieuw concept. Een gat in de markt. En dat gaat lopen als een speer, kan ik je verzekeren. Ik ga een nieuw restaurant beginnen. Eentje, waar ik weinig omkijken naar zal hebben. Sterker nog, ik kan mijn eigen baan gewoon aanhouden. Ik huur een pandje waarin volgens het bestemmingsplan een horecagelegenheid hoort te zijn. Daar laat ik hoogpolig tapijt in leggen en tegen alle muren zet ik lage banken of zitkussens. Verder komen er tv-toestellen, iPads en muziekinstallaties in. Met uiteraard bij ieder apparaat een koptelefoon. In het weekend ga ik koken. Pannen vol met eten. In de keuken van mijn restaurant staan grote koelkasten. In die koelkasten allemaal bakjes met etiketjes waarop te lezen staat wat er zich in dat bakje bevindt. Ook koelkasten met frisdrank, bier en energydrinks. En magnetrons.

Het wordt een heel vernuftig systeem: op de koelkast staat te lezen uit welke menu’s je kan kiezen. Dan druk je je keuze in. Het bedrag van de maaltijd komt in beeld en je moet dus eerst betalen. Net als bij een sigarettenautomaat. Dan pas gaat de koelkast open, en wordt jouw bakje naar voren geschoven. Net als bij een snackautomaat. Je warmt je maaltijd op in een van de magnetrons. Daar moet je natuurlijk ook wat voor betalen, stroom is nou eenmaal niet gratis. Je betaalt ook meteen een borg. Die borg krijg je terug op het moment dat je jouw vieze, leeggegeten bakje in de vaatwasser zet. Dan spuugt de vaatwasser je borg weer uit.

Op het moment dat je maaltijd warm is, kan je kiezen voor een bord en bestek, maar je mag natuurlijk ook uit het bakje eten of met je vingers. Net als thuis. Je zoekt een plekje op de bank, of je ploft neer op een van de comfortabele zitkussens. En zappen maar! Ideaal toch? Zo kan je met je familie en vrienden wél uit eten, maar met dezelfde gemakken als thuis. Heerlijk! Geen ongemakkelijke momenten waarin stiltes vallen die je maar moeilijk weet op te vullen. Niet tegenover elkaar aan een stom tafeltje waar ook nog eens van die sfeervolle kaarsjes op staan. Geen mooi opgemaakt bord en vier soorten bestek waar je de naam niet eens van kent. Niet dat gehannes met mes en vork. Trouwens, hoe kan je nou op je mobieltje kijken als je bestek in je poten hebt? Toch hartstikke onhandig?

Dat wordt een leuke bijverdienste voor mij. In het weekend koken – veel werk hoef ik er niet van te maken, want niemand heeft toch in de gaten wat er nou eigenlijk op z’n bord ligt – af en toe de toiletten schoonmaken – bijna niemand gaat onder zijn favoriete programma naar de wc, dus dat wordt ook een makkie- en af en toe stofzuigen, de vaatwasser leegmaken en de koelkast vullen én de geldlade legen!

Ik ben voor! Niks tafeldekken! Gewoon genieten met het bord op schoot van verhalen van andere mensen! Bedankt TLC, dankzij jullie heb ik een prachtig concept weten te ontwikkelen! Mag mijn commercial ook op jullie zender? Ik garandeer jullie, dat al mijn gasten in het restaurant zullen kijken!