Cd: Mazgani - Song of Distance
Vorig jaar verscheen de cd Ladies and Gentlemen, Introducing... van Mazgani. Emotioneel, gepassioneerd, depressief en een geweldige stem. Dat waren de kernwoorden van het album. Nog geen jaar later verschijnt alweer het nieuwe album van deze Portugees-Iranese zanger: Song of Distance. Hoe is het met hem gesteld. Is hij nog steeds zo depressief, gaat het nog steeds slecht in de liefde? Draagt hij nog steeds de wereld als een last op zijn schouders? En de meest belangrijke vraag? Sleurt hij ons net als op Ladies and Gentlemen, Introducing... opnieuw mee in al zijn problemen?
Afgaand op de muziek lijkt Mazgani zich een stuk prettiger te voelen. De begeleiding is stukken lichter, melodieuzer en de zware bluesritmes van de vorige plaat zijn vervangen door Americana en zelfs enkele subtiel verwerkte Zuid-Amerikaanse stijlen. Mazgani klinkt ook gelukkiger. Zijn stem is rustiger en hij lijkt een deel van zijn drift verloren te zijn. Althans, dat doen de eerste nummers vermoeden. Hoe zit het met de teksten? Net als op de vorige plaat is het soms moeilijk te achterhalen wat Mazgani nu precies bedoelt, maar erg positief lijkt het niet te zijn. De wereldse problemen lijken wat meer naar de achtergrond geschoven te zijn, maar in de liefde wil het nog steeds niet vlotten. In vrijwel alle songs is het verhaal rondom een vrouw geconstrueerd.
Song of Distance opent met het gelijknamige nummer. Het lijkt een soort afscheidsbrief te zijn. Van iemand die er goed doorheen zit of iemand die de hoop zelfs helemaal heeft opgegeven. Het is gissen, maar de toon is gezet. Het is de kracht van Mazgani om te schrijven over zaken die iedereen op zijn eigen manier kan interpreteren. Het zijn intellectuele en zeer doordachte teksten. Zo ook in het tweede nummer, 'Moonless Garden'. Nog steeds zingt Mazgani beheerst en kalmer dan hij ooit heeft gezongen. Een aantal keer lijkt hij uit te halen, maar hij geeft zich nooit helemaal. Op deze manier zingt hij je prachtig door het verhaal van een vrouw die een prostituee lijkt te zijn. Het is een song die opleeft door de manier waarop Mazgani het zingt. Hij brengt de tekst als het ware tot leven.
'Nomad' geeft je muzikaal het gevoel alsof je je op een of ander zonning eiland bevindt. Het toont Mazgani's stem op een manier die we nog niet vaak gehoord hebben. Melodieus, lief en toch zoals altijd meeslepend en doordringend. Met 'Slaughterhouse of Love' lijkt Mazgani wat meer gas te gaan geven. De titel alleen al is fenomenaal en ook de overige lyrics zijn onbegrijpelijk, maar prachtig. En dan die stem. Enkel begeleid door een gitaar bouwt Mazgani eigenhandig het nummer uit. Zoals ik bij het vorige album ook al opmerkte: Mazgani's stem is het belangrijkste instrument. Tijdens het volgende nummer 'Winter is Over' laat Mazgani nogmaals zien hoe enorm hij is gegroeid. Het is een nummer dat net zo goed door Paolo Nutini gezongen had kunnen zijn. Ondanks deze muzikale zijstap, blijft Mazgani's typische geluid gewaarborgd. Het duurt niet lang voor de lieve en tedere Mazgani weer verdwijnt en Mazgani alle vocale registers weer helemaal opentrekt. In het begin zingt hij de tekst als een gedicht over de mysterieuze klanken. Het einde is echter hartverscheurend. Hij houdt het niet meer. Het hele album toonde hij beheersing en bracht hij zelfs één lief liedje. Het is genoeg. De woede en de waarheid moet eruit. Geweldig.
Het is precies dit contrast tussen rustig en krachtig gezongen nummers wat Song of Distance zo prachtig maakt. Mazgani laat zien wat hij allemaal in huis heeft en ondanks zijn goede vorige album laat hij zien dat hij tot veel meer in staat is. Als extra heeft Mazgani vijf songs van de vorige plaat op Song of Distance gezet. De nummers werken nog steeds en ze versterken het contrast des te meer, maar bovenal laten ze zien hoe Mazgani in nog geen jaar tijd een hoger muzikaal level heeft bereikt. Zoals schoolmeesters altijd zeiden: "Ga zo door".
