Vasteklantenkorting?

In de friettent bij mij om de hoek kom ik al meer dan twintig jaar. Meestal bestel ik een zak patat voor twee euro. Daar heb je met zijn tweetjes meer dan genoeg aan en het scheelt ook nog eens twee plastic bakjes die uiteindelijk toch in de afvalbak verdwijnen. Noem het bewust, noem het zuinig. Ik noem het oer-Hollands. De eigenaresse achter de balie drukt op de achterkant van haar balpen en vraagt naar de bekende weg: "Hetzelfde als anders?" Ik kijk nog even op het grote bord achter haar. "Bij aankoop van een gezinszak friet (vanaf twee personen) en twee snacks een gratis flesje frisdrank", rolt er op de lichtkrant voorbij.

Wanneer je ergens klant wordt, vliegen de cadeaus en kortingen je om de oren. Er is bedrijven veel aan gelegen om nieuwe klanten binnen te hengelen. "Naast deze gratis smartphone krijg je tevens het eerste halfjaar 50% korting op je abonnement." Ja, om je vervolgens anderhalf jaar lang scheel te betalen. Energieleveranciers, telecombedrijven, kabelmaatschappijen, ze proberen je allemaal te lokken.

Maar wat als je al jaren vaste klant bént? Hoe hard doen die bedrijven dán nog hun best om jou binnen hun gelederen te houden? Ik heb eens goed naar mijn eigen abonnementen en contracten gekeken en moet helaas de trieste conclusie trekken dat ik hoegenaamd nooit een aanbieding van ze krijg. Zo ben ik al jaren klant van Ziggo. Daar kun je een interactieve HD-recorder tegen een korting van enkele honderden euro's bestellen, maar wanneer ík bel, krijg ik te horen dat die aanbieding alleen geldt voor nieuwe klanten.

Vroeger, toen je voor meerdere (soms wel vijf) jaren een contract afsloot, moest je goed opletten voor welke datum je nog kon opzeggen, want anders zat je er zomaar weer vijf jaar lang stilzwijgend aan vast. Om niet tot melkkoe te worden gepromoveerd, beëindigde ik zulke contracten meestal direct na afsluiten. Dat vonden die bedrijven nooit zo leuk. Dan hingen ze tegen de tijd dat je contract afliep aan de telefoon. Of je alsjeblieft wilde continueren. En dán kreeg je opeens wél korting.

Gelukkig is de wetgeving veranderd. Nu heb ik vrijwel bij al mijn leveranciers kortlopende contracten, abonnementen die maandelijks opzegbaar zijn. Soms moet je vanwege één of andere korting het eerste jaar lid blijven, maar het liefst ben ik zo flexibel mogelijk. Mocht het dan niet bevallen, of wanneer de 'eerstejaarskorting' voorbij is, kan ik zonder al te veel moeite overstappen naar een andere leverancier, eventueel met een leuke, nieuwe aanbieding.

Die flexibiliteit kan dan handig zijn wanneer je niet tevreden bent, maar wat als je je gewoonweg happy voelt bij jouw leverancier? Kun je als vaste klant dan niet net zoals nieuwe klanten een leuke korting krijgen bij één of andere bestelling? "Volgende maand mag ik een nieuwe telefoon uitzoeken", hoor ik een meisje tegenover mij in de trein zeggen tegen haar vriendin. Ik denk: "Ja, maar dan blijf je wel dat dure tarief betalen." Nee, daar trap ik mooi niet in. Ik bel nog steeds met mijn iPhone die ik vier jaar geleden heb gekregen bij mijn abonnement. Man man man, wat zijn die dingen duur geworden. Je kunt tegenwoordig beter een losse iPhone kopen met daarnaast een goedkope 'sim-only' dan één in combinatie met een duur abonnement. Maar ach, als meisje van - ik schat - een jaar of drieëntwintig wil je toch mee kunnen doen met je vrienden en vriendinnen.

Ik kijk nog even verder op het bord en zie dat een gezinszak patat negentig cent per persoon kost. "Heb ik dan al die tijd te veel betaald?", vraag ik me af. "Nee, want ik bestel zélf altijd voor twee euro", concludeer ik. "Doe deze keer maar een gezinszak patat voor twee personen", richt ik mij weer tot de dame. "Niet te hard gebakken, hè?", vraagt ze me. Ik knik. Het mandje met de verse friet laat ze in de hete olie zakken. Terwijl de olie bruist, check ik nog het één en ander op mijn iPhone. Voordat die gevonden heeft wat ik zoek, hoor ik de dame zeggen: "Het is klaar, hoor." Ja Martin, je telefoon is nu toch echt aan vervanging toe. "Kijk, zonder plastic zakje", en ze zet de zak friet voor me op de balie. "Dat is dan twee euro", zegt ze tegen mij. Ik kijk haar aan. Mijn wenkbrauwen iets gefronst. Vervolgens kijk ik richting het bord en weer terug naar haar en merk op: "Maar een gezinszak voor twee personen kost volgens het bord € 1,80."

Zonder enige aarzeling pakt ze de zak friet, haalt er een handvol uit en gooit dat in de afvalbak. "Zo", zegt ze, "nu heb je een zak patat voor twee personen." Ze drukt op een knop van de kassa. De lade springt open. Ze pakt er een muntje van twintig cent uit, sluit de lade en legt het naast mijn zak friet. "Eet smakelijk!" Met stomheid geslagen en hoofdschuddend stop ik het muntje in mijn portemonnee. Met de zak friet in mijn handen verlaat ik het pand.

Om nooit weer terug te keren.