column

London deel 4

Tim (TheGrandWazoo)
Wat vooraf gebeurde:

http://frontpage.fok.nl/column/3796/1

Een ijzingwekkende gil bracht me tot stilstand. Ik mocht geen stap verder doen van een stressende dame die me van bovenaf, recht en gevaarlijk aankeek. Één of andere Britse boer had de trap ondergekotst.

Dat krijg je er nu van, dacht ik nog. Je moet de kroegen in Engeland niet langer open laten, krijg je viezigheid van. Britten weten nu eenmaal niet hoe ze moeten zuipen. Die bleekscheten zijn thee gewend. Slappe thee met melk. En áls ze al bier drinken dan is het net water en zonder een fatsoenlijke kraag! Geen wonder dat ze na een paar pils al ondersteboven liggen en alles onderspuwen. De Britse uitwerpselen der maag ruiken dan ook heel anders dan de Nederlandse. Bovendien oogt zo'n Brits goedje ook verschillend in vergelijking tot de Nederlandse drab. Het lijkt meer op kikkererwtensoep. De Nederlandse kots kenmerkt zich vooral door een dikkere en stevigere kleur. Met meer klodders ook. Nederlanders kotsen nu eenmaal duidelijker en met meer passie. Met meer 'body' zo gezegd. Afijn, de hele trap lag dus onder de dunne smurrie. Ik kreeg een doek toegeworpen en moest helpen om de zooi op te ruimen. Mevrouw dacht zeker dat ik de boel had verziekt. Ik had geen zin om tegen te spreken en ik had in een ver verleden eens gewerkt met Geestelijk Minder Bedeelde Mensen (geen idee hoe je ze nu moet definieeren, tis elke maand weer anders. In de volksmond worden ze in elk geval mongolen genoemd) dus ik wist dit klusje wel te klaren. Zonder blikken of blozen veegde ik wat treetjes af en smeet het lichtgroen geworden doekje richting de schuimbekkende vrouw. Ze riep me wat na in cockney Engels. Ik had het helemaal gehad en kreeg vreselijk veel zin om me totaal te gaan bezuipen, maar realiseerde me meteen dat ik vannacht misschien nog wat gratis lichamelijke recreatie kreeg dus ik liet het maar weer netjes bij een verfrissende cola.

Daar zat ze. Druk pratend met vriendinnen die me nauwlettend in de gaten hielden. Ik probeerde een praatje te beginnen met een jongen naast me. Ik vroeg semi-geïnteresseerd welke plaatsen in London ik écht moest zien de komende dagen. Er volgde een zouteloze, lange en plichtmatige lijst vol musea, clubs en andere 'hippe' plaatsen die ik ab-so-luut niet mocht missen. Ik begon geestelijk in te kakken, de Rock and Roll verdween uit mijn bloed en brein. Een fijne zachte matras was het enige waar ik aan denken kon. Wanneer hield ze nu eens op met praten en giechelen en trok ze me mee naar haar kamer. Zou ze me straks op bed gooien? Hardhandig en onvoorzichtig. Of is ze meer een 'meisjes type'. Beetje onhandig en afwachtend. Ik hoopte stiekem op het laatste, want dat stimuleert immers je macho gevoel. Terwijl ik me dat zo voorstelde, werd ik hard in mijn zij gepord door dat chagerijnig wijf die mij zonet nog gebood kots op te vegen. De tent ging over een minuut sluiten. Pats! Licht aan, muziek uit en tafels die door zichtbaar vermoeide obers werden weggetrokken. Geen tijd voor een laatste plaat, groet of drankje. Net zoals bij dat concert enkele uren geleden werd alles rigoreus uitgeschakeld en express ongezellig gemaakt. Ik begon langzaam te begrijpen dat dit de normale gang van zaken is in het grote London. Losers en vrijgezellen worden zonder pardon op straat gezet, in een kille Londonse december nacht. Aan hun dronken en onbevredigende lot overgelaten. De dwazen zoeken de liefde in de portiekjes en de benevelden lullen onsamenhangend tegen de schijnende maan. Morgen weer een dag. Zonder perspectief, maar met dezelfde slechte pils in het vooruitzicht. Proost.

Vier december 2005, één uur 's nachts. Rillend van de kou en half dronken stonden mijn reisleidster, diens vriendinnen en ik op een bus te wachten die ons zou brengen naar een studentenkrot. Gelukkig rijden er bussen af en aan in de Britse hoofdstad, ook 's nachts. We stopten in een vrij nette wijk en ik verwachtte dat we, na een stevig stuk lopen, ergens achter die wijk moesten wezen, alwaar ik een stinkende oude caravan zou aantreffen, inclusief smerig gasfornuis en dito aanrecht. Zo'n eentje uit een slechte Flodder film. Immers, ze had al geklaagd dat ze zo weinig geld had sinds ze studeerde. Maar ze sleurde me recht de potserige wijk in! Vrolijk en enigzins uitgelaten, dronken en overenthousiast vertelde ze me dat ze onlangs een geweldige villa hadden gevonden waar ze nu met z'n allen woonden. Beelden van onduidelijke lange baarden, stinkende pijpen, platen van Dylan over de vloer en posters van Che Guevara aan de muur, spookten in een rap tempo door mijn hoofd. Ik zou toch niet in een commune terecht komen? Waar iedereen het met elkaar zou doen en dan vooral onvoorzichtig. Waar oude LSD-hippies midden in de nacht luidruchtig kwamen douchen en daarna met schapen en geiten de polonaise gingen doen met de muziek van een *stelletje ouwe toverheksen met aluminiumfolie puntmutsen en capes, luid op de achtergrond. Zo'n huis waarin luizen als huisdieren fungeren en op commando de krant uit de brievenbus halen. Ik werd even niet goed.

Het bleek gelukkig allemaal bijzonder mee te vallen. Goed, het zag er wat verlopen uit en de afwas stond zeker al een week te wachten op een fijne douche, maar dat was niet veel anders als bij mij thuis. Het rook er heerlijk naar verschillende parfum en geurstokjes. Jazz werd opgezet en ik werd rondgeleid. Ik mocht alle kamers van de meisjes bekijken en zag vooral veel studiespullen en posters van wasbordjes. De gezamelijke woonkamer zag er aanzienlijk interessanter uit. Gitaren, boeken en een hoop platen en cd's. Tenslotte de kamer van de Godin. Ruim en vol met esoterische essays all over the floor. Een groot bed en links in een hoek...mijn matras. Ik begreep de boodschap. Ik zou niet boven of onderop liggen maar in de gewoonlijke foetushouding. Ik vond het best, was toch moe en voldaan. Ik vertelde haar dat ik graag wilde slapen na zo'n lange reis en een nacht stappen in London. Morgen zou een drukke dag worden met veel leuke uitstapjes. Bovendien had ze nog een verrassing voor me. En met een ondeugende glimlach knipte ze het licht voor me uit, terwijl ik me wentelde in een koude en maagdelijke slaapzak.

*Met dank aan user Kamagurka voor inspiratie.