Een oma uit duizenden
Ze kijkt over de rand van haar brillenglazen de coupé in. Het lijkt mij zo'n oma die je ieder kind wenst. Een oma die liefdevol omhelsd wordt wanneer ze op bezoek komt. Een oma die met een stapel pannenkoeken en ouderwetse stroop uit de geurige keuken komt lopen. Bij haar op de achtertafel ligt vast en zeker een gehaakt kleedje dat dient als onderzetter.
Op haar schoot rommelt ze wat in haar bruine leren tas. Ze zal er wel snoepjes in hebben zitten. En haar breiwerkje. En een goed boek. Of denk ik nu te stereotypisch? "Wilt u ook een zuurtje?", vraagt ze mij op het moment dat ik wel erg lang openlijk en ongegeneerd over de inhoud van haar tas zit te fantaseren. Mijn wangen kleuren vanwege mijn gedrag. "Ja, dankuwel mevrouw."
Terwijl ik op het snoepje-met-frisse-appelsmaak zuig, komt er inderdaad een haakwerkje uit haar tas tevoorschijn. Ik verslik mij bijna. "Echt ambachtswerk", knipoog ik naar 'oma'. "Het is zo leuk om te doen", zegt ze, "echt rustgevend." Ik vertel haar dat ik op de lagere school geleerd heb om te haken en te breien. "Ook van een omaatje", glimlach ik. "Juffrouw Knuppe, ze was nog geen anderhalve meter groot en je mocht absoluut de draad niet natmaken met speeksel om het door het oog van de naald te rijgen." Ze schiet in de lach en haakt rustig verder. Ja, dit is de oma die ik dacht dat ze zou zijn.
Naast ons zit een meisje van - ik schat - een jaar of vijfentwintig te bellen. "Ik moet straks overstappen in Utrecht, kun jij even kijken hoe laat ik dan de trein naar Almere moet nemen? Mijn tegoed voor internet is bijna op. Ah, kijk nou even voor mij!" Oma verruilt haar haakwerkje voor... Een iPad?? Haar vingers schuiven met speels gemak over het scherm en binnen een paar minuten zegt ze tegen het meisje: "De trein naar Almere vertrekt om 11.11 uur van spoor 3. Elf minuten over elf, dát kunt u niet vergeten!" "Dankuwel mevrouw!", antwoordt het meisje, dat haar mobiel al weer heeft opgeborgen. Ik kijk verwonderd naar oma en zie mij genoodzaakt om mijn stereotype beeld meteen bij te stellen. Dit is een hippe oma! Helemaal te gek. Geen stoffig boek, maar ze heeft gewoon een iPad! Straks gaat ze me ook nog vertellen dat ze twittert...
"Oh, dit is zo handig, joh", vertelt ze trots. Je kunt echt ál-les opzoeken. "Zo heb ik een 'app' voor Wikipedia en één voor de NS." Ze laat me haar beginscherm zien. "Van de kleinkinderen heb ik met Sinterklaas zelfs een spel gekregen waarmee je met echte pionnen kunt spelen!"
"Elf over elf", lacht ze, terwijl ze de homebutton indrukt en mij vervolgens aankijkt. "Ja ziet u, ik heb wat met getallen", vertelt ze mij. "Ik ben vroeger boekhoudster geweest." Ik zou haar blind mijn administratie toevertrouwen. Op dat moment klinkt er een telefoon uit haar tas. En jawel hoor, het is een iPhone. "Ja lieverd, oma is onderweg. Om één uur ben ik er." Ze doet haar bril omhoog en met een doekje wrijft ze in haar ogen. "Zeg maar tegen mama dat ze mij niet op hoeft te halen. Dan kom ik met de bus. Ik ook van jullie!"
"Leest u ook boeken op uw iPad?", vraag ik wanneer ze heeft opgehangen. "Kan dat dan?" Ik gebaar of ik de iPad even mag vasthouden. "Kijk, dit is iBooks, daarin kunt u boeken downloaden, net als apps", leg ik haar uit. "Wilt u mijn boek misschien op uw iPad? Cadeautje van mij!" "Waar gaat dat over, als ik vragen mag?" "Ik schrijf verhalen over dingen die ik meemaak in de trein", vertel ik haar. 'Verhalen op het spoor' Met één druk op de knop download ik mijn boek op haar iPad. "Bent u dat?", vraagt ze mij wanneer ze de cover ziet. "Nee, maar ik lijk er wel een beetje op, vindt u niet?", glimlach ik trots.
"En het mooie van dit boek is dat het vanzelf up-to-date blijft", vervolg ik, "zo komen er telkens nieuwe verhalen bij. Misschien staat er binnenkort wel een verhaal in over u", knipoog ik.
