Ik vind alles stom
Eigenlijk vind ik op het moment maar weinig leuk. Onzin, want ik heb een leuk leven. Er wordt van mij gehouden, ik ben - afgezien van een verkoudheid - gezond, heb een dak boven mijn hoofd, geen financiële problemen, een vaste baan met een vast contract, leuke hobby’s, dus wat wil ik nog meer.
Weet ik veel.
Ik heb constant het gevoel dat ik van alles moet. Ook de leuke dingen voelen bijna als ‘moeten.’ Bovendien heb ik het gevoel dat ik niet mag klagen, juist omdat ik niks heb om over te klagen. Toch zit ik niet lekker in mijn vel. Dat gevoel heb ik niet constant hoor, nee, ik kan ook ineens laaiend enthousiast worden over een goed idee dat ik heb, ik kan ook nog steeds genieten van veel dingen, maar af en toe overvalt mij een gevoel van algehele malaise. Het gevoel, dat ik alles stom vind. En nergens zin in heb. Ja, ik heb dan zin om, net als peuters en pubers dat doen, eens lekker van me af te schelden. Om op de grond te gaan liggen en heel hard te krijsen. Of om een heel servies in een sportzaal kapot te smijten. Héérlijk lijkt me dat.
Voor mensen die mij kennen, ben ik altijd een open boek. Mijn echte emoties kan ik niet verbergen. Wel op mijn werk, op straat of in de tram, maar thuis ben ik mezelf. En dan kan mijn echtgenoot ook wel eens zeggen (zoals vanavond): ‘Je kijkt een beetje zorgelijk. Wat is er aan de hand?’ Dan noem ik alles, maar dan ook alles op wat ik stom vind. Dat ik elke dag drie trappen op en af stom vind. Dat ik het irritant vind dat het huis zo gehorig is. Dat ik het stom vind dat ik de bruine bonensoep die ik zelf heb gemaakt te zoet vind. Mijn haar zit stom. De kleren die ik aanheb, vind ik ook stom.
Weet je, wat ik bijvoorbeeld ook heel stom vind? Ik ben op Facebook niet van het window-dressing, nee, ik ben gewoon eerlijk. Als het goed gaat, dan gaat het goed, maar ik schuw het ook niet om ook eens iets te zeggen als het minder goed gaat. Zo had ik het gore lef om een tijdje geleden op mijn prikbord te stellen dat ik geen zin had om naar mijn werk te gaan. Nou, dat heb ik geweten. Meteen kreeg ik reacties van Facebookvrienden die qua gezondheid best veel pech hebben dat ik blij moest zijn dat ik kón gaan werken, want als je gezond bent en een baan hebt, dan ben je een geluksvogel. Het zal best goed bedoeld zijn geweest, maar ik vond het stom. Het was vast relativerend bedoeld, maar het irriteerde me nogal. O. Dus ik mag nooit klagen over mijn werk, omdat ik gezond ben? Dat is toch stom? Ik mag toch best balen van het feit dat mijn wekker om half zeven afloopt, ik mag toch best een dag geen zin hebben in werk?
Als je zelf gezond bent (voor zover je dat natuurlijk helemaal weet, ik ga niet dagelijks door een scan), dan is dat iets waar je op gezette tijden heus wel dankbaar om bent, maar je staat daar nou ook weer niet dagelijks bij stil. ’s Morgens denkt toch ook niet het grootste deel van Nederland: ‘Tjonge, jonge, wat héérlijk dat ik twee gezonde benen heb, anders zou ik vandaag weer mijn kunstbeen aan moeten schroeven’? Nee. Je staat er negen van de tien keer niet eens bij stil dat je zo mobiel bent. En mensen kijken natuurlijk altijd naar hun eigen leed.
Ja, het is stom. Ik hoor me hartstikke gelukkig te voelen, maar dat gevoel laat me nu even in de steek. Een column schrijven? Ik zie er momenteel tegenop. Op het moment dat ’s morgens de wekker gaat, dan zou ik het liefst de dekens over me heen trekken en dat ding gewoon laten rinkelen. Eten? Laat maar zitten, geen trek. Een avondje weg? Laat mij maar op de bank hangen in mijn pyjama.
Ik vind het ook stom dat het alleen maar regent. Het is winter en ik heb nog geen sneeuwvlok gezien. Dat vind ik ook stom. De sneeuwklokjes bloeien als een malle, voorzichtig laat de lente haar komst al zien, maar ik wil sneeuw! En ijs! Ik wil eindelijk schaatsen op natuurijs! Met een koek-en zopietent. Als die er niet staat, dan vind ik het ook stom.
Normaal gesproken schrijf ik lange columns. Nu niet. Geen zin. Stom? Dat kan me geen reet schelen. Volgende week ben ik misschien weer in een heel andere mood en schrijf ik de beste column van mijn leven.
Nu niet. Deze column vind ik stom. Jullie ook?
