Dagobert & Canada Deel III

's Ochtends vroeg met de auto richting Arnhem. Een beetje ruim op tijd, voor het geval er files zouden staan. En zonder veel oponthoudt komen we aan. Dankzij de routebeschrijving van het CITO lukte alles precies tot aan de ingang. Een groot oud, saai grijs gebouw stond er verlaten bij en een rij bellen sierde de deur. Gelukkig kwam er net een medewerker aan en kon ik wel even meelopen. Ik stap de lift uit en beland in een geheel vernieuwd kantoor met van die 'net nieuwe' stoelen die op scholen altijd snel vervangen worden. Ze zitten heerlijk, maar zijn o zo snel vies. Ik had nog steeds alle tijd en geheel relaxed ging ik naar de vrouw achter de balie. Toen bleek dat die tijd helemaal niet zo precies kwam en ik best om vijf over negen had kunnen komen want iedereen moest één voor één ingelicht worden en omdat ik pas als zesde binnen was, was het niet eerder dan kwart over negen voordat ik werd opgeroepen. Na twee uur van stilte, rust en ongelooflijk veel moeilijkdoennerij om er maar zeker van te zijn dat ik een computer kon besturen, mocht ik weer gaan. Een voorlopige score was bekend en ik was wel tevreden.

Daarna nog allerlei offtopiczaken gedaan En dat was het hoofdstukje TOEFL. Kort samengevat: veel gedoe en officiële verklaringen om niks. Lekker Amerikaans dus.

Toen werd het tijd voor het volgende op mijn lijstje: een visum. Nou daar word je blij van Vol goede moed belde ik de ambassade in Den Haag. Het was kwart over vier en ik was net uit school. Mooie tijd leek mee, maar nee hoor, ze waren alvast naar huis Volgende dag iets vroeger weer daar heen gebeld, krijg ik te horen dat ik dat in Berlijn moet regelen omdat de emigratie afdeling in Den Haag is opgeheven.
Weer de telefoon gepakt, weer waren ze dicht. Na drie bandjes en 6 keuzemenu’s kreeg ik te horen dat ik tussen twee en drie kon bellen de volgende dag. Gelukkig was een van mijn leraren zo gul om mij van de nodige vrijheid te voorzien en vanuit een telefoon cel (Ik ben© onbereikbaar) weer gebeld naar mijn grote vrienden in Berlijn. Krijg ik een of andere niets wetende vrouw aan de lijn die maar een ding kan: doorschakelen 'Hold on please' Ja, ik wilde wel maar als vijf seconde later een bandje zegt dat ze het druk hebben en ik nog vijf seconde alter van de lijn geflikkerd wordt heeft dat niet zoveel nut. Dus nog maar een keer geprobeerd en weer niet.
Toen thuis maar eens wat op internet rondgescharreld en daar vond ik een mooi lijstje met dingen die ik zou moeten opsturen om een visum aan te vragen. In het engels
Gelukkig was ik ondertussen een keer 18 geworden en dat scheelde een hoop papieren. Vrolijk bovenaan begonnen en alles liep vlekkeloos tot het laatste. Een Police certificate, wat? Ja, dat! Geen flauw idee, dus maar eens een mailtje naar Berlijn gestuurd. 'Ask your local Police station' was het kort maar krachtige antwoord. Weer de telefoon gepakt, telefoonboek erbij. P..Po...Politie Bureau, daar stond het 050-5995995. Tik netje het nummer over op de telefoon, blijkt dat het een telefoonboek van vorig jaar was en het nummer derhalve niet meer bestaat. 0900-8842 was het enige nummer dat nog in het nieuwe telefoonboek stond en ik moest dus extra betalen om iets te vragen aan de politie.

Nou, dat moet dan maar. Word ik eerst vrolijk in de wacht gezet en even later krijg ik toch nog iemand van de regiopolitie Groningen te spreken. Een police certificate? Euh...momentjeDan komt er een leuk wachtmuziekjeHallo meneer, daar ben ik weer. dan moet U de emigratie afdeling hebben en die is om vier uur gesloten... Goeiemiddag
De volgende dag....
Goeiemiddag regiopolitie GroningenAh, zonder te wachten. Ja, ik ben om zoek naar de emigratiedienst. Momentje alstublieftEn weer het vrolijk melodietje. Goeiemiddag meneer, U had een vraag? Ja, ik ben op zoek naar een police certificate. Ow, momentjeVoor de zoveelste keer het vrolijke melodietjeSorry meneer, ik weet niet wat U bedoelt. Ik kan U niet verder helpen....Goeiemiddag

Tja en dan....dan zit je daar, een droom...zo dicht bij....dan speelt er iets op dat ook al heb je de moed al helemaal weggegooid, je gaat verder. Dus ik weer aan de telefoon. Dit keer was de ambassade in Den Haag weer het slachtoffer. Owja, die was 's middags dicht. De volgende dag was ik vrij dus om een uurtje of elf bel ik er weer heen. [i]Nee meneer, de immigratiedienst zit in Berlijn. Daar weet ik ook verder niks van. Maar misschien als U maandag tussen 10 en 12 belt, dan is mevrouw de Boer er en die zou het wel eens kunnen weten. Nou, maandag tussen 10 en 12 zit ik op school dus dan moest ik maar weer vrij vragen.

Maar, op zo'n moment zijn teamgenoten erg praktisch. Bij handbal zit namelijk iemand van de recherche en die kon mij vertellen dat dat een bewijs van goed gedrag was en dat ik dat gewoon kon ophalen bij de burgerlijke stand.

En toen kwam mijn TOEFL score binnen. 250 was het resultaat en daar was ik wel blij mee