Ik schrijf mijn columns naakt
Ik schrijf mijn columns naakt. Ik doe lekker de verwarming aan, hang een papiertje over de webcam tegen ongewenste gluurders en trek al mijn kleren uit. Met een lekkere kop koffie naast me zit ik echt klaar voor het schrijven. Toen ik hier net begon, zo’n vijf jaar geleden, schreef ik nog met al mijn kleding aan. Ik merkte het ook aan de tekst: om de clou heendraaien, poëtisch gezeik, onnodig spelen met het perspectief zodat de puzzels centraal stonden, in plaats van de boodschap. Bij FOK! werkt dat niet. Jij reageert vanuit je onderbuik, dus ik geef mij ook bloot in de columns.
Nou ja, ik moet eerlijk zeggen dat ik niet altijd helemaal naakt typ. Als ik bijvoorbeeld een stuk schrijf waarin mijn familie een rol speelt, dan heb ik toch op zijn minst een onderbroek en een bh aan. Eén keer heb ik geprobeerd om een familiedrama naakt te typen, maar dan voel ik me toch erg begluurd. Alleen al de gedachte aan een tante, oma of vader zorgt ervoor dat ik zelfbewuster wordt dan anders. Natuurlijk omdat ze figuurlijk heel dichtbij me staan, maar vooral omdat ik mijn lijf vanaf het eerste moment van zelfbewustzijn niet meer zo heb blootgegeven aan de familie. De afschuw aan het idee dat mijn familie me naakt ziet –inteelt, inteelt, bah, bah, bah!- zorgt ervoor dat ik nog liever een nat shirtje uit de was aantrek voor ik het toetsenbord ook maar met één vinger aanraak.
O, als ik over kinderen schrijf, schrijf ik ook nooit naakt. Dan moet ik op z’n minst een zomerjurkje aan hebben. Ik vind het zo’n vies idee om naakt over kinderen te schrijven. Zelfs een verhaal over een kind dat haar eigen schaduw ontdekt, zou een vieze pedofiele nasmaak krijgen als ik het niet netjes met mijn kleding aan zou bedenken. Een kind is zo onschuldig en puur. Ik ben dan wel én een vrouw én ik val op oudere mannen, maar zelfs als ik in mijn eentje zit en niemand er ooit achter zou komen, schaam ik mij enorm als ik naakt een stuk over een kind zou opschrijven.
O, en één keer per maand is het gewoon wat lastig om helemaal naakt te schrijven. Dat zijn die momenten dat ik naar beneden kijk en denk: ‘Kut, ik ben een vrouw.’ Dat merk je ook gelijk aan mijn teksten hoor: ze zijn net wat kattiger, venijniger of geschreven vanuit jaloezie en een onherstelbaar gebrek aan hazelnootchocolade. Ik probeer mijn reactie op dat soort teksten vaak wat langer uit te stellen, omdat alles mij in die ene week ontzettend persoonlijk raakt.
Alle andere verhalen schrijf ik het liefst naakt. Het geeft zo veel meer vrijheid. Er zit geen fleecedeken om mijn schouders die steeds afglijdt tijdens het schrijven. Geen bh-bandjes die gekke dingen doen, of een broekriem die ineens te strak of te los zit. Ook geeft het mij alle ruimte om tot de kern te komen. Als ik wil zeggen dat Wilders een zak is, dan zeg ik dat het liefst in de eerste alinea. In de stukken daarna verzin ik wel redenen waarom ik dat vind en zeg. Het scheelt jou als lezer ook veel tijd: na de eerste alinea weet je direct of het onderwerp je aanstaat of niet.
Er is ook nog een genre verhalen dat ik uitsluitend naakt schrijf. Columns over moslims en Biblebeltfanaten, bijvoorbeeld. Die gasten zijn zo snel op de kast te krijgen. En naakt is dat nog makkelijker, want ik stel me dan voor hoe ze zouden reageren als ze mij die column zouden zien schrijven waarin ik hangend met mijn tieten over het toetsenbord schrijf dat de Bijbel maar een verzinsel is en ik de Koran nog liever zou gebruiken om mijn reet ermee af te vegen dan dat ik ooit door één islamiet in mijn gezicht wordt gespuugd. Ze zouden me allemaal een hoer noemen natuurlijk, maar dat zouden ze al doen zonder dat ze weten hoe ik het verhaal had getypt. Als ik dan zo’n column naakt typ, dan geeft het mij kracht. Kracht om tot de naakte waarheid te komen.
