Treintrauma
Eindelijk snap ik het. Ik ben erachter. Het is gewoon een complot. Een complot, gericht tegen mij. Met succes, dat moet ik wel toegeven. Jarenlang heb ik gewoon gedacht dat het toeval was. Dat mij dit nou net op dit ene moment overkwam. Want natuurlijk maken de mensen die elke dag met de trein reizen dit niet bij al hun treinreizen mee, anders zou er geen kip meer met de NS reizen. Nee, het is, zoals ik al opmerkte, een complot. En steeds, als ik me voorneem dat ik het nog één keer probeer met de trein, maar dat ik er echt mee kap als het wéér mis gaat, heb ik er een goede reis tussen zitten. Dan doe ik dus weer een succeservaring op, en trap ik er de volgende keer weer braaf in. Ik krijg er zo langzamerhand een treintrauma van.
Ik reis niet zo vaak met het OV. Mijn werk ligt op loopafstand, ik woon in Amsterdam en daar is alles te koop, dus áls ik met de trein ga dan is dat meestal voor een familiebezoekje.
Maar: waarom is het altijd zo, dat als ik mijn broer en schoonzus in Amersfoort wil bezoeken, dat de trein niet doorrijdt tot mijn bestemming, namelijk Amersfoort-Schothorst? Dat ik er op Amersfoort Centraal uit moet, mijn broer moet bellen of hij me wil komen halen, óf de stadsbus moet nemen die me dwars door heel Amersfoort vervoert? En als ik naar mijn zusje in Zwolle ga, dat ik bij de eerste de beste sneeuwvlok Amsterdam niet eens uit kom? Of dat er eindeloos veel vertraging is? En ook de bezoekjes die ik in Hoogeveen breng aan mijn moeder, gaan zelden van een leien dakje.
Neem nou bijvoorbeeld afgelopen zaterdag. Die vrijdag hadden wij als familie een heftige dag beleefd: de begrafenis van mijn oom. Die begrafenis vond plaats in Lelystad. Toen mijn man en ik daar met de trein naar toe gingen, hadden we ruim de tijd genomen, omdat er zo vaak iets mis gaat bij de NS. Maar tot onze stomme verbazing verliep onze reis uitstekend. Waardoor we dus een uur te vroeg op het station van Lelystad stonden. Nou ja, dat was niet erg. Een beetje winkels kijken, we kwamen de tijd wel door. Dat was weer zo’n schaarse succeservaring. Zo eentje waar ik weer optimistisch van werd.
Na de begrafenis ging mijn echtgenoot weer naar huis, naar Amsterdam en ik reed met mijn tante en moeder mee naar Hoogeveen waar ik nog een nachtje zou blijven logeren bij mijn moeder om haar moreel wat te ondersteunen. Zij is alleen, dus als je net je broer hebt begraven is het niet zo prettig om thuis te komen in een leeg huis. Dus ik ging met haar mee. De volgende middag keek ik op de reisplanner en besloot om de trein van 16.44 uur te nemen. Mijn moeder bestelde een treintaxi voor mij en voor slechts € 2,50 werd ik netjes op het station afgezet. Het was 16.05 uur toen ik daar arriveerde, dus kon ik op mijn gemak een kaartje halen en in de kiosk wat te drinken en wat lekkers voor in de trein halen. Wel zo prettig, want ik houd niet van haasten. In de kiosk zag ik een dame achter de toonbank staan, maar de deur was dicht. Verbaasd keek ik naar de openingstijden die op de deur vermeld stonden. Sluitingstijd op zaterdag was 16.15 uur. Dit feit vond ik op zich al belachelijk, maar bovendien was het nog helemaal niet zo laat. Ik tikte op de deur en de dame keek verstoord op. Ze was kennelijk de kas aan het opmaken. “Dicht!”, brulde ze. Er kwamen twee mannen aangelopen. Ook zij vergeleken de sluitingstijd op de deur met hun horloges en deden hetzelfde als ik. En weer brulde de verkoopster: “Dicht!” Langzaam liep ik naar het perron. Het was een warme dag geweest. Bij mijn moeder had ik nog koffie gedronken, dus ik zou zomaar niet verdrogen, maar ik vind het ook gezellig om in de trein wat te drinken en te knabbelen terwijl ik in mijn boek lees.
