CD: Bloodbath - Grand Morbid Funeral
Bloodbath is een Zweedse death metalband die in 1998 in Stockholm werd opgericht. We mogen gerust stellen dat het een supergroep is, aangezien we in de eerste bezetting van de band bandleden tegenkomen uit de bands Opeth en Katatonia. Dik zes jaar na hun vorige album The Fathomless Mastery is Bloodbath terug met een nieuwe zanger in de persoon van Nick Holmes, die metalfans ook kennen van de Britse doomband Paradise Lost. Met hun vierde studioalbum Grand Morbid Funeral levert het vijftal dan ook weer een brute bak grafherrie van hoog niveau.
Toen bekend werd dat zanger Mikael Åkerfeldt zou worden opgevolgd door Paradise Lost-frontman Nick Holmes hadden veel van de fans van Bloodbath de nodige twijfels over deze keuze van de groep. Holmes weet zich echter prima te redden met de duistere death metalklanken en zet de groep weer op het muzikale pad dat ook al werd betreden ten tijde van het album Nightmares Made Flesh, een album dat dit jaar alweer tien jaar geleden verscheen. Het is dan ook niet echt verrassend dat we op Grand Morbid Funeral vooral de invloed van de death metal uit de jaren negentig terughoren, een tijdperk dat ook loodzware doommetal enorm populair werd.
Voor de opname van Grand Morbid Funeral ging de band, bestaande uit zanger Old Nick (Holmes), de gitaristen Blakkheim (Anders Nyström) en Sodomizer (Per Eriksson), bassist Lord Seth (Jonas Renkse) en drummer Axe (Martin Axenrot), naar de Ghost Ward Studios, waar tussen maart en september van dit jaar een elftal explosieve brokken death metal op de gevoelige band werden vastgelegd. Daarbij kreeg de groep ook nog eens een aantal gastbijdrages van niemand minder dan Chris Reifert en Eric Cutler van de band Autopsy.
Het album, dat is uitgebracht op het label Peaceville Records, zit verpakt in een prachtig hoesje, dat er uitziet als een oud occult boekwerk. Met Grand Morbid Funeral is zo vlak voor het einde van het jaar alsnog een album verschenen dat hoogstwaarschijnlijk wel in de eindejaarslijstjes van veel death metal liefhebberz zal opduiken. Het is in elk geval zwaar verplicht luistervoer voor alle oudere fans van de groep Paradise Lost, in elk geval voor degenen die net als uw recensent de pest inhadden toen de band na hun epische plaat Lost Paradise een ander muzikaal pad insloegen. Maar ook liefhebbers van de betere doom- en death metal uit de negentiger jaren zullen zich prima weten te vermaken met dit moddervette album.
