Fable 2
Hoe jij je gedraagt heeft ook weerslag op een van leukste vernieuwingen in de game, namelijk op je hond. Gedraag jij je goed en lief, dan krijg je een schat van een beest terug dat dezelfde vrolijkheid uitstraalt. Andersom geldt natuurlijk hetzelfde, gedraag je gemeen en je krijgt een kreng van een hond terug die eruitziet als een uit de hel ontsnapte dobermann. Gelukkig doet de hond meer dan alleen maar mee veranderen met hoe jij je gedraagt, het grootste nut van het beestje is dat hij je attendeert op de dingen in de gamewereld om je heen. In het spel ben je vaak bezig met een quest en dan begeleidt een pad van glinsterende broodkruimels je naar de plek waar je moet zijn (uiteraard valt dit uit zetten, maar dan worden quests soms wel lastig omdat het uit de beschrijving van de quests onduidelijk kan zijn waar je moet zijn). Gemakzuchtig als veel gamers zijn zullen veel mensen dan ook niet verder kijken dan hun neus lang is en alleen nog maar het tintelende kruimelspoor volgen. Je hond echter (die je zelf een naam kunt geven, die van mij heette Hobbes) kan schatten voor je vinden, zowel kisten die een beetje verstopt van het gebaande pad af liggen als onzichtbare plekken waar je schatten op kunt graven. Het beestje zal dan blaffen en je vol enthousiasme en liefde naar de juiste plek begeleiden. Het klinkt niet erg bijzonder, maar toch zorgt dit ervoor dat je je wat meer bewust bent van de wereld om je heen. Uiteindelijk ging ik zelf ook wat meer ontdekken, niet alleen maar het kruimelpad volgen maar ook gewoon eens het bos inlopen. Helaas is dit niet zo onbeperkt als in games als Oblivion of Grand Theft Auto 4. In tegenstelling tot die games is Fable 2 geen open-wereld game, maar bestaat de gamewereld uit afzonderlijke levels, met elk hun eigen sfeer. De levels variëren zeer, van een stad tot een plattelandsdorpje, van een zompig moeras tot een rotsachtig landschap vol vervallen gebouwen, er is zeer veel te ontdekken in de game. 
En ondanks het feit dat er dus geen open-wereld is, is de game niet té lineair, er valt redelijk van de paden af te wijken. Het voordeel van een wat kleinere opzet is ook meteen duidelijk, iedere omgeving is duidelijk met enorme zorg en liefde gemaakt en voelt qua sfeer ook duidelijk anders dan andere regio\\\'s.
Maar goed, ik had het een stuk geleden al over de verschillende soorten XP die overeen komen met verschillende manieren van aanvallen. Vechten is zoals wel vaker in een RPG een belangrijk onderdeel van de gameplay en Fable 2 gaat iets anders te werk dan de meeste andere games. Direct vanaf het begin is het al mogelijk om zowel magie, wapens als zwaarden/hamers/knotsen/whatever te gebruiken en dit zal ook de hele game zo blijven. Alle soorten wapens worden bediend door hun eigen knop, wat dus inhoudt dat je bijvoorbeeld alleen maar de X-knop gebruikt voor je melee-aanvallen. Dit lijkt te leiden tot een erg simpele combat, zoals bijvoorbeeld in Too Human het geval was, maar Fable 2 lost dit zeer hendig op. Door namelijk XP te besteden vallen nieuwe soorten aanvallen vrij te spelen, zodat je bijvoorbeeld je aanval op kunt laden, ze met de juiste timing achter elkaar kunt plakken of kunt counteren. Ook met je wapens kun je nieuwe moves vrijspelen, zo kun je uiteindelijk op sub-delen van de vijanden schieten, en ook de spells worden steeds sterker naarmate je meer XP uitgeeft. Spells werken sowieso op twee manieren, ze zijn allemaal te gebruiken als area-of-effect-spell of als gerichte aanval tegen één bepaalde tegenstander. Dankzij deze verschillende upgrades en het feit dat het gebruik van de juiste aanpak bij de juiste vijand daadwerkelijk een groot verschil maakt zorgt ervoor dat de combat niet saai wordt. Het niveau en de hoeveelheid vijanden schaalt ook goed mee, ik heb niet een moment gehad in de game waarbij ik zonder grote problemen langs een groep vijanden kon komen, iets wat in andere games ook wel anders is.
Vechten doe je niet voor niets, dit staat bijna altijd in het teken van een van de quests, welke zeer vermakelijk zijn. De hoofdquest doet enkele zeer leuke dingen, zet je voor lastige keuzes op het gebied van de consequenties die je acties hebben, maar biedt vooral ook leuke dingen om te doen. Uiteindelijk valt alles in een game als deze terug te leiden tot \\\"ga hier heen en maak alles dood wat je tegenkomt\\\", soms onder het motto van het terughalen van een bepaald object of het redden van een of andere sukkel, maar desondanks blijven de quests boeiend. De aandacht is gelukkig niet alleen uitgegaan naar de hoofdquest, ook de kleine quests van alle \\\"Joe the Plumber\\\"s die rondlopen in de game zijn goed onderhoudend. Ook aan de hamsters onder ons is gedacht, er zijn dingen te verzamelen, zeldzame plekken te vinden en dingen kapot te schieten, en dit allemaal voor zuurverdiende gamerpoints en toffe in-game items. Überhaupt zit de hele wereld vol dingen om te doen, zo is ieder huis in de game te koop, kan iedereen (dus ook mensen van hetzelfde geslacht) verliefd op je worden en met je trouwen, kun je kinderen krijgen, SOA\\\'s oplopen door te veel plezier in bed met te veel mensen die onveilig plezier hebben gehad (gelukkig kun je in-game condooms kopen ), baantjes nemen, mensen dronken voeren, als travestiet rondlopen, bandieten afslachten in ruil voor geld en ga zo maar door. Er valt zeker meer dan genoeg te doen in de game, iets wat de houdbaarheid van de game zeker ten goede komt. Als je een beetje geniet van de hoofdquest denk ik dat je zo tussen de 10 en 15 uur eraan kwijt bent, maar veel sidequests zijn even leuk als de hoofdquest en het zou zonde zijn om hier niet naar te kijken.
<\/center>
