CD: Emanuel And The Fear - The Janus Mirror
Emanuel And The Fear, wellicht onbekend, maar zeker niet onbemind. De formatie uit Brooklyn, New York, bestrijkt sinds twee jaar ook diverse podia in Europa, waaronder ons land, en lijkt aan populariteit te winnen. Deze maand verscheen hun nieuwe album The Janus Mirror, de kans op een verdere kennismaking.
De band bestaat sinds 2008 en dit album is hun tweede volwaardige cd naast twee EP's. Opmerkelijk genoeg zijn ze destijds met elf muzikanten gestart en zijn dat er nu nog zes. Je kunt zeggen dat de harde kern nog over is. Het zestal zijn frontman Emanuel Ayvas, naast zanger ook gitarist en toetsenist, Dan Gretz op drums, Gil Goldin op bas, Nic Cowles op synthesizer en fluit en Liz Hanley die viool speelt en ook zingt. Zo'n bezetting doet je denken aan een band als Arcade Fire. Dat is een beetje zo, maar de muziek is toch zeer verschillend. Wel is het zo dat deze band past in de theatrale alternatieve rock van de Canadezen alsook bijvoorbeeld het IJslandse Sigur Rós.
Emanuel Ayvas is een echte troubadour, een minstreel. Hij vertelt eigenlijk verhalen. Zijn praten/zingen kenmerkt de muziek. Het is misschien ook wel dat wat de cd hier en daar voorspelbaar maakt en bij vlagen een beetje saai. Maar de muziek maakt het over het algemeen helemaal goed. De composities zitten gewoon knap in elkaar en met de hoeveelheid aan variatie zit het ook wel snor. Zo komen omslagen in nummers op het juiste moment. Zo lijkt de opener en tevens titeltrack 'The Janus Mirror' na anderhalve minuut in schoonheid te sterven, totdat de band het nummer compleet verbouwd tot een waanzinnig rocknummer. Door de verwerkte melancholie en psychedelica en natuurlijk de versterkte gitaar en viool doet het denken aan The Velvet Underground.
Het is heerlijk om te horen hoe de band op 'Samuel' met diverse folkritmes werkt. Op de twee songs die dan volgen bereikt de cd haar hoogtepunt. 'Wooble' begint met prachtige, zweverige, klanken, maar ontpopt zich tot een stevig nummer waarbij de band zich op het vlak van de progressieve rock begeeft. Het aanstekelijke drum and bass-ritme van 'Foothills Of A Fire' heeft wel iets weg van Red Snapper, maar ook hier zijn de laatste twee minuten (van zes totaal) gereserveerd voor een portie lekker stevige rock.
Met 'Black Eyes' kakt de boel wat in. Het is een weinig spannend nummer en daarmee ook het minste nummer. 'My Oh My' is ook een ballad, maar een stukje intenser en meer te pruimen. Helaas zijn we dan al bij het laatste nummer van de cd. En zo is de korte duur van de cd een aanzienlijk minpunt. Dik betaald voor iets meer dan 41 minuten. Het slotnummer kan die onvrede niet helemaal wegnemen. Het is een lekker poprocknummertje, maar heeft wel veel weg van Coldplay. Dat is ook wat jammer gezien het feit dat de band haar eigen kwaliteiten heeft laten spreken op dit album.
Om tegenwoordig op te vallen in de veelal mainstream geworden alternatieve scene, moet je met iets opmerkelijks komen. De nieuwe release van Emanuel And The Fear is zeker weer eens iets anders. Op hun album The Janus Mirror laten ze horen dat hun muziek meer is dan eigentijdse folk. Het is een boeiend geheel van stijlen in een theatraal jasje.
