Bij de brewpub om de hoek
Ik heb mijn standaardplekje aan de hoek van de bar ingenomen. Dicht genoeg bij de tap en het barpersoneel om gemakkelijk een biertje te kunnen bestellen en met barpersoneel te kletsen, lekker rustig zonder lopende/bestellende/dringende mensen achter m’n rug. Tegelijk een goed overzicht over het sfeervolle etablissement. People watching, een tophobby.
Mensen lijken verbaasd noch geïrriteerd dat hun ID bij de deur naar deze kelderbar gecontroleerd wordt en opnieuw wanneer ze hun biertje bestellen. Zelfs niet als ze een grijze baard hebben waar grote smurf trots op zou zijn. Mij vragen ze dat niet meer. De voordelen van een brouwerij om de hoek wegen tenminste een beetje op tegen de financiele nadelen.
Er komt een meisje naast me zitten op de lege kruk. Ze begint meteen een geanimeerd gesprek en gaat er kennelijk van uit dat ik geïnteresseerd ben in haar leven. In detail. Bij de derde zin heb ik al door dat het verhaal niet beter gaat worden, dus ik neem een slok van mijn ter plekke gebrouwde bier. Ze ziet mijn trouwring zitten, vraagt hoe het met mijn vrouw gaat, en staat dan op en loopt weg zonder het antwoord af te wachten.
Twee uur, luttele drankjes en een gesprek met een biernerd later wordt er bij het in het oog springen van dezelfde ring niet weggelopen, maar gevraagd waarom ik die eigenlijk niet af had gedaan. Aangeven dat ik dat een retorische vraag vond werd met een verbaasde blik aangehoord: “Je bent hier toch alleen?”
Ik kijk op mijn horloge. Kwart over 1. De klok van de kroeg staat dan op half twee, wat betekent dat je nu je laatste biertje krijgt, hierna alleen nog shots, en dat het over een kwartiertje toch wel einde verhaal zal zijn. Ik heb nog dorst en krijg met pijn en moeite nog een biertje, en een bierviltje met daarop het adres van een Koreaans restaurant. Daar zouden ze wel bier blijven schenken tot ik zelf naar huis wilde. Nergens anders, behalve dan die ene treurige club waar iedereen van tussen de 40 en 60 uit z’n plaat gaat op puur sap, met 40% alcohol.
Grappig hoe gewoontes in een kroeg in de VS zo anders kunnen zijn dan in Nederland. In ons kikkerlandje zou ik in mijn eentje minder aanspraak hebben en dus lekker rustig tot diep in de nacht aan de bar kunnen hangen, van een afstand bekeken als merkwaardige nerd zonder vrienden. Daar is dat heel anders. Ben je alleen, dan ben je uit om te scoren, zeker als je je gay/European kleedt. Aanspraak zat, ook als je te verlegen bent om zelf praten. Heeft allebei wel wat. Jammer dat er een oceaan tussen ligt.
Deze column werd geschreven door Marcel van schrijverscollectief Kaf.
