L'écume des jours
Michel Gondry is een gevestigde naam in de filmwereld. De Franse regisseur is voornamelijk bekend van de films Eternal Sunshine of the Spotless Mind, La Science des Rêves en The Green Hornet. Wie bekend is met zijn werk zal in L'écume des jours een aantal overeenkomsten terugvinden met zijn oudere werk, wat meteen een vertrouwde indruk wekt. Zijn artistieke en eigenzinnige manier van regisseren springt al in de eerste minuut van het doek en je wordt meteen meegesleept in de wondere wereld van de schrijver van het boek, Boris Vian.
Een sterrencast waarover je naar huis mag schrijven. We zien Audrey Tautou (Amélie) die Chloé speelt, de vrouw die ziek wordt van een waterlelie, in samenspel met Romain Duris (L'auberge espagnole) die de hoofdrol van Colin bekleedt. Naast hen zien we een paar namen terug uit La Science des Rêves, waaronder Alain Chabat en Sacha Bourdo. Een andere grote rol is weggelegd voor Omar Sy, de acteur die naam maakte met de arthouse-blockbuster Intouchables bewijst in deze film zijn veelzijdigheid als acteur. Aan acteerkwaliteit schiet de film niet tekort, maar is het voldoende voor deze excentrieke film om zich staande te houden?
Ja, maar dat moet ook wel. Niet alleen het verhaal is ongebruikelijk in zijn soort, maar ook de uitvoering van Gondry is op sommige momenten zo eigenaardig dat het enige waar je je aan vast kunt klampen het acteerwerk van de sterren is. Toch zijn de visuele effecten en plot niet de enige afwijkende elementen in deze film, het tempo is moordend, zelden zie je zulke vlotte progressie in een film.
Ook al begint de film heel kleurrijk en semi-romantisch, toch is dit alles behalve een vrolijk verhaal. Vanaf het moment dat Chloé ziek wordt, neemt Gondry je helemaal mee in de wereld van Colin. Harde arbeid in de kapitalistische (onder)wereld van wapenhandelaars en worstelend om het hoofd boven het water te houden, levert Colin alles in om Chloé's leven te redden.
De muziek is goed gekozen voor de film. Boris Vian was een fervent trompettist en trad vaak op in de jazzclub Tabou in Parijs. Zijn meest bekende chanson , Le déserteur, is een pacifistisch lied. Het is mooi om te zien dat Gondry hier gebruik van heeft gemaakt in de film. In sommige scènes zien we de pacifistische aard van Vian terug, wat een van de vele kenmerkende kwaliteiten is van Gondry, zijn liefde voor het vak en respect voor de schrijver. Ook heeft Gondry veel aandacht geschonken aan Duke Ellington en Miles Davis, logischerwijs omdat Vian vaker optrad als liaison voor deze twee muziekgiganten. Chloé is tevens een liedje van Duke Ellington.
Het verhaal dateert uit 1947 en dit probeert Gondry ook vaker te laten zien. Door middel van ouderwetse computers, typemachines, auto's, kleding en telefoons probeert Gondry de tijd van toen samen te laten smelten met de tijd waarin we nu leven en hij doet dit onder andere met muziek. Af en toe lijkt hij te knipogen naar Disney, maar daarover valt te discussiëren. Een grotere overeenkomst zien we met de film Brazil van Terry Gilliam en, zoals gezegd, zitten er tal van verwijzingen naar La Science des Rêves.
Conclusie
De film is niet voor het grote publiek, integendeel. Iemand met een voorliefde voor Gondry's werk zal deze film kunnen waarderen, maar zal ook even moeten wennen aan alle rariteiten. De film is origineel op vele fronten, maar zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Omdat het zo sterk afwijkt van alle clichés waar we in elke film aan bloot worden gesteld, heeft de film even tijd nodig om door te dringen. Laten we wel voorop stellen dat Gondry alles uit de kast heeft gehaald om dit verhaal vorm te geven, en als er iets als een paal boven water staat dan is het wel dat hij een grandioos eindproduct heeft afgeleverd.