Ietwat teleurgesteld zat ik vijf minuten later op het perron. Het zou nog bijna een half uur duren voordat de trein kwam. Nou ja, pech. Zonder natje en droogje zou ik dat half uur best doorkomen. Ik pakte mijn boek. Om 16.35 werd er omgeroepen: “De trein richting Amsterdam Schiphol heeft een vertraging van ongeveer 5 minuten.” Toen zei de omroepster iets heel geks. Namelijk: “Ik herhaal: de trein richting Amsterdam Schiphol heeft een vertraging van ongeveer 10 minuten.” Ja, wat was het nou? De trein kwam om 17.00 uur. Massa’s lallende jongeren verlieten de trein. Vanuit de trein werd geschreeuwd: “Stelletje boeren! Ons uitschelden voor Molukkers? Alles beter, dan een stomme boer zijn, stomme boeren!” Ik keek door de raampjes van de coupés of er ergens nog een zitplaats was. Maar niet. Overal stonden mensen, bepakt en bezakt, de trein was afgeladen vol. Ik kon gelukkig nog net staan op een van de balkons. Me vasthouden aan iets lukte niet eens. Toen zag ik gelukkig een leeg klapstoeltje. Een vrouw had haar arm eroverheen gelegd. “Mag ik hier misschien zitten?” vroeg ik beleefd aan de mevrouw. “Nee, ik houd bezet voor mijn man,” luidde het antwoord. Ik bleef staan. Maar 10 minuten later was de stoel nog steeds niet bezet. Ik had het smoorheet tussen al die lijven waar de alcoholdamp zo’n beetje vanaf straalde. Vastberaden liep ik naar de stoel. “Waar is uw man dan?” vroeg ik, een tikje ongeduldig. De vrouw wees naar de coupé links van ons. “Daar staat hij met zijn vrienden te praten, maar ik moest bezet houden voor hem.” Ik pakte de arm van de vrouw en legde deze in haar schoot. Gedecideerd klapte ik het stoeltje uit en ging er op zitten. De vrouw werd boos en begon te schelden. “Als uw man deze kant op komt, zal ik mijn stoel aan hem afstaan,” zei ik. Daarna pakte ik mijn boek en ging ogenschijnlijk stoïcijns zitten lezen. Al gauw bleek voor mij de reden van de vertraging en de overvolle trein: deze mensen waren allemaal op de TT in Assen geweest. Ergens tussen Assen en Hoogeveen hadden dronken jongens aan de noodrem getrokken waardoor de trein door het afhandelen hiervan vertraging opliep. Dit hoorde ik via mijn medepassagiers, de reisinformatie kwam niet van de NS zelf…
In Meppel kon ik de scheldende mevrouw gelukkig achter me laten, want er kwam plaats vrij in de coupé. Hier was het gelukkig een stuk koeler. En ineens begon alles mee te zitten, want er werd omgeroepen dat er iemand langs zou komen met spijzen en dranken. Ik had inmiddels knap dorst gekregen op dat warme balkon. Toch moest ik nog geduld hebben tot Amersfoort. Toen kwam eindelijk een jongeman de coupé binnenlopen met een grote rugzak. Ik deed mijn bestelling, maar alles wat ik opnoemde was uitverkocht. Hij had alleen nog één blikje cola en een zakje chips. Dus dat wilde ik. De onaardige jongeman sommeerde mij om deze artikelen zélf uit zijn rugzak te halen, en toen dat niet snel genoeg ging, liet hij duidelijk zijn irritatie blijken. Kut-student. Ik hoop, dat hij zakt voor al zijn tentamens.
Het bleef onrustig in de trein. Aan de andere kant van het gangpad kregen een meisje en een jongen ruzie, omdat zij haar koffer niet in het bagagerek wilde leggen en hij zijn benen bijna niet meer kwijt kon. De hele reis was er geen conducteur te bekennen. Ondanks de drukte, het korte lontje van veel passagiers vanwege vermoeidheid en te veel drank, mochten we het lekker zelf uitzoeken. Ook de reisinformatie op het beeldscherm in de trein bleef optimistisch: de trein reed lekker op schema. Ja, me hoela!
Tot mijn stomme verbazing kwamen we toch nog op tijd aan op Duivendrecht. Hoe was dit nou mogelijk? Een kwartier te laat vertrokken uit Hoogeveen… Maar dit is een slim trucje van de NS. Ze bouwen zo veel vertraging risicotijd in, dat ze zich heel wat kunnen veroorloven. Thuis had ik heel wat te vertellen. Wat een prutsbedrijf, die NS! Ik ga nóóit meer met ze mee!
Helaas. Dat is het nadeel van een bedrijf met een monopolie. Ik ben van hen afhankelijk als ik bijvoorbeeld naar Hoogeveen wil. Het zou toch fantastisch zijn, als ze eens wat concurrentie zouden krijgen van bijvoorbeeld een treinbedrijf dat ‘Hollandsch Spoor’ heet? Dat je gewoon zelf als consument kan kiezen met welke vervoermaatschappij je wilt reizen?
Wat zouden ze zich gaan uitsloven bij de NS! Ja. Dán opeens wel.
