Kan Daniel Majstorovic huilen?
Zijn eerste seizoenshelft was al prima, maar de stoere mandekker bleef wat anoniem. Uiteraard omdat ook FC Twente vrij anoniem bleef. Na de winterstop is dat wel anders. De Tukkers zetten een fantastische reeks neer en Majstorovic werd ineens geroemd als lid van het steeds dunner wordende groepje pure verdedigers in onze eredivisie. Kunstzinnig is hij al lang niet meer. Een waanzinnige middag in Groningen draaide de beeldvorming over de Zweed op rigoureuze wijze.
Die middag mepte Majstorovic de Groningse spits Martin Drent tot twee maal toe met de ellebogen. Bewust, volgens velen. Onbewust, volgens de speler zelf. De enorme eis van acht duels schorsing werd echter uiteindelijk weer ingetrokken, zodat Majstorovic door mocht spelen. Ontsnapt aan de guillotine van de tuchtcommissie, maar niet aan de galg van de media en de rivaliserende supporters.
Wie objectief naar Majstorovic kijkt, ziet een keiharde verdediger met een prima wedstrijdinstelling. Hij gaat tot het randje om te voorkomen dat zijn directe tegenstander een doelpunt maakt of zelfs maar een doelpoging kan ondernemen. Het levert hem waardering op van zijn fans. Sterker nog, grotere clubs dan de FC Twente zouden zich in al in Enschede hebben gemeld om de man met een missie over te nemen. Zijn missie is een plek in de Zweedse selectie voor het WK van 2006.
Mensen die de FC Twente echter geen warm hart toedragen, zien een heel andere Daniel Majstorovic. Een man die met een satanisch lachje tegenstanders elimineert en daarbij een spoor van bloed en pijn achterlaat. Een keiharde speler die in zijn kruistocht tegen tegengoals niet schroomt om uit te delen. Maj-sto-ro-vic, het klinkt als het ratelende geluid van een machinegeweer. De Zweed is een huurmoordenaar met Balkanroots geworden, een guerrillastrijder op noppen. Verzamelaar van gescheurde achillespezen, kapotte enkels, gehalveerde knieschijven, scheve jukbeenderen en gutsende wenkbrauwen. Voetballen tegen Daniel Majstorovic is tegenwoordig een beetje sterven, met de kale beul als afgezant van de voetbalversie van Magere Hein.
Dit moet voor Majstorovic toch een akelige ontwikkeling zijn. Elke normale tackle van hem wordt nu al belicht als een moordaanslag. Majstorovic is besmet en wie dat eenmaal overkomen is, zal er moeilijk van af komen. Neem de Italiaan Marco Materazzi van Inter, een Majstorovic in het kwadraat. Veel minder talentvol dan de wel degelijk prima voetballer Majstorovic. Materazzi is gaan leven naar zijn rol, mept zelfs in burger tegenstanders het licht uit de ogen in de catacomben en zal voor altijd de voetbalhistorie ingaan als krankzinnige schopper.
Voor Majstorovic is het echter nog niet te laat. Hij moet zo snel mogelijk aantonen dat hij mens is, dat hij ook emoties kent. Majstorovic moet huilen! Kan Daniel Majstorovic huilen? Kan hij net als Antonio Rattin, de aanvoerder van Argentinië op het WK van 1966, van schoft tot mens transformeren? Rattin schopte in de wedstrijd tegen de Engelsen naar alles wat bewoog, zelfs naar de lucht. Hij kreeg dan ook al na iets meer dan een half uur de rode kaart. Die rode kaart werd een aflaatbrief voor Rattin, die op het veld in tranen uitbarstte en door ploegmaats naar de kant begeleid moest worden. Op slag vergaven de Engelsen hem zijn zonden en beseften dat Antonio Rattin meer was dan het beest waar Sir Alf Ramsey hem voor uitgemaakt had.
Daniel Majstorovic heeft nog twee duels te gaan. Misschien wel de laatste twee op onze velden, als hij naar Newcastle mocht vertrekken. Tranen, al is het maar om het mislopen van de UEFA Cup, moeten zijn redding zijn. Opdat Majstorovic onze geschiedenisboeken ingaat op een wijze die recht doet aan zijn prestaties.
