In de ban van ...
Nee, dit wordt geen column over een beroemde trilogie waarin een aantal kleine mensen het opneemt tegen een horde slechteriken en hiermee de wereld redt. Wel gaat het over een (kleine) groep mensen die zichzelf als doel heeft gesteld de wereld te redden, zonder zich af te vragen of deze wel gered moet worden.
Enkele dagen geleden las ik een nieuwsbericht dat het spel Larry: Magna Cum Laude, in Australië verboden was. Het keuringsinstituut besloot hiertoe omdat er verwijzingen naar onder andere orale sex in het spel zaten. Nu moet ik zeggen dat ik niet echt verbaasd hierover was, aangezien Engeland en Australië met de Verenigde Staten eenzaam aan de top staan van de meest vreemde verboden op spellen. We hebben het over landen die de Teletubbies wilden verbieden omdat één van hen een homo zou zijn. Dit werd gebaseerd op het feit dat de Teletubby in kwestie een handtas droeg en een roze driehoek op het hoofd droeg. Niemand die op het idee kwam dat deze Teletubby wel eens van het vrouwelijke geslacht kon zijn?
In de geschiedenis van games zijn er diverse verboden geweest. In Duitsland worden spellen die bloed tonen aangepast, zodat er groen bloed vloeit in plaats van het menselijke rode. In de Verenigde Staten trekken moraalridders te vuur en te zwaard ten strijd tegen het tonen van een tepel in games (of op TV) of erger, terwijl ze het goedkeuren dat in GTA junks of prostituees afgeranseld worden. Op TV gebeurt daar hetzelfde. Zodra het iets sexueels is, moet het van het scherm verwijderd worden, maar als in een cartoon enkele figuren elkaar te lijf gaan en de ledematen en het bloed vrolijk over het beeldscherm vliegen, dan mag dat geen probleem zijn.
Hebben ze het in de VS nog niet door dat bij sex erg weinig doden vallen, maar bij geweld des te meer? In de VS heeft een jongere eerder een dier afgeknald op de jacht met zijn vader, dan dat hij sex gehad heeft. Misschien ben ik een beetje achterlijk, maar ik zie liever dat mijn zoon op zijn zestiende lekkere sex heeft gehad dan dat hij trots is op het feit dat hij een dier heeft afgeknald. Of erger, dat hij een mens heeft afgeranseld of heeft doodgeschoten. Ik weet wel zeker waar mijn voorkeur naar uitgaat, maar goed, dat ben ik.
Persoonlijk denk ik nog steeds dat in principe geen spel verboden hoeft te worden. Het is een taak van ouders om te weten wat hun kinderen doen en hen te helpen bij het plaatsen van deze zaken in een juiste context. Ik speel al jaren games maar heb nog nooit de dringende behoefte gehad om in mijn auto te stappen, de ruitenwissers aan en vervolgens nietsvermoedende weggebruikers aan flarden te rijden à la Carmageddon. Ik kijk, als sinds mijn veertiende, geregeld naar een horror-film. Die hebben mij er nooit toe gedreven om een leren handschoen van enkele vlijmscherpe messen te voorzien, en vervolgens tieners in de buurt in hun slaap te vermoorden. Ik denk dat mijn ouders me wat dat betreft een goede opvoeding hebben gegeven. Ik weet realiteit en fantasie te scheiden, evenals goed en kwaad.
Nu kan ik mij voorstellen dat er een instantie is die advies uitbrengt en verpakkingen voorziet van een waarschuwing, of een advies minimumleeftijd instelt. Maar ik vind het te ver gaan dat deze in staat zijn om zomaar zaken te verbieden. Als je er goed over nadenkt, zijn de verschillen met een boekverbranding niet eens zo groot. En iedereen is het hier wel over eens dat dit iets is dat niet van deze tijd is. Waarom games en films dan wel?
Om in de stijl van Larry: Magna Cum Laude af te sluiten, 'Geef ons brood en spelen', dan maken we zelf wel uit of we het lekker vinden.
