Dying-Day
Herinneringen. Het zijn mijn enige aanwijzingen dat ik nog leef als ik wakker wordt in een wereld waar ik vast lig aan luchtslangen, starend naar een wit plafond. Waar een zuster mijn pols vasthoudt, en ongeduldig op haar klokje kijkt zweef ik weg in een godverlaten tent waarin het gekerm en gekreun het geluid van laagvliegende spitfires overstemt. Give them hell Boys. Mijn vuist balt, tranen van vreugde stromen over mijn wangen als de zuster van schrik wegrent. We will prevail, Victory is ours. Ze heeft het druk, maar ze haalt de dokter voor me, hij kan me laten vechten. I'll be back boys, stay alive. We’ve got Nazi’s to fight!
What are you doing here my love? Het slagveld is geen plek voor de vrouwen. Ga snel naar huis, maak bommen, munitie, We Need You! Nee, mijn liefste, de oorlog is nog lang niet voorbij, hij kan niet voorbij zijn. Als ik beter ben zal ik weer vechten. Dont’t cry. Ik weet ook wel dat het zestig jaar geleden is. De oorlog is voorbij, maar ik moet vechten liefste. Mijn kameraden roepen om hulp. I’m coming boys. Longkanker, No, it’s a bullet, my love. Een kleine maar, een klein gaatje, ik moet doorgaan.
Zestig jaar geleden, ik ben er nog steeds. Laat mij zien dat mijn gevecht waarde had. Not you, my friend, why did you have to die. Kijk me nu liggen. Dit is geen dood van eer, waarom jullie wel? Niemand weet ons gevecht meer. Ik moet blijven herinneren. Ik moet beleven, zonder mij gaan we dood. They have forgotten us. Zet de TV aan mijn liefste. What is that Nazi doing there? Wat zeg je, vijfenzeventig procent weet niet meer wat D-Day is? Laat me hier uit, mijn liefste. Zo kan ik niet sterven. Breng me naar het strand. I’ll make them remember. Mijn kameraden roepen. Ik zie ze vallen. Ik moet ze helpen, ik moet ze herinneren mijn liefste, anders sterven ze. Ja goed, morfine, geef me morfine, dan kan ik weer door. Cancer is not a bullet!
Ik ben niet gek. Niet eens dement. Ik ben 80 jaar en sterf aan longkanker. Mijn naam is Joey. To hell with them. Jullie doden mij en mijn kameraden. Aasgieren, parasieten. Niemand die ons herinnert. What is that German prick doing there, get of our beach. Does nobody see him? Liefste, houd mijn hand vast. Ik ben niet meer bang liefste. Ik heb gestreden en we hebben gewonnen liefste. Maar ik moet nog één keer beleven. Het enige waardoor ik mij ooit levend heb gevoeld was de dood die om mijn oren vloog. Het zicht van mijn kameraden. Hold on, we are going to get you out. Ik weet wat het is om te leven liefste, maar vijfenzeventig procent is het vergeten. Daar zijn ze liefste, mijn kameraden. Kijk daar aan het voeteneind, ze komen me helpen. We zullen die ondankbaren laten zien wat leven is. We show them, ay mates!
Zestig jaar geleden stierf ik al liefste, toen ik eindelijk wist wat leven was. Je hoeft niet meer te huilen. Blijf herinneren liefste. Remember what it is to live, my love. Laat me nu sterven, longkanker, mijn tweede longwond. Zestig jaar later, wat ben ik blij dat jullie er zijn jongens.
It’s Dying-Day mates.
