WK Kroniek (2): Daar word je zo moe van
Inmiddels zijn er ook de nodige landen in actie gekomen, waarvan gedacht wordt dat ze een eind kunnen komen. Met wisselend succes, kan je rustig stellen. Engeland speelde niet indrukwekkend tegen Paraguay, maar was zo geschrokken van de hitte dat ik het tweede duel maar even afwacht om te zien of dit een incident was. Argentinië maakte wel indruk, vooral door de efficiënte wijze waarop het speelde. Portugal begon furieus tegen Angola, maar zakte vervolgens erg ver weg. Ook Nederland kon na de 1-0 tegen Servië & Montenegro niet echt meer overtuigen, maar heeft wel drie punten. Net als Italië, dat het lastig had met Ghana. In de poulefase is het resultaat heilig. Al dat gedoe over mooi spel, daar word je toch zo moe van.
Leuk voetbal was er trouwens ook. Mexico speelde een aantrekkelijke pot tegen Iran, waarbij met name de laatste twee goals op fraaie wijze tot stand kwamen. Snelle combinaties, waar Iran geen antwoord meer op had. Tsjechië liet bij vlagen mooie dingen zien tegen de Verenigde Staten en benadrukte haar eigen rol als outsider. Zoals er ook al enkele opvallende spelers waren. Rafael Márquez van Mexico gezien zondag? Geweldig, zo stijlvol als die man weer speelde. Als een vorst schreed hij over het veld, gaf enkele prachtige passes over grote afstand en was defensief superieur. Nu scheelt het dan wel als je tegen Ali Daei speelt, die een fantastisch aantal interlandgoals heeft gemaakt, maar echt te oud is voor topniveau. Yaya Touré van Ivoorkust speelde ook sterk. Een beer van een vent, die ballen veroverde en ook enkele imponerende rushes naar voren maakte. Cocu was als vanouds goed bezig voor Oranje, maar moeten we daar nou weer over beginnen?
Guus Hiddink lijkt trouwens definitief toe te treden tot het walhalla der voetbaltrainers. Guus werd vierde in 1998 en 2002 en begon met Australië maar gewoon met een 3-1 zege tegen Japan. De onvermoeibare mannen van Guus wisten in de slotfase met drie goals een nederlaag af te wenden en om te buigen in winst. Lekkere binnenkomer, bij je eerste deelname in meer dan dertig jaar. Goed, het was maar Japan, maar toch. Japan haalde in 2002 wel de tweede ronde. Ik heb nu al zin in Brazilië - Australië, omdat ik wel wil zien wat Guus voor moois gaat bedenken. Dat hij een bijzondere trainer is wisten we al, dus om daar nu weer over te beginnen?
Nee, het moet hier natuurlijk eindigen met dé stunt van het toernooi tot nu toe. Want was is er gegniffeld om Trinidad & Tobago. Het team van Leo Beenhakker, opgebouwd rond spelers uit de lagere profdivisies van Engeland en Schotland, was toch met afstand het minste team. De gebruikelijke term campingelftal viel al snel. Niemand gaf een cent voor de kansen van deze exotische deelnemer, zeker niet in deze poule. Zweden zou wel eventjes dik gaan winnen. Dat dacht ik ook, want een elftal dat Ljungberg, Ibrahimovic en Larsson kan opstellen om aanvallend iets te forceren, mag je gewoon sterk noemen. Omdat Zweden altijd degelijk kunnen verdedigen, schatte ik het land zelfs in als outsider. Dat kan natuurlijk nog steeds, maar de eerste wedstrijd eindigde in een drama. De Zweedse pers ging uit van minstens vier goals, maar de teller bleef op nul steken.
En waarom? Simpelweg omdat Trinidad & Tobago wel met het hart speelde en alles wilde doen om een positief resultaat neer te zetten. De Zweden leken uit te gaan van een makkie en kwamen dus ook bedrogen uit. Dennis Lawrence, Brent Sancho, Carlos Edwards, Avery John, ze sprongen overal voor. Laatstgenoemde zelfs iets te fel, zodat hij al spoedig met twee keer geel was vertrokken. Zelfs toen kon Zweden amper voor gevaar zorgen. De ervaren goalie Shaka Hislop pakte alles wat hij moest pakken, terwijl voormalig sterspits Dwight Yorke de grote man werd door op het middenveld overal voor te duiken en in de weg te lopen.
Onderwijl was het genieten van Leo Beenhakker. Don Leo wordt overal moe van en weigert als vanouds om weer over bepaalde zaken te beginnen, maar achter zijn masker van knorrigheid gaat een enorme vreugde schuil. De immer om de lippen gekrulde glimlach als hij in beeld werd gebracht, zijn slimme wissel na de rode kaart en zijn ontmoetingen met Zlatan en Larsson, alles maakte deel uit van zijn grote show. Beenhakker is op het podium waar hij wil zijn en geniet met volle teugen, als ervaren man van de wereld. Hij kan spelers groter praten en dat is hem zaterdag gelukt. Hoeveel stunts laten hij en zijn mannen nog zien? Vraag het hem niet, want hij zal zuchten en zeggen toch zo moe te worden van al dat gelul vooraf. Dit punt pakt niemand hem meer af. Hulde!
