Keroppi als keukenprinses

Vorig jaar had ik besloten dat ik met mijn 17 jaar me te oud voelde om nog met mijn ouders en broertje op vakantie te gaan. Dus ik bleef thuis om ondertussen met de meest geestdodende baantjes (daarover zal ik het nog wel eens hebben ) geld te verdienen.

Omdat een fast- en of afhaaldieet me nou niet het gezondste voor figuur en kransslagaderen leek nam ik mezelf voor om elke dag volgens de schijf van 4 (voorheen bekend als de schijf van 5) te eten.

Nou had mijn moeder wel een ruim huishoudbudget achtergelaten, maar nog net niet zo ruim dat ik elke dag van de week een "koken en stomen" maaltijd kon aanschaffen. Dus dat betekende dat ik echt moest gaan koken...

Elke dag na mijn werk ging ik naar de supermarkt om daar de ingredienten voor mijn maaltje in te slaan. Sinds die dag heb ik meer respect gekregen voor de alleenstaande onder ons. Want elk pakje wat een 'alleen water toevoegen' mix bevat is afgestemd op het doorsnee gezin van 4 personen plus een golden retriever.
Soms heb je nog wel het geluk dat iets op maar 2 personen was afgestemd, maar dan nog… 2 dagen achtereen hetzelfde eten vind ik persoonlijk nou niet je-van-het.

Maar met enige creativiteit wist ik het toch voor elkaar te krijgen om 2,5 week lang gezond te eten. Elke avond ging ik mijn bordje langs: vitaminen? check! koolhydraten? check! mineralen? check! vetten? check!

Sindsdien was ik zo trots op mijn kookkunsten dat ik mijzelf begon te profileren als zijnde 'keukenprinses'. Niet dat ik voorstander ben van het bevestigen van rolpatronen, nee ik was vooral trots op het feit dat ik zo zelfstandig was dat ik 2,5 week voor mezelf had gekookt zonder dingen aan te laten branden. (Who needs de shoarmaboer anyway?).

Mijn arrogantie werd helaas een tijdje geleden in enkele uren hardgrondig afgestraft.
Mijn vriendin vierde haar verjaardag en had besloten dat ze 'hartige pannenkoeken' zou gaan maken. En als je dat voor zo'n 10 man wilt doen dan moet je een hoop pannenkoeken maken, neem dat maar van me aan.
Ik, overmoedig als ik was, riep natuurlijk gelijk: "Och ik help je wel, ik kan wel pannenkoeken bakken". En dus stond ik die middag naast haar aan het fornhuis.

Na het beslag in de pan gegoten te hebben vormde zich een schepsel wat meer weg had van een inktvlek dan van een pannenkoek. En toen ik 'm wilde omkeren, bleek dat mijn inktvlek nog niet gaar genoeg was, een zooitje in de pan was het resultaat

"De eerste pannenkoek mislukt altijd!" papagaaide ik mijn moeder na. Met een slinkse blik opzij keek ik of mijn vriendin deze smoes slikte. Zij keek me meewarig aan en antwoorde: "Ach ja he ".
Toen ook de tweede "pannenkoek" voor mijn ogen veranderde in iets wat nog in de verste verte niks weg had van de pannenkoeken die mijn vriendin uit haar pan toverde, zag ik het niet meer zitten. De keukenprinses was van haar troon geflikkerd.

Maar vriendinnen zijn behulpzaam en zo ook de mijne. Ze schoof haar pan aan de kant en ging moederlijk naast me staan. "Okee, de boter is nu heet, nu kun je het beslag in de pan doen en die goed heen en weer bewegen zodat het beslag goed verdeeld wordt." "Ja zover was ik ook al gekomen hoor" was mijn commentaar, zo debiel was ik toch ook weer niet?
"Okee en als je denkt dat je pannenkoek aan 1 kant goed is dan moet je de pan heen en weer schudden, als de pannenkoek heen en weer schuift kun je 'm omdraaien".

Als een bezetenen schudde ik mijn pan heen en weer. Maar de pannenkoek gaf geen krimp en bleef waar hij zat. Na een paar minuten probeerde ik het nog een keer...

"Whaaaaahaaaa KIJK! Kijk dan! Hij schuift! Mijn pannenkoek schuift!" riep ik buiten mijn zinnen van blijdschap. "Goedzo" antwoordde mijn vriendin, "nu moet je 'm alleen nog leren opgooien en omdraaien he!"

Verbaasd keek ik haar aan, zou ze me niet overschatten? Ik bedoel... het is mijn vader een keer gelukt om op die manier een pannenkoek achter het fornhuis te gooien. Wie weet is het erfelijk...

Maar mijn vriendin gaf mij weer duidelijke stap-voor-stap aanwijzingen en (o wonder) het lukte! Ik geloof dat ik nog minstens een 20 minuten met een grijns heb rondgelopen.

Voor de hartige pannenkoeken moest ook nog gehakt bereid worden. Een taak die aan mij werd toevertrouwd. Het rauwe gehakt door de pan schuivend verzuchtte ik: "Nou dit schiet ook voor geen meter op he."
Mijn vriendin tilde toen met een snelle beweging de pan op, keek mij aan en zei: "Als je nou eens begon met het aanzetten van het gas."

Ik moet nog veel leren