Tis wit en het plakt

Het begon allemaal met -2 op de thermometer. De aankomende grijze wolken deden ons vermoeden dat er wel eens een kans zou zijn dat er wat bijzonders zou gebeuren. Na een lading natte rotzooi die als half bevroren regen afgedankt uit de lucht kwam leek het verder niet speciaal te worden.

Tot je na een drukke dag werk thuis probeert te komen via de standaard openbare harmonica. Deze is zoals gewoonlijk volgepropt met mensen in de ontkenningsfase of een serieuze midlife crisis. Het vertrekpunt had wel een kleine hoeveelheid sneeuw gekregen, maar niet iets om over naar huis te schijven, gezien het feit dat het meeste binnen 30 minuten weg was. Op de terugweg van ongeveer 25 kilometer door een aantal spookdorpjes merkte ik dat hoe dichter ik in de buurt van m'n eindbestemming kwam, hoe meer drassige gezouten substantie bleef liggen.

Terwijl de bus met een schamele 30 richting m'n halte probeert te komen, zie je hoe de standaard 5 dagen per week werkmens zich begint te ergeren aan de traagheid.
Deze zal waarschijnlijk tegen de tijd dat hij thuis komt een laatste avondmaal voorgeschoteld krijgen van zijn vrouw aangezien hij maar weer eens te laat is.
Ondertussen zit ik in m'n eigen te fantaseren dat dit de tweede keer is dat ik de kans krijg om op 4 wielen door de sneeuw te glijden. Aangezien ik dit als erg leerzaam, gaaf en destructief zie, was ik waarschijnlijk de enige met een glimlach in de bus.
Maargoed, we gaan hier niet uitleggen hoe we de vorige keer professioneel velgen aan het slopen waren.

Tegen de tijd dat we 15 minuten verder zijn (voor ongeveer 2 kilometer) zie ik mijn autootje bij de bushalte in de sneeuw opdoemen. Even voel ik me ergens tussen de leeftijd van 12 en 19, welke de laatste de officiële is volgens m'n rijbewijs .

Terwijl ik naar mijn auto loop en de sneeuwhoop op het dak zie creëert er een onvergetelijke lach op m'n gezicht. Dit komt mede omdat een kind genadeloos onderuit gaat en met een rotgang richting de aarde terugkeert. Geen probleem verder, aangezien 10 cm sneeuw de rest wel opvangt.
Even denk ik aan alle kleine dieren die momenteel niks te kanen hebben. Erg zonde voor die beestjes op dat moment, maar binnen enkele seconden is die gedachte weer geheel verdwenen met de noorderzon en denk ik nog maar aan een ding: proberen thuis te komen zonder kapotte auto terwijl je gebruik maakt van de handrem en de sneeuw. Dat kan niet anders worden dan de meest geweldige rit ooit gemaakt door een Zeeuw

Niets is minder waar. Nadat ik haar witte deken van de vooruit heb gehaald blijkt het niet verstandig om harder te gaan dan maximaal 30 km/h. Tevens blijven we hopen dat bij elke bocht het gebruik van de handrem je auto niet richting een sloot torpedeert, om daar te spelen met reeds doodgevroren kikkers die onder je zijruit uit elkaar gesplat zijn.

Ergens hou ik wel van dit weer zolang je nergens naartoe moet, anders is dit niet het moment om jezelf buiten te begeven.
We zijn verder niet overleden op de terugweg, ook de auto is nog heel. Op naar de volgende winter! (Deze winter mag nu wel ophouden, ik haat het om elke ochtend m'n deur van de auto weer open te breken)

Groeten,
Elect