CD Review Winds - Reflection of the I
Het hoesje vind ik persoonlijk net zo schitterend als de muziek, de voor en achterkant geven goed weer waar Winds voor staat: Een storm die voortraast als de keiharde gitaren en hele snelle drumriffs van Hellhammer, maar toch ook weer ingetogen.
Dit album begint heel rustig met het nummer Clarity waarin een piano en een viool rustig spelen... Na een tijdje in het nummer steekt de storm plotseling als een gevaarlijke windhoos de kop op! Vergezeld door de hele rauwe angstaanjagende stem van Drajevoliteh, zelf schrok ik hier wel wat van omdat ik bang was dat de rest van de nummers (die ik toen nog niet kende) ook zo zouden zijn. Ik kende namelijk alleen het nummer Reason's desire die me veel meer deed, maar bij het tweede nummer Realisation bleek mijn 'angst' onnodig.
'Realisation' begint qua instrumenten bijna hetzelfde als de opener alleen laat drummer Blomberg nu gelijk horen ook ingetogen te kunnen drummen, het klinkt dan ook veel minder bedreigend wat een mooi contrast is. Als dan Lars Eric Si inzet en later Tidemann zijn gitaar indrukwekkend laat janken voel ik dat het goed zit... Het nummer is zeer representatief voor dit album omdat alle aspecten aan bod komen, zoals in het midden als alles stilvalt tot de basis van een viool die zo op een klassieke CD had gekund, even later hoor je goed aan de gitaar dat het echt één geheel is.
Op het derde nummer 'Of divine nature' is er de meeste tijd een perfecte harmonie tussen Carl August, Jan Axel en de strijkers wat een mooi effect geeft. Het gevoel dat het overbrengt is wel dramatisch maar nooit te en de tekst vind ik ook wel indrukwekkend zoals: 'Within is the path to find my way I search the inner depths of my soul Yet how I would find my serenity I never could foresee...'
Reason's desire is het nummer wat erg veel indruk op mij maakte, het begint behoorlijk stevig met snelle drums en strijkers en de jankende gitaar van Tidemann. Dan volgt er een middenstuk wat mij één keer tot tranen geroerd heeft, zo onder de indruk van een nummer was ik nog nooit geweest eigenlijk... Lars Eric Si zingt onder begeleiding van een prachtige viool en een misschien nog wel mooier piano stuk, dan komt de sinistere stem van Gadzuric voorbij. Geleidelijk wordt de muziek dan weer steviger met Lars Eric Si die dan weer doorgaat.
'Premonition' sluit goed aan op het middenstuk van 'Reason's desire', het is geheel instrumentaal von Blomberg samen met het 'Oslo philharmonic orchestra' die zoiezo de meeste strijkers voor Winds voor hun rekening nemen, en Andy Winter op toetsen zoals ook op het hele album. Dit is echt een heel mooi nummer wat je echt moet horen want het is onbeschrijfelijk...
'Continuance' is een van mijn favorieten. Het is een wat melancholisch nummer, maar de stem van Lars Eric Si in combinatie met de muziek is alweer prachtig. Hij zingt ook 'As the sun sets for the last time...' waar je ook aan kan horen dat dit album alweer bijna afgelopen is.. Op het eind steekt de storm dan nog één keer de kop op wat het nummer een onverwacht einde geeft. Hierna volgt nog een instrumentaal stukje als afsluiting van dit album.
Er schijnt een versie te zijn waarop hierna de 5 nummers van de MCD Of Entity and Mind volgen maar ik behoor helaas niet tot die gelukkigen. Hierop schijnt het accent meer op de toetsen van Andy Winter te liggen dan op de strijkers.
Conclusie:
Mijn conclusie is dat je dit album eigenlijk niet mag missen, als je tenminste een beetje openstaat voor nieuwe dingen, dus de echte metalheads kunnen Winds beter links of rechts laten liggen denk ik. De uitvoering van de combinatie klassiek en metal is op zich niet uniek, maar is zo perfect uitgevoerd en in elkaar samengesmolten dat het Winds toch een zeer eigen geluid geeft. Na lang zoeken heb ik toch een klein minpuntje ontdekt namelijk dat de donkere rauwe stem van Gadzuric die stukjes tekst 'opleest' na veel draaibeurten weleens voor wat irritatie zou kunnen zorgen. Voor mezelf krijgt dit album een 9 maar ik geef een zo objectief mogelijk cijfer en kom dan uit op een...
Score: 8,5
