Ot en Sien aan de Ritalin

Anna schrok enorm toen Basje van school thuiskwam. Hij smeet zijn rugzak in de hoek, schopte tegen de deur van de wc, liep hard en hoog gillend de huiskamer in, plofte op de bank neer en verstopte zijn rood aangelopen hoofd onder het kussen.
Ze kende haar zoontje natuurlijk al wel en wist dat hij ontzettend tekeer kon gaan, maar dit kwam zo onverwacht dat zelfs zij schrok. Ze liep snel de huiskamer in en naar de bank waar Basje nog steeds met zijn hoofd onder het kussen lag. Zo te zien lag hij te huilen, want zijn lichaam schokte hevig. Anna legde haar hand zachtjes op zijn schouder en vroeg wat er aan de hand was. Er kwam eerst geen antwoord, maar toen Anna de vraag herhaalde sprong Basje wild op, liep naar de gang, raapte zijn neergesmeten rugzak op, kwam weer terug de kamer in, ritste wild de rugzak open en haalde er een brief uit. Die smeet hij op tafel en zei: “Hier! Lees maar! Ik wil niet naar een andere school!”
Anna keek verbaasd naar Basje. Die laatste zin had ze niet verwacht. Ze pakte de brief aan, vouwde hem open en begon te lezen.

Geachte mevrouw en mijnheer van Klaveren,

Vandaag was Bas weer eens onhandelbaar. Hij gooide pennen van medeleerlingen uit het open raam, was de hele tijd erg druk met van alles, behalve leren en hij heeft op de speelplaats weer gevochten met andere jongens.
Dit kan zo niet doorgaan. Uw zoon heeft duidelijke symptomen van ADHD en we zouden dan ook graag willen dat hij daarvoor medicatie gaat gebruiken. Er zijn tegenwoordig prima middelen om ADHD te bestrijden.
We vinden het heel spijtig om te moeten zeggen, maar mocht Bas niet worden behandeld voor zijn gedrag en blijft deze situatie voortduren dan kunnen wij hem helaas niet langer handhaven op onze school. Wij zijn niet in staat om hem de benodigde extra aandacht te geven, omdat dit ten koste gaat van de hele klas. In dat geval raden we u aan om Bas bij het speciaal onderwijs aan te melden, waar hij wel de benodigde aandacht kan krijgen.

Wij vertrouwen erop u hiermede voldoende te hebben ingelicht.

Hoogachtend,

D. K. Dent, directeur

Anna voelde langzaam een behoorlijke woede in zich opkomen. Bas was inmiddels naar zijn kamer gegaan en Anna wist dat zijn driftbui alweer over was en dat hij al snel naar buiten zou gaan om met wat andere jongens te gaan voetballen op het veldje achter de flat. Ze zette een kopje thee, ging op de bank zitten, las de brief nog eens door en staarde daarna een tijdje voor zich uit tot ze de sleutel in de voordeur hoorde. Gerard kwam thuis. Nu zouden de poppen aan het dansen gaan, wist ze.

“Wat is dat godverdomme nu weer voor kutzooi!” Gerard smeet de brief van de school woedend op tafel nadat hij hem had gelezen.
“Ik krijg wat van die klootzak! Hoe vaak moet ik hem nog op zijn kloten geven! Hij leert het nooit! De school heeft groot gelijk dat ze hem zo niet willen en kunnen handhaven en ik heb je al zo vaak gezegd dat hij ADHD heeft. Jij kunt hem toch ook niet aan, Anna! Hij trekt zich geen reet van je aan en als hij zijn zin niet krijgt dan vecht hij nog liever met je dan dat hij jou je zin geeft. Laten we in Godsnaam die pillen gaan halen, dan heeft iedereen er voordeel bij.”
Het was geen vraag van Gerard, maar een eis. Maar nu was het Anna’s beurt om kwaad te worden.
“Mijn kind gaat niet aan de pillen!” beet ze haar man toe.

