The Help
De film werd ook wel de Forrest Gump voor vrouwen genoemd. Hoewel er een aantal vergelijkingen te maken zijn, zie je het er qua niveau en kijkgenot niet vanaf. The Help werpt een blik op de rassensegregatie in Jackson, Mississippi, anno 1962. Een veilig en eenzijdig beeld, dat wel.
We maken kennis met Skeeter Phelan (Emma Stone), een ‘Southern Belle' die wederkeert naar het ouderlijk huis, nadat ze haar studies succesvol heeft volbracht in het noorden. Daar stuit ze direct weer tegen de conservatieve moraal van haar leefomgeving. Haar moeder heeft liever niet dat ze gaat werken, maar daarentegen vlug gaat trouwen en kindertjes baren om zodanig de rest van haar leven - net als zij - de huisvrouw uit te hangen. Haar zogenoemde ‘vriendinnen' Hilly (Bryce Dallas Howard) en Elizabeth (Ahna O'Reilly) hebben dezelfde denkbeelden. Skeeter voelt daar echter weinig voor en besluit om aan de slag te gaan als journalist bij de lokale krant. Na een imposante onthulling thuis, ontstaat bij haar de ambitie om een boek te gaan schrijven over de perikelen van de zwarte huishoudsters in haar omgeving. Ze probeert interviews af te nemen bij de ‘maids' van haar vriendinnen, en zo maken we kennis met Aibileen (Viola Davis) en Minny (Octabvia Spencer), die beiden ook een eigen verhaallijn krijgen. Zij vertellen haar choquerende gebeurtenissen, met alle gevolgen van dien...
Zo op het eerste gezicht klinkt dit als een leuk plot waar een kundig regisseur wel mee uit de voeten kan. Tate Taylor echter, kiest ervoor om controversiële kwesties te vermijden en netjes binnen het Hollywood-boekje te blijven. Dit maakt het wel toegankelijk voor het grote publiek en zal weinig mensen tegen de borst stuiten, maar het is weinig vernieuwend en niet gedurfd. Het lijkt of de personages rechtstreeks uit de eerste de beste roman zijn getrokken. Ze worden opgevoerd als oppervlakkige, stereotype, ééndimensionale mensen. Neem bijvoorbeeld Hilly: Zij is een racistisch, slecht mens met geen greintje gevoel. In een scéne zien we hoe zij haar zwarte huishoudster ontslaat omdat ze op dezelfde wc als zij plast. De oorzaak van dat al, of een reden krijgen we niet. Nergens wordt ook maar gepoogd om haar een beetje menselijkheid te geven of om haar personage van ambiguïteit te voorzien. Haar tegenhanger is dan de paternalistische godin Skeeter, die louter goede daden verricht en nergens als slecht mens met beperkingen wordt neergezet. En zo zijn er nog meer personages met hetzelfde probleem.
Het onderscheid tussen goed en slecht is dus erg simplistisch weergegeven. Vooral wanneer je in achting neemt dat deze film een zwaar thema poogt te behandelen. De standaard getimede, dramatische muziekjes zijn ook lachwekkend. Een film met een dergelijk onderwerp zou het niet nodig moeten hebben, de film zou al krachtig genoeg moeten zijn. Dat is hij helaas niet. Nu geeft de muziek je het gevoel dat je naar een dertien-in-een-dozijnfilm aan het kijken bent. Wat misschien ook zo is. Het is natuurlijk niet allemaal kommer en kwel. De dialogen tussen Minny en Celia (Jessica Chastain) zijn erg sterk en bij vlagen zelfs schrijnend. (Het siert de regisseur ook dat hij de tieten van Celia voluptueus in beeld brengt; het oog wil immers ook wat.) Viola Davis zet een weergaloze rol neer als Aibileen, alleen is het doodzonde dat het script zo weinig te bieden heeft voor haar. De rest van de cast houdt zich verder ook prima staande.
Voor een realistisch, maatschappijkritische film omtrent de rassensegregatie zou ik The Help niet aanraden. Het kijkt lekker weg, maar daar blijft het ook bij. De film heeft echter meer pretenties en probeert een boodschap te verkondigen. Weinig subtiel maar het zal wel overkomen. In de bioscoop zag ik namelijk genoeg huilende vrouwen, en zelfs mannen die hun tranen niet konden bedwingen. Zij liepen waarschijnlijk tevreden de bioscoopzaal uit met de gedachte: Racisme is schokkend en wreed. Maar hé! Zo zie je maar, gelukkig zijn niet alle blanke mensen slecht.
