CD: Lenny Kravitz - It Is Time For A Love Revolution
Zijn liefde voor muziek heeft Kravitz ook nooit onder stoelen of banken gestoken. Al vanaf jongs af aan ramde hij de deuken in de pannen van zijn ouders en grootmoeder en kreeg tijdens zijn jeugd veel mee van de opkomst van soul, jazz, R&B en funk. Op veel albums speelde hij later zelf het leeuwendeel van de baslijnen, drumpartijen en uiteraard gitaar en zang in. Met meer dan 20 miljoen verkochte platen op zijn naam hoort hij de de groep van uiterst succesvolle artiesten van deze tijd. Maar eigenlijk sloeg Kravitz geen deuk meer in een pak boter met zijn studioalbums van deze eeuw.
Zowel 'Lenny' als 'Baptism' waren behoorlijk gezapig en misten de passie en het vuur die hij eerder wel in zijn werk toonde.
It Is Time For A Love Revolution lijkt een zeefdruk te zijn van het jaren negentig materiaal. Funk en rock kijken elkaar weer recht in de ogen aan, soms komt er een eigentijds momentje voorbij maar vaker nog keert hij qua stijl terug naar de jaren zestig en zeventig. Jankende solo's, ritmische gitaren en fuzzbox riffjes stelen de show op zijn nieuwste album. Bas en drum dienen puur als ritmische ondersteuning en houden de muzikale uitstraling simpel. De nummers moeten het hebben van de funk, de gitaar en de rauwe stem van Kravitz. En dit pakt al met al goed uit, op een paar oppervlakkige opvullers na, zoals de afsluiter 'I Want To Go Home'.
Zijn liefdevolle propaganda begint in ieder geval met 'Love Revolution' waar Kravitz's echoënde stem in een pompende beat over een fuzzy gitaar heen schreeuwt. De funk druipt van het nummer af en Prince zou willen dat er naast zijn hit 'Guitar' nog zoiets op zijn laatste album had gestaan. 'Bring It On' en 'Love Love Love' gaan op vergelijkbare voet verder. Geile licks en vooral dat pompende, staccato ritme dat zang en melodie weet te ondersteunen. Met 'Good Morning' en zijn eerste successingle 'I'll Be Waiting' komt de piano om de hoek kijken en wordt de funk vervangen door een ballad. Met 'Will You Marry Me' lijkt het echter wel of Sly Stone is terug gekeerd. In 'Dancing Till Dawn' zijn het de andere Stones die als leermeester dienden, back to the sixties met bluesakkoorden van weleer en een heerlijke sax-solo die het geheel nog verder openbreekt.
Lenny Kravitz begeeft zich na een paar missers weer op de juiste weg en heeft dat vooral te danken aan de invloed van zijn gitaar op dit album. Meer pit en meer inspiratie zijn het eindresultaat, maar een beetje eentonig is het wel. Gitaren doen het in ieder geval altijd leuk live, dus laat die funk en blues maar op vol volume schallen op onder andere Rockin' Park dit jaar.
Label: Virgin/EMI Datum: Februari 2007 Waardering:
