Media-Mangel: Eva Jinek rules

Iedere zaterdagochtend bespreekt Luc van Lier een hoogte- of dieptepunt van het Nederlandse medialandschap. Vandaag een onverwachte carrièremove en een vergelijking van kwalijke praktijken op de linker- en de rechterflank van de omroep.

Arme Alex de Vries. Vorig weekend las ik een uitgebreid interview in Het Parool met de WNL-presentator. "Ik ben verliefd geworden op de camera." Dat soort teksten. En ook de voor mij verbijsterende mededeling dat "Nederland klaar is voor een ochtendprogramma" op televisie. Daarmee trekt De Vries wel een iets te grote broek aan. Immers, de KRO heeft gedurende een reeks van jaren een uitstekend ochtendprogramma gemaakt. ‘Goedemorgen Nederland'. Een programma dat het bekijken meer dan waard was, in tegenstelling tot de zeer armoedige ochtendshow van WNL. Want echt, veel stelde dat ochtendprogramma het afgelopen, eerste, seizoen niet voor. Blunderende presentatoren, een armoedig decor. Tot halverwege het seizoen het roer om werd gegooid. Een beter decor, maar zeer dubieuze vaste ‘commentatoren'. Zoals Frits Huffnagel, die als wethouder in Amsterdam zijn biezen kon pakken na -even uit mijn hoofd samengevat- gerotzooi met declaraties en niet opgegeven inkomsten. Of Thomas Lepeltak. Die noemt zichzelf journalist. Jarenlang chef geweest van de parelkettinkjesrubriek van De Telegraaf. Dus journalist is een groot woord. Lepeltak, die het nodig vond om in het programma van Harry Mens (waar ik straks nog even op terug zal komen) tot vervelens toe het huisadres van Marcel van Dam te noemen. En die het bestond een demonstratie tegen het regeringsbeleid als ooggetuige te beschrijven als een optocht vol hamers en sikkels, terwijl het programma waarin hij dat beweerde, reeds voorafgaand aan die demonstratie bleek te zijn opgenomen. Dat soort volk schuift bij WNL dus aan als ‘vaste commentator'. Beschamend. Maar goed, Alex de Vries was er helemaal klaar voor: een nieuw seizoen ‘Ochtendspits' presenteren. Lullig dat De Vries twee dagen na het verschijnen van zijn interview in Het Parool te horen kreeg, dat hij op een zijspoor was beland. Zijn plek wordt ingenomen door Eva Jinek. U weet wel, die blonde van het Journaal, die met dank aan een hufterige studiotechnicus nooit het stigma van haar twijfels met betrekking tot haar ‘boobies' meer kwijt zal raken, en die een droombaan als presentatrice van ‘Nieuwsuur' aan haar neus voorbij zag gaan omdat ze verkering heeft met die PVV-advocaat.

Is die overstap van die linkse intenties bij de VARA/NOS naar een baan bij dat rechtse WNL nu zo vreemd? Ach, dat valt misschien wel mee. Want waar het om gaat, is de vraag of er journalistiek een beetje fatsoenlijk wordt gehandeld. Dat is bij de combinatie NOS/VARA in ieder geval niet het geval. Twan Huys staat bekend om zijn manipulatieve journalistieke aanpak. Als een rechtse omroep zijn streken zou uithalen, worden die door de linkse elite fascistenstreken genoemd. Maar bij de NOS/VARA zijn kwalijke praktijken dus bon ton. Dus quasi-verbaasd suggereren dat Jinek nu opeens bedenkelijke journalistiek gaat bedrijven omdat ze bij een ‘rechtse' omroep aan de slag gaat, is wel erg makkelijk. En voorbarig bovendien. Jinek heeft gewoon gelijk met haar overstap, die dus lang niet zo opmerkelijk is, als die lijkt. Ik ben erg benieuwd naar hoe de uitzendingen van WNL er komend seizoen uit gaan zien. De naam van Joost Eerdmans kom ik nergens meer tegen. Die houten klaas die er steeds in slaagt het stellen van een journalistieke vraag te verwarren met het geven van een zurige mening, hoop ik nooit meer terug te zien. Trouwens, sommige functies zijn onverenigbaar. Enerzijds politicus in actieve dienst en anderzijds presentator van een journalistiek programma (of wat daarvoor moet doorgaan) is zo'n onmogelijke combinatie. Een gotspe.

Nog zo'n rechts-journalistieke gotspe is het programma van fraudemakelaar Harry Mens. Waar oplichters tegen betaling hun kwestieuze investeringsproducten mogen aanprijzen. Denk aan de snelle jongens van Palminvest of aan voorkenniscrimineel Geert Schaaij met zijn Beursgenoten. Harry Mens vindt het allemaal best, op zondagochtend op RTL7. Maar nu staat Mens voor de zoveelste keer gigantisch voor schut: programmamakers van de publieke omroep zijn tegen betaling in de uitzending bij Harry te gast geweest met een verhaal, dat je van koemest kleding kan maken. Harry vond het een machtig interessante ontwikkeling, en na de uitzending meldden zich prompt een dikke twintig investeerders. Bleek allemaal één grote grap. Dus Harry staat weer eens voor joker. Maar ook hier geldt dat wat er te rechter zijde gebeurt, eveneens aan de linkse kant op de loer ligt. Want ook het NOS-Journaal is er ooit ingestonken. Het vlaggenschip van de Publieke Omroep bracht een paar jaar geleden een interview met belangenbehartigers van seks tussen mens en dier, die beweerden dat er geen schadelijke gevolgen zaten aan, euh, beestenseks. Bleek ook een gevalletje indemalingnemerij.

Maar toch: de ergste blaaskaak zit op rechts, in ons Nederlandse medialandschap. Rutger Castricum, eerst de held van schoremblog GeenStijl en nu sterverslaggever van Powned. Hij twitterde een paar dagen geleden: "Echt hilarisch hoe Nederland verslag doet van de slag om Tripoli. De één staat tussen de krekels en de ander komt aan als alles voorbij is." Natuurlijk, Rutger! Nederlandse journalisten als Arnold Karskens en Gerrie Eickhof hebben regelmatig verslag uitgebracht van oorlogsgebieden terwijl de kogels ze om de oren vlogen. De Nederlandse cameraman Stan Storimans kwam op het slagveld zelfs om het leven. Maar Rutger Castricum zeikt zijn collega's wel even af, qua oorlogsverslaggeving. Wat is de dappere bijdrage van Rutger zelf eigenlijk geweest? Juist. Politici en andere BN'ers treiteren en stiekem bij meisjes onder hun rokjes filmen op de trap in een parkeergarage. De held.