Eddie the Eagle
Een biopic over de beroemde Britse schansspringer op de Olympische Spelen van 1988. Als je deze naam niet kent, hoef je je geen zorgen te maken. Deze film verklaart waardoor dat mogelijk komt. Moet ik deze film dan überhaupt wel gaan zien? Het antwoord is een volmondig ja!
De film is zeer losjes gebaseerd op het verhaal van Eddie Edwards, een Britse schansspringer die op de Winterspelen van '88 eigenlijk nog geen deuk in een pakje boter sloeg, maar toch de internationale pers haalde. Een underdog die alles tegen zich had maar vele fans voor zich gewonnen kreeg. De film laat zich kijken als een biografie die begint in de kinderjaren van Eddie. We zien hem proberen uit te blinken in alle mogelijke disciplines die je maar kunt bedenken. Maar in niks is hij goed genoeg om de Spelen te halen. Totdat hij erachter komt dat er geen Brits team is voor schansspringen. Dit betekent dat hij alleen op een officieel erkend toernooi een landing hoeft te behalen om zichzelf te kwalificeren. Dit wordt dan ook zijn doel.
Het is een ongelooflijk verhaal dat resulteert in een minstens zo ongelooflijke film. Eddie ontmoet 'bij toeval' een oud-schansspringer uit de Amerikaanse schansspringploeg, gespeeld door Hugh Jackman. Deze Bronson Peary is een ´slacker´. Hij heeft altijd met zijn pet naar de sport gegooid omdat het hem te makkelijk afging. Nu ploegt hij dagelijks de sneeuw om, zonder winterjas. Daar is de whisky namelijk voor. Maar Eddie Edwards maakt iets in hem los.
Eddie Edwards wordt heerlijk vertolkt door Taron Egerton, die vorig jaar in Kingsman al liet zien over de juiste ´acting chops´ te beschikken. Hoewel dit een heel andere rol is, vertolkt hij deze rol met dezelfde fun en puriteit die een dergelijk karakter nodig heeft om je hart te stelen. En dat is dan ook wat deze film probeert te doen: je hart stelen. Je wilt meeleven met Eddie die keer op keer een nieuwe hindernis op zijn jacht naar de onderkant van de top vindt. Je wilt dat Eddie die levensgevaarlijke capriolen uithaalt zonder ook maar káns te maken op een medaille. Je wilt dat Bronson inziet dat die een schuw, afstandelijk persoon is. En je hoopt dat Eddie toch die ene prijs wint.
De film slaagt hierin glansrijk. Dit is een feel-good film pur sang. De film wordt nergens zwaar of overdreven emotioneel, maar de kijker wordt wel meegenomen in de persoonlijke doelen van Eddie. En hoe ongelofelijk deze ook zijn, deze film maakt ze waarheid. In dat opzicht is een het Olympisch sprookje. Sommigen zullen de film misschien soms iets te zoetsappig vinden, maar dat hoort bij dit type film. Voeg hier een bad-ass Hugh Jackman aan toe die een stunt uithaalt die misschien nog wel gevaarlijker is dan al zijn acties als Wolverine en je hebt een prima avondje vermaak.
Geen zin in die deprimerende superhelden die elkaar afmatten? Ga dan komend weekend heerlijk wegdromen bij Eddie the Eagle!
