Justice League
Minder duister dan Batman v Superman en meer gefocust op zijn eigen verhaal, is Justice League een heerlijk eenvoudige superheldenfilm over de totstandkoming van die ándere club van grote helden.
Toen de opwinding over de eerste verschijning van Wonder Woman en de rouw om de dood van Superman een beetje waren weggetrokken, bleven er aardig wat punten over waarop zij die Batman v Superman: Dawn of Justice niet zo goed konden trekken hun pijlen konden richten. De film zou te duister zijn en te veel bezig met het opbouwen van een universum, in plaats van met het eigen verhaal. En dat hele gevecht tussen Bruce en Kal-El was uiteindelijk maar een klein stukje. Het leek inderdaad meer Dawn of Justice dan Batman v Superman en alle opbouw, hints en verwijzingen naar 'wat komen gaat' maakten van de vervolgfilm een hoog geanticipeerde mijlpaal in de geschiedenis van superheldenfilms. Voor zover het dat niet allang was, natuurlijk.
Nog lang voordat Marvel zelf films begon te maken en hun Avengers-plan begon te volgen was Warner Bros. al bezig te proberen een Justice League-film van de grond te krijgen. Decennia lang werden er scenario's geschreven en herschreven, acteurs gecast en hercast en werd de film steeds verder uitgesteld. Nadat Joss Whedon in 2012 de tegenhanger van de Justice League of America tot een hit in de bioscoop had gevormd leek het duidelijk; het wordt tijd dat Warner Bros. twee dingen doet: bouw een eigen cinema-universum rondom DC Comics en breng nou eindelijk eens die Justice League op het grote scherm. Vijf jaar later is het zover en wederom met de betrokkenheid van Joss Whedon stelt de introductie van het team niet teleur.
Natuurlijk is ook bij dit avontuur de slechterik niet de meest sterke, want dat lijkt een terugkerend patroon in superheldenfilms - eentje waarop gelukkig wel uitzonderingen zijn. Hoewel Steppenwolf, één van de 'Nieuwe Goden' van DC Comics, een geschiedenis op onze planeet blijkt te hebben en zijn terugkeer daarom direct geladen is met een serieuze dreiging, is zijn plot verdomd eenvoudig: wereldverovering. Als personage is hij weinig indrukwekkend: hij roept wat makkelijke slechterik-kreten ("for Darkseid!") en is weergegeven als een door de computer gegenereerd figuur. Hij vecht een paar keer met (onder andere) onze helden en leidt een leger van parademons, maar dat schreeuwt allemaal niet om een Steppenwolf-solofilm.
Gelukkig zijn de helden zelf deze keer veel interessanter. De helft is bij het filmgaand publiek al ruim bekend en behoeft dus geen introductie. En toch krijgen Bruce en Diana, voordat ze hun clubje samenstellen, momenten waarin ze op eigen terrein de superheld uit kunnen hangen. En dat is een goede zet, want hoewel het leuk is om de teamdynamiek te zien ontstaan en het team samen te zien werken tegen Steppenwolf, is het vooral leuk om de helden zelf bezig te zien. Waneer Batman in Gotham, op een dak, tegenover een simpele crimineel staat, roept de scène herinneringen op aan Michael Keatons grauwe, donkere ridder, terwijl het toch heel typisch de Batfleck uit de vorige films is. Gal Gadot als Diana (de naam Wonder Woman is hier nog steeds niet gevallen) is natuurlijk een voortzetting van het DC-kassucces van afgelopen zomer, maar de Amazone heeft hier meer ervaring en zelfvertrouwen. Diana is duidelijk gegroeid als persoon en kan daardoor eenvoudig dienen als de senior in het team met de betere people skills dan Bruce Wayne.
De nieuwelingen zijn natuurlijk Arthur Curry, Barry Allen en Victor Stone. Op Arthur na, die door Bruce wordt omschreven als 'de Aquaman', blijft het daar wat namen betreft bij: Barry is nog een beginneling die net zijn eigen pak is begonnen te bouwen en nog lang de naam The Flash niet heeft bedacht (of gekregen) en Victor, wiens door een ongeluk ernstig gemutileerde lichaam is aangevuld met biomechatronische elementen, vindt zichzelf meer een outcast dan een superheld, laat staan dat hij een superheldennaam nodig heeft. Justice League is misschien wel een film over de totstandkoming van de Justice League, maar het gaat veel meer over een groep verschillende, bijzondere figuren die moeten samenwerken dan om het superheldje spelen. En dat is goed; fangirls en -boys worden ruim voldoende bediend met prachtige momenten van Superman, Batman, Wonder Woman, The Flash, Aquaman en Cyborg. Daar hoeft niet nog heel veel extra's bovenop.
Dit is mogelijk een bij-effect van de door Warner Bros. aan de filmmakers opgelegde terughoudendheid in de speelduur; de film duurt een uur of twee, inclusief aftiteling en een paar extra scènes, en verspilt daardoor geen tijd, tempo of focus aan het aankleden van het verhaal met fanmomenten. En toch bevat de film wel, op organische wijze, genoeg momenten om de gemiddelde DC-fan kleine pretmomentjes te geven. Het verhaal brengt dé Justice League bijeen en plaatst ze tegenover een tegenstander die de vertegenwoordiging is van een nog veel grotere en bekendere DC-schurk, zonder te lijken op hoe iets vergelijkbaars gebeurde in The Avengers. Het vertelt over een langere geschiedenis van helden en schurken, toont daar genoeg van om het verhaal te ondersteunen én het universum uit te diepen, en blijft zich vervolgens focussen op het einddoel. Het verhaal is misschien niet heel sterk, maar dat is eigenlijk ook helemaal niet erg. Een veel betere introductie van de Justice League had DC Films zich niet kunnen wensen.
