Liefdesverhalen van FOK!kers (1)
Surf voor meer informatie over deze wedstrijd naar Hetliefdesverhaal.nl
Sterker dan dit
Geschreven door Cherrylips
Kijk niet naar me. Bewaar die laatste blik voor een andere keer. Je bent al even wakker. Ik betrap je erop dat je naar me hebt liggen kijken. Je ogen zijn slaperig maar je mond vertoont een vermoeide glimlach. Hoe heerlijk moet het zijn om met een glimlach wakker te worden. Ik draai de dekens om ons heen en negeer hiermee het ochtendlicht. Ik negeer het getsjirp van musjes op het balkon en het liederlijke gezang van merels in de bomen. Het is nog geen ochtend. Kus me nog één keer. Nog twee keer. Druk je lichaam nog één keer tegen me aan. Begraaf je gezicht in mijn haar. Toe dan.
Maar je gooit de dekens van ons af en de kou van de kamer komt me tegemoet. Zeg alsjeblieft niets zoals je daar op de bedrand zit. Je wrijft in je gezicht. Neem nog geen afscheid, wacht nog heel even. Ik blijf in ontkenning op mijn buik in bed liggen. Je zit daar met je rug naar me toe, klaar voor de dag, benieuwd naar wat komen zal, en ik leg mijn koude hand tegen je onderrug. Je draait je onmiddellijk om, geschrokken, maar al snel vertrekken je lippen in een grijns. Ik kom overeind en ga naast je op het bed zitten.
Draai nog één keer krulletjes in mijn haar. Kietel me nog één keer. Maar kijk me niet meer zo aan, met je bedroefde maar opgewonden blik. Ik wil het niet weten.
Nog één keer glijdt je vingertip langs mijn kin. Nog één keer streel je mijn lippen, maar kus je me niet. Je plaagt me. Ik lieg als je vraagt of ik goed geslapen heb. Je hebt niet gemerkt dat ik urenlang heb liggen woelen. Ik bereid me al weken voor op het ontwaken in een leeg, koud bed. Met onbeslapen kussens. En jij, jij zal ver van hier zijn, omringd door anderen en mij al snel vergeten zijn. Je probeert me gerust te stellen en ik hou me sterk. Ik kijk naar het litteken op je sleutelbeen. Ik kus het nog één keer. Je krijgt kippenvel en kijkt naar me. Ik wil niet dat je me zo aankijkt. Bewaar het afscheid, alsjeblieft. Nog eventjes doen alsof we de hele dag zo kunnen blijven zitten, samen op bed, badend in de koude ochtendzon. En ik leg mijn hoofd tegen je schouder en huil. Ik kan je niet verbieden te gaan. Ik heb het ook niet geprobeerd. Want wie ben ik.
Je houdt mijn gezicht in je handen. Onderweg in de auto hebben we geen woord gewisseld. Ik hou je autosleutels als een talisman in mijn vuist geklemd. Ik moet nu alleen naar huis. Je kust me op mijn voorhoofd, mijn wangen, mijn oogleden, mijn kin. Je kust mijn tranen weg. Mijn lichaam trilt, van woede, verdriet, angst, maar ik ben sterker dan dit. Ik laat me niet kennen. Nu mag je afscheid nemen. Je kijkt me aan, je streelt mijn haren, er verschijnen tranen in je ooghoeken. Ik vang er één op je wang, net op tijd. Ik glimlach. Ik kus je op je lippen. En je kijkt naar me, somber. We zwaaien niet naar elkaar als je de hoek om loopt. Dit afscheid zonder woorden is geen afscheid. Tot volgend jaar.
Door de maag
Geschreven door DaMart
Zuchtend keek Janine naar Tom, die tegenover haar aan de tafel zat. Tweeëndertig jaar was ze, en de biologische klok tikte door. De ware had ze echter nog niet gevonden, al deed ze zo haar best om hem te vinden. Tom had ze via internet leren kennen. Ze had zich ingeschreven op een datingsite, en alles klopte gewoon. Ze hadden dezelfde interesses, hetzelfde geboortejaar en hij zag er ook nog eens goed uit op de foto in zijn profiel. Na wekenlang berichtjes gestuurd te hebben, had ze de moed bij elkaar geraapt om hem bij haar thuis uit te nodigen. Ze had alles tot in de puntjes geregeld om er een onvergetelijke avond van te maken. En toen ze naar Tom keek, besefte ze dat ze deze avond zeker nooit zou vergeten.
Men zegt dat de liefde van de man door de maag gaat. En daarom had Janine alles op alles gezet om Tom te voeren met haar liefde. Ze had haar kookboek afgestoft en een ware delicatesse klaargemaakt. Haar vrijgezellenbestaan zou ten einde komen en eindelijk zou ze gelukkig worden in de liefde. Uren had ze in de keuken gestaan, om alles voor te bereiden. Daarna was ze in bad gaan zitten met een flutroman uit de Bouqettereeks om ideeën op te doen. En op de rand van het bad had ze een glas rosé neergezet om alvast in de stemming te komen. Toen lectuur en wijn op waren, had ze zich in haar blauwe jurk gehesen. Ze sprenkelde wat parfum op haar huid. Toen ze langs de spiegel in de gang liep, controleerde ze nog eenmaal of alles goed zat. Pas toen ze haar lippenstift, mascara en decolleté had goedgekeurd, ging ze naar beneden, waar ze zenuwachtig op Tom wachtte.
Toen de man die ze tot haar minnaar wilde maken binnen was, trok ze een fles Riesling open. Ze dronken wat op de bank, en praatten alsof ze elkaar al jaren kenden. Janine voelde de vlinders in haar buik rondfladderen. Tot op dat moment verliep de avond perfect. Toen ze Tom zijn hoofdgerecht voorschotelde, werd alles echter anders. Op een oesterbed lag een kogelvis onder een deken van ijsbergsla, gegarneerd met zelfgemaakte notenpaté. Janine genoot van het moment met Tom, die zichtbaar geniet van zijn maal. Zijn galgenmaal, zo besefte Janine al snel, toen Tom haar vertelde over zijn notenallergie. Nog voordat ze goed en wel besefte wat er kon gebeuren, was het al te laat. Tom zat tegenover haar. Levenloos, met zijn hoofd steunend op de kogelvis waar hij nog geen hap van had genomen. Ze stond op en vloekte. Weer was het mis gegaan. Weer had haar liefde de maag van de man niet bereikt.
Ze zuchtte en tilde Tom van zijn stoel af. Ze sleepte hem naar buiten. Achterin de tuin legde ze hem neer en begon ze te graven. Nadat Tom verdwenen was onder het rulle zand keek ze treurig naar de rechthoekige vormen in haar gazon. Zes telde ze er. Zes rechthoeken, gelijk aan het aantal magen dat de laatste maanden liefdeloos was gebleven bij haar.
