Nu alweer genoeg van het WK

Ik kan me nog goed herinneren dat Nederland Europees kampioen voetbal werd in 1988. Ik woonde in Amsterdam en samen met een groep vrienden reden we met mijn auto na de finale naar het Leidseplein. Daar zou wel wat gevierd worden was ons idee. Het was mijn eerste auto, een oude BMW 320 6-cylinder met een heerlijk geluid die zoop als een ketter. Aan het begin van de Overtoom lag wat bouwrommel, men was daar met werkzaamheden bezig. Half vast aan een hek hing een oranje dekzeil. "Stop!" schreeuwde een van mijn medefeestvierders. Hij schoot uit de auto en sjorde het dekzeil los. We draaiden de raampjes naar beneden, propten het dekzeil ertussen en reden weer verder met een gigantische oranje vlag over de auto. De vele krassen aan de zij- en achterkant herinnerden me nog lang aan deze rit.

Er was een spontaan volksfeest losgebarsten, dat op de dag van de inhuldiging nog eens dunnetjes over werd gedaan. Nou dunnetjes, de vele mensen op en langs de snelweg waar de spelersbus reed en de rondvaart van het Nederlands elftal door de grachten van Amsterdam zal eenieder nog wel helder voor ogen staan. Voor zover ik me kan herinneren, was het EK van '88 ook zo'n beetje het begin van de massale oranjeversiering van huizen en straten en wat al niet meer. Het begin van het einde, zou ik willen zeggen. Wat begon als een spontaan iets is in een vervelende traditie veranderd. Freek de Jonge zei het al eens: "Alles wat oorspronkelijk is, is gedoemd om een toeristenattractie te worden." Langzamerhand werd bij elk WK en EK ons land steeds meer oranje. In het begin hield dit nog gelijke tred met de verrichtingen van het Nederlands elftal. Hoe verder we kwamen in het toernooi hoe meer er versierd werd. Hup Holland Hup.

De ervaring leerde ons echter dat we niet altijd even ver kwamen. Maar dat staat een feestje niet in de weg. Dus nemen we vast een voorschot op de resultaten. Is Nederland immers niet iedere keer favoriet voor de titel? Waarom wachten, hup versieren die zooi en feestvieren. Er zijn in elk geval drie wedstrijden te spelen, drie dagen feest. Dit SBS6-nationalisme is ook overgeslagen naar de ondernemers in ons landje waardoor de commercie de zaak over heeft genomen. Rond een EK of WK worden er allerlei acties gestart en prullaria verkocht met als centrale thema: Oranje.

Oranje vingers, hoedjes, vlaggetjes, toeters, taartjes en wat al niet. Je kunt tegenwoordig niet eens meer postzegels kopen of je krijgt er zo'n irritante oranje Vuvuzela look-a-like toeter bij. Sterker nog, bij een bestelling van slechts vijf euro krijg je zo'n ding thuisgestuurd. Ik weet dat TNT zelf de postbezorging doet, maar is dit niet wat overdreven? Vroeger, zo sprak de ouwe lul, was de prijs van postzegels gerelateerd aan de kostprijs van het bezorgen van de post. TNT roept al jaren dat het bezorgen van post niet rendabel is en dan gaan ze nu gratis toeters weggeven, zelfs gratis bezorgen, bij de aankoop van postzegels? Kost dat dan niets?

Bij de C1000 moet je je een weg banen door de op GoGo's-beluste jeugd die daar op hun fix staan te wachten. Niet zomaar GoGo's, nee het zijn nu Voetbal-GoGo's. Hoeveel duizenden euro's zou C1000 betaald hebben voor dit "briljante" idee? Dirk, Bas en Digros hebben de handjes. Een soort GoGo's met een handje op hun hoofd. Beter goed gejat dan slecht bedacht zullen we maar zeggen. Jammer dat het origineel al slecht bedacht was. Super de Boer heeft Bungels. Hoe zegt u? Bungels. Plus heeft juichbandjes. Watte? Juichbandjes. Ik heb het niet verzonnen, het is echt zo. Je kan verdomme nergens meer je boodschappen doen, of je krijgt die WK-terreur over je heen.

En dat zijn dan nog de gratis spullen die je krijgt bij een x-bedrag aan boodschappen. Uiteraard betaal je er zelf wel voor natuurlijk. Niets in deze wereld is gratis. Zo is er ook nog het Panini Official Licensed FIFA World Cup South Africa 2010 Sticker Album. Een mond en een boek vol met voetbalplaatjes. Panini is natuurlijk de naam op het gebied van voetbalplaatjes. Vroeger (daar is het weer) waren die er al. Ik heb ze zelf nog gespaard en nu sparen mijn kinderen ze. Het boek en de plaatjes zijn al een flink aantal weken op de markt. Je kunt natuurlijk niet te laat beginnen met de voetbalgekte.

Panini is niet te laat, ze zijn er vroeg bij. Erg vroeg. Op de tweede bladzijde staat te lezen "contents and data last updated February 2010". Toen waren de selecties nog niet eens bekend. Toen waren de landen die mee gingen nog nauwelijks bekend. De zeventien spelers van Oranje kloppen, maar bij Duitsland staan er vier spelers bij die niet op het WK zullen verschijnen. Niet als speler in elk geval. Maar dat maakt niets uit toch, het gaat om het idee, meedoen met de commercie. Dat is goed voor de economie. Al maanden zitten reclamemakers gebogen over de perfecte slogan als Nederland verliest. Want de kans dat ze verliezen is groter dan dat ze winnen. Dan moet je wel een goede uitsmijter hebben. Want zo zijn we ook wel weer. Meedeinen met de meute, voor de muziek uitlopen, maar zodra de muziek stopt snel weer normaal doen en je afkeren van het verlies en daar dan weer je voordeel uithalen.

Ik kan nu al Bert Maalderink met zijn zeurende stem, zijn zuigende vragen horen stellen aan Bert van Marwijk, waar het allemaal mis is gegaan. Hij is nu al bezig met zijn gezever. Zondag bleef hij maar vragen aan de bondscoach naar de betekenis van de uitgedeelde rugnummers. Waren de eerste elf ook de basiself waar hij mee zou gaan spelen? Is Van der Vaart blij met nummer 23? En Van Marwijk maar de vragen ontwijken. Je ziet bij Van Marwijk dezelfde ergernis die Van Basten tentoonspreidde in het beroemde open-microfoon-onderonsje met perschef Kees Jansma. Zou Bert Maalderink nou echt niet doorhebben dat het geen zin heeft tien keer dezelfde vraag te stellen als je na drie keer ook al geen antwoord krijgt? Misschien moet Van Marwijk hem de volgende keer alleen maar aankijken en zeggen: "Je kijkt zo lief".

Ik heb geen hekel aan voetbal, mocht je dit denken na het bovenstaande. Sterker nog, ik kijk er graag naar, zeker toernooien als een EK of WK. Ik heb alleen een bloedhekel aan al dat gezeik dat er omheen is ontstaan. Sinds 1974 zouden we alle toernooien al zo'n beetje gewonnen hebben. Vooraf dan. Wij verkopen de huid van de beer al ver voordat hij geschoten is. En nog liever verkopen we allerlei troep en rotzooi voordat er überhaupt geschoten is, zolang het maar oranje is. Onze laatste aanwinst thuis? Oranje WC-papier. Inderdaad, ik veeg er mijn reet mee af!