Een scheve schaats
Het is vandaag 23 februari. De gouden race van ons nieuwe wondermeisje Esmee Visser is een week geleden. Wat een race was dat en wat een nuchter en spontaan schatje is Esmee. ‘Ik heb wel lekker geschaatst’, zei ze na afloop van haar gouden race. Daar was ik het wel mee eens.
We hadden echter al eens eerder zo’n vrouwtje. Yvonne van Gennip won op 23 februari 1988 de 3000 meter op de Olympische Spelen van Calgary. Ze was toen één jaar ouder dan Esmee nu. Bovendien won ze niet alleen de 3000 meter, maar ook de 1500 meter en de 5000 meter. Ze was wel net zo spontaan als Esmee.
Esmee moest dit jaar als nieuwkomer opboksen tegen de koningin van de 5000 meter, Martina Sábliková. De spelen van 2010 en 2014 waren voor haar. Daar werd ze eerste op de 5000 meter. Sinds 2007 won ze ook op alle wereldkampioenschappen die afstand. En dan komt er in 2018 vanuit het niets dat kleine opneukertje uit Holland en dat rijdt haar op de Olympische 5000 meter naar huis.
Een droom, een onverwacht succes. Net als trouwens bij Yvonne in 1988. Die moest op de afstanden die ze won afrekenen met de Oost-Duitse dopingkanonnen Kania en Ehrig. Die waren normaal gesproken onverslaanbaar. Yvonne versloeg ze drie keer, terwijl ze een zere pols had en een tijdje niet had kunnen trainen vanwege een blessure aan haar voet. Had ze ook gesnoept van het Oost-Duitse lekkers waardoor je langer sneller kunt gaan? Ik houd het er maar op dat het kwam omdat ze uitgerust was door de blessure en doordat er voor het eerste op de Olympische Spelen binnen werd geschaatst.
Ik kan me die spelen nog heel goed herinneren. Ik was op een cursus management in motel Apeldoorn. Een weekje samen met andere chefs die nog niet zo lang geleden waren aangesteld als afdelingschef. De cursus zou een hele week duren. Ik vond het wel jammer dat hij samenviel met de Olympische Spelen. Ik keek namelijk in die tijd nog altijd naar het schaatsen. Sinds 1985 waren er al wel wereldbekerwedstrijden schaatsen, maar voor zover ik me kan herinneren zond de NOS die toen nog niet allemaal uit. Tegenwoordig is Herbert Dijkstra vrijwel ieder weekend te zien en te horen en kijk ik niet meer naar het schaatsen.
In die tijd keek ik dus nog wel en ik bleef er tijdens de cursus zelfs voor op. Dat was best zwaar, want de cursus begon al vroeg in de morgen dus uitslapen was er niet bij. Het late kijken werd echter dubbel en dwars beloond door Yvonne.
Tegelijk met onze cursus was er in motel Apeldoorn nog een groep cursisten. Een groep van ABN AMRO. Het was een groep mannen dus ik dacht dat het ook wel managers zouden zijn. Ze zagen er ook veel meer uit als managers dan onze groep. Allemaal strak in het pak, terwijl wij gewoon onze vrije tijdskleding aan hadden.
Al meteen de eerste avond gebeurde het. Na het diner vertrok de groep strakke pakken. Ik bleef met een paar andere cursisten in de bar hangen, maar wilde niet te veel drinken, want ’s nachts stond er weer een rit van Yvonne op het programma. Ik weet niet meer welke.
Tegen middernacht kwamen de strakke pakken terug en ze waren in gezelschap van een stel leuke vrouwtjes die toch over het algemeen wat jonger waren dan zijzelf. Ik begreep al wel wat er aan de hand was. Het is toch lastig als je een paar dagen weg bent van huis. Dan wil je natuurlijk aangenaam gezelschap en dit gezelschap zag er zeer aangenaam uit.
Er werd gedronken en ik kwam zelf ook in gesprek met zo’n gezelschapsdame, maar meer dan een gesprek zat er niet in, want ze was al besteld door één van de strakke pakken. Op een gegeven moment waren ze dan ook verdwenen en op het moment dat ik naar de wedstrijd van Yvonne keek, werd er in de kamers van de strakke pakken vermoedelijk een flinke scheve schaats gereden. Ik kon me namelijk niet voorstellen dat de mannen die vrouwen hadden betaald om samen naar het schaatsen te kijken.
Yvonne reed zeker geen scheve schaats, hoewel ik me wel afvroeg hoe het kwam dat ze alweer die Oost-Duitse vrouwen de baas was. Het kon me echter geen reet schelen. Ze won alle drie de afstanden. Dat moet Esmee Visser nog maar voor elkaar krijgen, maar dat zou zomaar kunnen de komende jaren.
De volgende dag waren de dames verdwenen. Toen ik in de spiegel keek, zag ik dat ik al aardige wallen onder de ogen had vanwege het slaaptekort. Ik waste me dan ook maar met koud water, want ik moest bij de cursus weer beslagen ten ijs komen.
