Dodelijke date 3

Ik keek gebiologeerd naar een knappe man van een jaar of 50. Merel ging achter mijn laptop vandaan.
‘Nog een glaasje? Wie?’ vroeg Merel aan haar vriendinnen. Carla en Nadia liepen mee naar de keuken.
‘Martha gaat dit toch niet doen, hoop ik’, fluisterde Merel.
‘Wat een vooroordelen! Kom op zeg’, siste Nadia. Ze schonk haar eigen wijn in en duwde Merel een beetje opzij.
‘Wat denk jij ervan Carla?’ vroeg Merel.
‘Moeilijk te zeggen. Ze zijn niet allemaal slecht. Het merendeel is hardwerkend burger. Het is grote onzin te zeggen dat iedere Zuid-Europese man oneerlijke bedoelingen heeft op datingsites. Ik heb één maal iets gehad’, zei Carla. Het was even stil na haar opmerking.
‘En?’ vroeg Nadia.
‘Wat en?’ zei Carla een beetje geïrriteerd.
‘Je wilt het niet vertellen? Ook goed. Waar heb je vriendinnen voor, Carla?’ vroeg Nadia zich weer hardop af.
‘Oké, oké. Het was een hel. Hij wilde na twee maanden samenwonen naar Marokko. Hij had daar een prachtig huis gebouwd. En toen hij afgekeurd was om te werken - iets psychisch geloof ik - wilde hij daar zijn dagen slijten, met mij.’ Het was weer stil na deze woorden van Carla.

‘Jezus Carla, moeten we het uit je trekken?’ siste Merel.
‘Verdomme, meiden! Denk je dat ik het leuk vond? Ik hield best van hem. Maar wat moet ik in godsnaam in Marokko? Sluiers dragen en lange rokken? Echt niet! Ik zei hem dat. Hij werd verschrikkelijk boos en sloeg mij alle hoeken van de kamer door. Ik heb twee dagen in het ziekenhuis gelegen. Nou goed? Nu weten jullie dat ook weer!’
‘Jezus, je had ons alleen verteld dat je vriend weer terugging naar zijn eigen land!’ riepen Merel en Nadia bijna tegelijk.
‘Ja, en jullie vroegen ook niet verder.’
‘Dus je ging niet een lang weekend naar Limburg voor een diepe en lange wellnesservaring?’
‘Nee, ik schaamde mij kapot’, zei Carla terwijl ze een zakdoek pakte en de onderkant van haar ogen depte. Merel gaf haar een knuffel, Nadia kneedde voorzichtig haar nek.
‘Je moest eens weten hoe vernederend het is om in je gezicht geslagen te worden. Met zijn vuist tegen mijn ogen, ze stonden dagenlang helemaal dicht. Kom, we gaan weer naar binnen. Het is voltooid verleden tijd.

Ik zat met een rood hoofd achter mijn laptop. Mijn vriendinnen schakeerden zich om mij heen. Ik zei niets.
‘En?’ vroeg Nadia aan mij. Ik wilde het liefst dat ze even verdwenen en bedacht mij of ik dit wel kon zeggen.
‘Lieverds, ik wil dit schrijven aan hem even afmaken. Jullie mogen wat mij betreft gewoon blijven, maar ik moet dit afmaken.’
‘Jij nodigt ons uit om te kijken of er iets op datingsites te vinden is, en dat is er nu blijkbaar, en dan mogen wij vertrekken?’ zei Merel geïrriteerd.
‘Daar zit wat in, Martha.’ Nadia bevestigde haar gelijk.
‘Ja, dat snap ik, maar dit wil ik even alleen doen. Niet boos zijn, ik voel gewoon iets’, zei ik met een verzoenende stem.
‘Los het dan maar alleen op schat, als wij verder niet nodig zijn. Ik ga naar huis, kan daar nog genoeg doen’, zei Merel koel. Nadia was met Merel meegereden en vertrok ook. Ze gaven mij een zoen en vertrokken.
‘Dan ga ik ook maar', zei Carla. 'Dan kun jij je brief afmaken. Maar, laat ik je ongevraagd waarschuwen, omdat ik dit al een keer heb meegemaakt’, Carla vertelde mij wat ze in de keuken had verteld aan Nadia en Merel.
‘Het is verschrikkelijk, Carla, echt. Ik dank je uit het diepst van mijn hart voor je woorden en je vertrouwen. Maar ik moet deze ervaring hebben omdat ik het voel.’
‘Natuurlijk, mijn lieve vriendin.’ Zij pakte mijn van opwinding warm geworden gezicht. ‘Het kan niet anders, ik weet het. Ik had mij ook niet laten overtuigen door mijn vriendinnen, ook al bedoelen ze het nog zo goed. Jouw kompas wordt gestuurd door je gevoel, niet door je vriendinnen. Ik hou van je en kom snel weer. Houd mij op de hoogte, please.’ Ze knipoogde en verdween.

Ik las de advertentietekst van Mohammed voor de tiende keer door:

“Lieve vrouw aan mijn zijde. De warmte die je straalt, zal stralen in ons beiden. Ik ben een warmbloedige man die veel aandacht wil geven, maar ook kan ontvangen. Mijn verleden in de liefde is een uitgelezen boek waar ik veel van geleerd heb. Het boek van de toekomst dat ik nu ga lezen, daarvan zullen we samen de titel verzinnen. Met mijn virtuele hand op je wang neem ik afscheid van de nu geschreven woorden.”

En ik las mijn eigen tekst aan hem ook na. Ik had hem nog niet verzonden.

“Mohammed, wat een poëtische woorden! Ben jij een schrijver? Mijn naam is Martha van Salingen en ik ben 58 jaar. Om je een beeld te geven van mij: ik ben 1 meter 80, heb grote blauwe ogen en ben een natuurlijke blondine met het haar licht golvend tot op de schouders. Ik ben een voorstander van gezond leven, dus op zijn tijd sporten en letten op de voeding. Ik denk dat ik daarom ook geen overgewicht heb. Ik ben moeder van twee kinderen die al volwassen zijn. En ik besef dat ik nu wat poëtischer zou willen zijn, net als jij. Kun je mij nog meer over jezelf vertellen?
Warme groet, Martha.

Ik klikte op verzenden en er popte een klein schermpje op in mijn beeldscherm. Of ik 50 euro wilde betalen. Dat is handig; je eerst lekker maken en om daadwerkelijk contact te hebben moet je betalen. Ik betaalde met mijn creditcard, zoals ik dat wel vaker doe bij aankopen op het internet.