“Iedereen noemt tegenwoordig alles wat maar even afwijkt van het normale bij kinderen al meteen ADHD. Wat is dat toch voor onzin! Je eigen vader was vroeger net zo onhandelbaar als Basje. Dat weet je best. Zijn ouders konden hem met geen mogelijkheid aan. Later is hij manager van een grote afdeling geworden en heeft diverse studies met goed gevolg afgerond. Hij kon zich alleen als kind minder goed concentreren op dingen die hij niet leuk vond en later kon hij dat wel. Dat heeft Basje ook en dat weet je best. Alleen vroeger kende men nog geen ADHD. Het was nog niet uitgevonden voor lastige kinderen en nu is het gewoon een uitvlucht om kinderen maar rustig te krijgen, zodat je zelf geen moeite meer hoeft te doen. Je moet je schamen, Gerard!” Anna keek haar man zeer strijdbaar aan, maar Gerard liet zich niet afbluffen.

“Je snapt er geen reet van, muts. Dat jij die klootzak niet de baas bent is jouw probleem, maar een school kan niet de hele tijd ieder kind maar achter zijn reet aan lopen. Dat is toch logisch?” Gerard keek zijn vrouw triomfantelijk aan. Dit was natuurlijk wel een zeer sterk argument, vond hij. Maar Anna liet zich niet overbluffen.“Hoe deden ze dat dan in de tijd van je vader? Toen waren er toch ook wel meer moeilijk opvoedbare kinderen dan alleen je vader? En die kregen echt geen pilletjes, hoor. De leerkrachten van nu zijn gewoon te lui om een beetje moeite te doen, zodat ook moeilijke leerlingen de aandacht krijgen die ze nodig hebben. Dat zij aan de valium zitten moeten ze zelf weten, maar dat wil niet zeggen dat mijn kind ook aan de pillen moet. Weet je wat ze willen? Ik heb eens een film gezien waarin mensen vervangen werden door klonen van henzelf die uit grote peulen kwamen. Die klonen hadden geen eigen wil en geen emotie meer. Dat proberen ze nu met onze kinderen te doen. Maar ik doe er niet aan mee, als je dat maar weet!” Anna liep resoluut en met flinke stappen de kamer uit.
“Nou, dan rot je toch lekker op met dat kutkind! Je bent gewoon stronteigenwijs. Basje heeft het beslist van jou. Wat is er nou mis met een pilletje?”
Na deze woorden kwam Anna weer de kamer binnen.

“Wat er mis is met dat pilletje? Met één pilletje zal niet veel mis zijn, maar hoe lang moet hij die pillen dan slikken? Ik heb gelezen dat Ritalin bij langdurig gebruik slecht is voor hart en bloedvaten. Nou, dan zal in de toekomst de vergrijzing geen probleem meer zijn, want dan zijn al die Ritalinslikkers al op relatief jonge leeftijd de pijp uit. Lekker vooruitzicht voor ons kind, hoor.” Anna had een punt, maar Gerard liet zich niet uit het veld slaan.
“Zeur toch niet. Jij altijd met je ziektes. Laatst heb ik een uitzending gezien waarin ze het over ADHD hadden en er was een arts in die uitzending bij wie een heel gezin in behandeling was voor ADHD en ze slikten allemaal die pillen op advies van die arts en zagen er behoorlijk gezond en gelukkig uit. Die arts schreef regelmatig Ritalin voor als er sprake was van ADHD. Dat doet een arts toch niet als het schadelijk is, achterlijke trut!” Gerard begon zich van binnen steeds meer op te winden, maar Anna was ook niet echt kalm meer.

“Die arts zal dan wel betaald worden door de farmaceutische industrie. Die verdient natuurlijk gewoon aan die pillen. En ik ben het nu wel zat, dat je me de hele tijd zit uit te schelden voor muts en achterlijke trut. Ga jij voortaan maar lekker de directeur van de school naaien, want bij mij kom je er niet meer in. Niet in mij en ook niet meer in mijn huis. Ik ga scheiding aanvragen. Bekijk het maar.” En weg was Anna. Gerard bleef verbluft achter, maar wist zeker dat hij gelijk had en niet Anna. Of soms niet?