Inschrijven voor een nieuwe opleiding
Ieder jaar zijn er weer duizenden studenten die een diploma achter hun naam mogen schrijven en veel van hen, inclusief ikzelf, gaan na deze opleiding nog verder met een vervolgstudie of slaan zelfs een geheel nieuwe studierichting in. En om te mogen beginnen met een nieuwe studie zal natuurlijk wel eerst een inschrijving plaats moeten vinden.
Als je dacht dat examens veel problemen met zich meebrachten, dan heb je jezelf nog nooit geprobeerd in te schrijven voor een nieuwe opleiding. Het is ongelooflijk hoeveel formulieren, kopieën en handtekeningen nodig zijn om jezelf aan te melden voor een nieuwe school! Het lijkt wel alsof er niet geloofd wordt dat je echt bestaat en dat je dit eerst moet bewijzen voordat je alleen al de inschrijfformulieren in je handen krijgt gefrommeld!
Het begon voor mij bij mijn aanmelding voor de opleiding Journalistiek B op de Fontys Hogeschool voor Journalistiek te Tilburg. Een simpel briefje met de vermelding dat ik mijzelf graag voor deze opleiding wilde laten inschrijven leek destijds, in November van het jaar 2003, genoeg, maar niets was minder waar. Maanden verstreken zonder enig tegenbericht, wat natuurlijk begrijpelijk is aangezien ik érg vroeg was met mijn inschrijving. De eerste stapel papiervellen kwam enkele maanden na de inschrijving, die grotendeels via de digitale weg was bewandeld, de deur binnen vallen.
Al onze opleidingen worden geregeld door één instantie, namelijk de Informatie Beheer Groep en deze is gehuisvest in het noorden van ons land. Omdat vanuit de IB-Groep vrijwel álle opleidingen in ons land worden geregeld, kun je natuurlijk wel verwachten dat er regelmatig wat misgaat. Papieren kunnen zoek raken en deadlines kunnen niet gehaald worden. Kortom, er kan nogal wat misgaan bij een grote instantie als de IB-groep. In de meeste gevallen gaat het gelukkig goed, maar de slechte tweelingbroer van het geluk zou mij natuurlijk niet zomaar deze rust kunnen gunnen.
In inmiddels de zoveelste lading gekapt bosgebied wat via mijn brievenbus werd afgeleverd, bleek een flinke waarschuwing te zitten. Mijn inschrijving kon niet geaccepteerd worden met als reden dat ik een bepaald formulier niet zou hebben opgestuurd. Dat de directe weg van de telefoon nog altijd een stuk beter werkt dan die van de ietwat omslachtige digitale snelweg werd maar weer eens bewezen. Na het plegen van een enkel telefoontje, waarbij de wachttijd op zich best mee viel, werd duidelijk dat het bepaalde formulier nooit was toegestuurd. Enkele dagen later klepperde mijn brievenbus voor de zoveelste maal en viel het desbetreffende formulier de deur binnen.
Voor de tweede keer werd het rustig. De dagen veranderden in weken en deze weken promoveerden gezamenlijk tot maanden voordat een nieuw bericht kwam. Via het Internet werd duidelijk dat alle aangemelde leerlingen ingeloot waren voor de opleiding. Een pak van mijn hart, maar nog niet het einde van de lijdensweg die samengaat met het inschrijven voor een nieuwe opleiding. Persoonlijk bericht bleef namelijk uit en dit had wél moeten komen.
Met mijn nagels tot op mijn vingertoppen afgeknaagd trok ik wederom aan de telefoonbel en sprak ik met een jofele medewerker van de IB-Groep. Gelukkig wist deze ietwat treiterende jongeman me te vertellen dat ik ingeloot was, waardoor meteen een pak zenuwen van mijn hart viel en hij op zoek ging naar een nieuw slachtoffer. Enkele weken na dit telefoontje zou ik de benodigde inschrijfpapieren ontvangen.
De papieren van de IB-Groep kwamen netjes op tijd, maar helaas bleven ditmaal de papieren van het Fontys zélf achterwegen. Een telefoontje naar de schoolinstantie later werd duidelijk dat een lijst met inschrijvingen zoek geraakt was. De lijst werd opnieuw gefaxt en de inschrijfformulieren kwamen vandaag eindelijk als een schuwe schoothond door de brievenbus gekropen. Het einde is in zicht, maar eerst moeten nog talloze kopieën van diploma’s, cijferlijsten en paspoorten bij elkaar gesprokkeld worden. Nu alleen nog hopen dat de opleiding alle inschrijfmoeite (en het geld natuurlijk) waard is. De schuld voor de fouten die gemaakt zijn kan ik helaas aan niemand geven en ik ben al blij dat ze opgelost zijn voordat het écht uit de hand heeft kunnen lopen. Zo blijkt maar weer eens dat je zelf flink wat moeite in bepaalde zaken moet steken, mits je natuurlijk wilt dat ze goed verlopen en dat alles op zijn pootjes terechtkomt. Er is helaas niemand anders die het voor je doet!
