Vitaal genaaid
Even met Vitaal Wonen gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Philippen in de buurt?”
Zijn secretaresse vroeg mij om een ogenblik geduld. De heer Philippen was even naar de manufacturenwinkel om wat naald en draad te halen. Om nog een paar huurders te naaien. Maar, geduldig als ik ben, nam ik de tijd en wachtte rustig op de terugkeer van de huurbaas. Toen hij was gearriveerd, vroeg hij mij, wat hij voor mij kon doen. “Je gaat lekker hè, met je topsalaris. Dat kreeg je mooi in je schoot geworpen van je pa. Nooit eerder werd een woningcorporatiedirecteur opgevolgd door zijn zoon.” Noël Philippen stelde dat dat logisch was. Want voor een headhunter om een nieuwe directeur te zoeken, had Vitaal Wonen helaas geen geld. Vandaar dat de opvolging intern was geregeld. Ik schoot in de lach: “Hoezo, geen geld? Jij krijgt 229.000 euro per jaar! De daken lekken, de wc’s zijn uit het jaar nul en veel huurders betalen een behoorlijk hoge prijs voor hun lullige arbeiderswoninkje. En jij krijgt 229.000 euro per jaar. Dáár is dan wél geld voor, begrijp ik.” De graaiende corporatiedirecteur sputterde wat tegen. Zijn salaris was eigenlijk best bescheiden, vond ‘ie. Een Bugatti van de zaak, zoals een collega-directeur in Amsterdam had, had hij niet. Dus eigenlijk vielen de verdiensten best nog wel mee. Gelukkig had ik vroeger goed opgelet met hoofdrekenen: “Die corporatie van je beheert slechts een lullige 300 woningen. Van de huuropbrengsten gaat per woning dus een dikke 700 euro per jaar naar jouw bankrekening! En dat is nog niet eens alles. Door smerige zaakjes met VolkerWessels heb je onlangs ook nog een kleine twee ton in je zak gestoken.” Noël Philippen ontstak in woede. Hij schreeuwde in de telefoon dat VolkerWessels een heel betrouwbare partij was. Weer fout: “Inderdaad, heel betrouwbaar ja. VolkerWessels doet ook onderhoud aan de rails van ProRail. Je weet zeker dat er storing komt als ze ergens aan hebben gezeten. Wat je zegt: heel betrouwbaar! Je weet altijd waar je aan toe bent, ja. Maar jij doet wel zaken met ze. Smerige zakkenvuller!”
Nu is Noël Philippen niet de enige zakkenvuller, hoor. Dat u dat niet denkt. De curatoren van de failliete oplichtersbank DSB. Die kunnen er ook wat van. Hebben inmiddels zelf een kleine 30 miljoen euro gedeclareerd aan uren. Want zo’n afronding van een faillissement moet natuurlijk wel zorgvuldig gebeuren. Dertig miljoen. Of je een emmer leeggooit. Ik vind het een soort modern realisme: met de failliete spullen je zakken vullen. Misschien kunnen de heren curatoren hun intrek nemen in dat kapsonesmuseum van die Scheringa. Ging ook over modern realisme. Terwijl de klanten van DSB nog elke dag krom liggen. Want dat was de mode, daar in Wognum. Consumenten in de maling nemen om er zelf beter van te worden.
Net als bij de ‘Kinderkaas’ van Eru. Speciaal voor de kleintjes. Eru sponsort zelfs het Nationaal Schoolontbijt om te laten zien, hoe gezond die kaas is voor het jonge grut. Fout. Foodwatch nam de kinderkaas onder de loep. Wat bleek? Die kaas hing van het zout aan mekaar. En dat is heel erg slecht voor die kleine kinderniertjes. Nog een misser: die kinderkaas is vetarm. Maar kinderen hebben juist wat extra vet nodig. Daar groeien ze van. Kortom, die term ‘Kinderkaas’ is pure misleiding. Nu is de Eru-kaasfabriek heus niet de enige die kinderen en hun ouders in de maling nam. Daphne Deckers. Die maakte ooit reclame voor lolly’s. Die gaf ze ook aan haar eigen kinderen, ofzoiets. Omdat die lolly’s best gezond waren. Fout. Gewoon pure zoetigheid, en dus de pest voor kinderen. Een grote leugen dus, dat lekkers van Daphne Deckers. Maar voormalig fotomodel Daphne is nog lang niet klaar met het vertellen van halve waarheden. Ze wordt de nieuwe presentatrice van RTL-Boulevard. Een programma vol riooljournalistiek die zo enorm stinkt, dat zelfs de ratten ervoor op de vlucht slaan. Nou ja, journalistiek is een groot woord. Want voor het beoefenen van journalistiek moet je wel wat kunnen.
Je hebt er zelfs speciale journalistenscholen voor. Zoals in Utrecht. Die journalistenschool weigerde een totaal dove studente en iedereen schreeuwt daarover dus moord en brand. Discriminatie! U kent dat wel, dat politiek correcte gejammer. Maar stel je nou eens voor. Journalist. Dan moet je wel kunnen horen. Anders wordt het zo lastig interviewen. Een mevrouw met heel erge reuma aan haar handen wordt ook niet aangenomen als datatypiste. Een lelijk molenpaard niet als lingeriemodel. Ik met mijn verrotte knie niet als fietskoerier. Of profvoetballer. En voor het journalistenvak is een paar redelijk functionerende oren nu eenmaal een vereiste. Zielig voor dat dove meisje, maar het is niet anders. Je hebt die oren nu eenmaal nodig om de waarheid te achterhalen. Hoewel? Ze kan natuurlijk altijd nog aan de slag op de redactie van RTL-Boulevard.
