Het Zondagse Orakel - Geen jatwerk voor een dakloos lijk

Nederlandse muziek: plagiaat – Superworm
Meestal ben ik het hartgrondig met je eens, Bert. Deze keer de uitzondering op de regel.

Het is wel erg gemakkelijk om met een paar voorbeelden de gehele Nederlandse muziekindustrie te be- of veroordelen. Met daarbij de vraag of het in Nederland wel zoveel anders is dan in de rest van de wereld.

Even beperkend tot de popmuziek, durf ik te stellen dat er wereldwijd slechts enkele uitzonderingen zijn geweest die werkelijk innovatieve trendsetters waren. Daar omheen zie je toch echt vooral heel veel trendvolgers en regelrechte imitatoren. En waarom ook niet?
Als een briljant artiest met een nieuwe trend of stijl komt en heel veel mensen daarvan genieten, is er niks mis mee als andere artiesten hun publiek vermaken met dezelfde stijl van muziek. Het werk van een muzikant is uiteindelijk om het publiek te vermaken en gelukkig te maken. Zij betalen tenslotte voor wat zij leuk vinden.

Had na Chuck Berry nooit meer iemand rock ’n roll mogen maken? Omdat het daarna niet echt origineel meer was? Wel een beetje saai, hoor. Het overgrote deel van muziek die onder de noemer rock ’n roll is gemaakt, is gebaseerd op enkele standards, die door enkele grootheden zijn bedacht. Die rest was niet altijd bijster origineel, maar daarom zeker niet slechter of minder vermakelijk. Die paar standards waren toch de basis voor zowat alle moderne muziek.

Of wat denk je van de liedjes van Bob Dylan? We mogen haast op de knieën van dankbaarheid, juist omdat zijn nummers zo vaak zijn gecoverd! Want laten we eerlijk zijn: iedere cover van Dylan, werd door een ander beter gezongen dan door Dylan. Hij maakte briljante liedjes, maar anderen wisten die gelukkig wél briljant te zingen.

O ja! Onze eigen grootste coverband? André Rieu met orkest! Enkel en alleen covers van oude meesters! Maar tevens onze grootste exporteurs van muziek en wereldwijd weten ze miljoenen in vervoering te brengen.

Zijn dit dan echt zulke prutsers?

De overheid moet niet terugtreden – Perikles
Een column, uit mijn hart gegrepen.

Kijk. Ik ben het best eens met de stelling dat een overheid geen overdreven en opdringerige bemoeienis aan de dag hoeft te leggen. In de jaren zeventig was er een periode waarin het leek alsof de gemiddelde burger geen enkele verantwoording meer mocht dragen en de overheid alles wel zou regelen. Iedereen altijd verzorgd, zonder dat je een poot uit hoefde te steken.
Niet goed.

Later kregen we de tijd dat de overheid álles deed om te controleren of iedere burger wel zijn verantwoording nam. Ieder risico op overtreding van de wet werd aangepakt. De overheid wilde bij wijze van spreken weten welke tampons een dame in haar doos schoof en de aankoop van een doos tampons met een jerrycan benzine was meteen aanleiding om een arrestatieteam op haar dak te sturen.
Ook niet goed.

Twee duidelijke voorbeelden van bemoeienis waar niemand beter van werd of wordt.

Maar de laatste jaren is er juist die drang om álle bemoeienis van de overheid uit te sluiten en álles maar aan het initiatief en het ondernemerschap van burgers over te laten. En dan is het niet alleen de politiek die de overheid tot op het bot uit wil kleden. Ook veel burgers lijken bijzonder gevoelig voor de retoriek van politici die beweren dat iedereen de eigen broek maar op moet houden en niet op de centen van een ander mag blijven teren.

Althans. Zo denkt men, zolang men zelf nog geen ondersteuning nodig heeft.
Ik heb nooit iemand gekend die een uitkering van het UWV terug heeft gestort. Of iemand die er op stond om contant te betalen in een ziekenhuis. Er zijn niet veel mensen die vrijwillig de gaten in hun eigen straat repareren of wekelijks het eigen afval naar de vuilstort brengen.

"De overheid mag zich nergens mee bemoeien maar moet wel voor je klaar staan."

Minder bemoeienis vanuit de overheid? Is dat niet een overheid die gewoon steeds meer mensen laat verrekken, met bezuinigingen als excuus? Iemand op straat laten sterven is ook bezuinigen. Een dakloze bestaat op papier niet en hoef je dus geen uitkering of zorg te geven. Het kost uiteindelijk enkel een basiscrematie van €1.200,- en de as pleur je in de Maas.

Je hoeft niet eens een slechte cover van Borsato op te zetten.

Klik hier voor de volledige flyer