De Glimp
Ik kijk elke vrijdagavond naar de Voice of Holland.
Dat klinkt als een strafwerkzin, maar toch hoef ik hem niet 100 keer te dupliceren. Het is namelijk de normaalste zaak van de wereld; half Nederland kijkt naar TVOH.
Stiekem keek ik ook wel naar Idols of Popstars, maar dat durfde ik nooit hardop te zeggen, aangezien echte mannen zich verre houden van dat soort pulp. Wanneer ik me in de bedrijfskantine toch per ongeluk liet verleiden tot een discussie over de jurk van Patricia Paay, dan haastte ik me te zeggen dat ik per ongeluk wat flarden had opgevangen toen mijn vriendin het programma keek. Popstars was als de Privé, die iedereen toevallig bij de kapper leest.
Maar nu hoef ik niet meer te liegen. Toen ik vanmiddag een poging deed om de vrijdagavondwedstrijd NAC - VVV Venlo te analyseren, werd ik vreemd aangekeken door de mannelijke collega’s. ‘Heb je dan niet naar The Voice gekeken?’
Nu we het er toch over hebben: ik ben zelfs naar een opname van een blind audition geweest. Onder druk van –daar is ze weer– mijn vriendin. Hoewel, zo groot was de druk niet. Laten we zeggen op haar verzoek. Of eigenlijk… ehm. Je merkt het al, deze ontboezeming is voor mij nog wel wat onwennig. Toch was het best leuk om eens te zien. Minpuntje was het droogleggen van de kantine, maar ook met drie sinas achter de kiezen had ik het prima naar mijn zin. Eigenlijk was alles vermakelijk, behalve de malloot die was ingehuurd om het publiek te vermaken.
De kandidaten die wij hebben zien auditeren, zijn kriskras verspreid over de uitzendingen, zo heb ik de voorbije weken ondervonden. Met als gevolg dat mijn vriendin en ik elke vrijdag naarstig speurden naar een glimp van onszelf op de tribunes. ‘Daar links naast die paal moeten we toch te zien zijn? Zet het beeld eens stil.’ Maar waarom doen we die moeite eigenlijk?
Wat is er zo leuk aan die glimp? Ik heb geen idee. Sowieso is glimp een heel vreemd woord, vind je niet? Glimp. Het zou prima passen in de hoek van gluiperig of slinks. Maar dat terzijde. Door de jaren heen ben ik onder meer te zien geweest in All You Need is Love, Pauw en Witteman, De Wereld Draait Door en bij verscheidene voetbalwedstrijden. Nou ja, te zien, te zien. Ik was telkens slechts een glimp. De enige keer dat ik wel vol in beeld was, at ik tijdens een benefietwedstrijd met veel omhaal een broodje frikadel. Ik heb mezelf wijsgemaakt dat het matige spel op het veld de reden was dat er pas werd overgeschakeld nadat ik alle ketchup en mayonaise van mijn wangen en kin had gelikt. Maar ik durf er geen vergif op in te nemen. Binnen een mum na mijn tv-optreden puilde m'n sms-inbox uit. Was je broodje lekker? – Op je voorhoofd zit nog een beetje – Zat er ook frikadel tussen de mayo?’ en dat soort ongein. Soms is het beter om een glimp te zijn.
Maar zelfs dat zat er niet in dit keer. Of ik moet er tijdens een liveshow in worden gemonteerd terwijl ik in mijn neus peuter, maar laat ik daar niet van uitgaan. Voortaan kijk ik wel in de spiegel. Dan kan ik tenminste zelf bepalen wat ik zie.
