Evenement: Zwarte Cross 2010

Hoe pech, euforie en verdriet zo dicht bij elkaar kunnen liggen.

Zwarte Cross 2010 was een jaargang die iedereen –en zeker de medewerkers van het festival- nog wel even zal bijblijven. Om te beginnen het noodweer in de week voor het festival, dat een spoor van vernieling en enkele gewonden achterliet. Keihard is er vervolgens gewerkt om het festival toch doorgang te kunnen laten vinden. En dat is gelukt. 

Als wij vrijdag arriveren is er dan ook niets meer van het gebeurde te merken, behalve dat de Megatent plaats heeft gemaakt voor een groot buitenpodium. Wat verder opvalt, is dat het festivalterrein ook dit jaar weer flink is uitgebreid. Naast alle vertrouwde podia, de Stuntarena, de Cross, Theaterweide, festivalmarkt, het Blagenparadijs, kermisattracties en een grote variëteit aan straattheater, zijn de dampende discotent  -die ondanks de hitte het hele week propvol bleef- en de Reggaeweide de twee meest in het oog springende toevoegingen. Deze laatste weide is een initiatief van voormalig Beef!-frontman Pieter Both. Onder het genot van een cocktail chillen in je hangmat of dansen op de Caribische muziek. Wat je wilt, als het maar relaxt is. Helaas bleek de weide zo populair dat het de rest van het weekend bijna onmogelijk was hier binnen te komen.

De vrijdag is meestal een relatief rustige dag en ook dit jaar is dat het geval. Dat is prima, want dat geeft ons de mogelijkheid veel te zien. Onze verkenningsronde brengt ons eerst in het Blagenparadijs, waar verveelde papa’s op hun koters zitten te wachten. Papa wil bier drinken, maar kindje is niet uit de vele attracties te slaan. Het is weer mooi opgezet dit jaar. Een podium waar bands als Jovink en Mooi Wark speciaal ingestudeerde optredens voor kinderen verzorgen, een draaimolen met, in plaats van gewone stoeltjes, brommers als zitplaatsen en veel meer. We lopen verder het veld over langs de podia en zien in rap tempo optredens van de soulvolle rockers van Triggerfinger,  de balkanpunkskarockers van Malavita, de opgewonden (metal)standjes van The Devil’s Blood, de ónopgewonden (metal)standjes van My Dying Bride en de spierballenrockers van Volbeat. Allemaal prima! Ik snap alleen nog steeds de hype rond Volbeat niet. En dat is zwak uitgedrukt, want ik vind het helemaal niks. Muzikaal zal het vast niet slecht zijn, maar ik geloof ze niet. Ingestudeerde praatjes, refreinen die op meezingbaarheid geschreven zijn en torenhoge stapels versterkers en speakers op het podium om de kijker gevoel te geven dat ze bij de grootste rockshow van hun generatie zijn beland. De enige Scandinavische band die daar ooit mee weg is gekomen is Europe. Overigens lijk ik de enige op het veld die zich hier aan stoort. Het is feest. 

Volbeat

Wanneer wij –Fraubitch, Taxibabe en ik- zaterdag de perstent binnen lopen heerst er een rare sfeer. Bedrukte gezichten. Bij navraag blijkt een medewerker van een kermisattractie te zijn omgekomen bij het proefdraaien van het apparaat. Slik… dat is schrikken. Aan alles kun je merken dat de medewerkers er kapot van zijn. Toch staan ze iedereen die vragen heeft zo goed mogelijk te woord. Hoe vreselijk het ook is, doorgaan. Knap. Respect. Mede dankzij de rust die zij uitstralen pakken de mensen verbazingwekkend snel de draad weer op en gaan doen waar ze voor gekomen zijn, zo ook wij. De met hekken afgeschermde attractie blijft echter een naar gevoel opwekken. De familie van de overledene heeft aangegeven dat het festival door moet gaan en dat gaat het dan ook.  Ook wij zetten het van ons af en gaan door. 

De zaterdag heeft een druk programma, met op muzikaal gebied een aantal internationale toppers als K’s Choice, The Baseballs, Paradise Lost, Jon Olivia’s Pain en Meshuggah. Voeg daarbij uit Nederland bands als Bazzookkas, Moss, Want Want, Di-Rect, Rude Rich and the High Notes en niet te vergeten Guus Meeuwis en de altijd aanwezige Motorband aan toe en je hebt een affiche waar de meeste Nederlandse festivals strontjaloers op zijn. En terecht. De “authentieke” Zwarte Crosser zal het echter een Achterhoekse rookworst zijn. De muziek is voor hen mooi meegenomen. Zij komen voor de cross. 24.000 man (als ik me goed heb laten inlichten) staan de hele dag langs de baan om de verschillende klassen te bekijken en na te schreeuwen. Dit alles onder het genot van de nodige biertjes en het bij tijden hilarische speakerteam.  Het is dan ook een fantastisch spektakel om de omgebouwde voertuigen te zien passeren. Combines, Strijdwagens (Ben Hur klasse), vrachtwagen, crossmotoren, allemaal passeren ze de revue. Toch blijft de speciale klasse het leukste om naar te kijken. Snelheid is niet belangrijk, originaliteit wel. Het hele jaar hebben teams zich in het zweet gewerkt om met een vreemd schepsel aan de start te komen. Wat de gedachte achter sommige van de voertuigen is, is me geheel onduidelijk. Bij de één lijkt het te gaan om wie het meeste rook produceert, bij de ander de hoeveelheid lawaai of de hoeveelheid mensen die er met de geïmproviseerde brandweerslang natgespoten kunnen worden. Ondertussen wordt het publiek almaar aangemoedigd door de steeds schorder wordende speaker. Prachtig. Na nog een aangename festival pannenkoek en een broodje Schoap eindigt onze zaterdag. Een zaterdag die ondanks een triest begin toch nog heel mooi werd. 

Drukte!
De zondag is uitverkocht. 65.000 man. Het is schuifelen om bij de verschillende podia en acts te komen. Mede hierdoor missen we de stuntshow, die we voor deze dag op ons programma hadden. Ook een lezing van Herman Brusselmans in de theatertent is al bezig wanneer we arriveren. Tevens blijkt de tent vol. Kut! Wel horen we nog even tussen neus en lippen door dat het optreden van Wibi Soerjadi in diezelfde tent totale chaos was. Weinigen hadden ooit zoveel zonverbrande, luidkeels meeschreeuwende mensen bij een pianoconcert gezien. Maar goed, we zullen het deze dag moeten doen met het hoofdpodium en een kort bezoekje aan de Metalweide, waar onder andere Papa Roach staat. Dit optreden blijkt, ondanks het toch wel aanstekelijke enthousiasme van frontman Coby, enigszins teleurstellend. Dit heeft overigens veel te maken met de kwaliteit van het geluid. Op het hoofdpodium zien we nog optredens van onder andere Airbourne, Caro Emerald en afsluiter en feestmonsters Jovink. Eerstgenoemde band maakt op mij het meeste indruk van alle bands die ik het weekend heb gezien. Jaren '80 hardrock, normaal niet echt mijn ding. Wanneer het echter met zoveel overgave en plezier wordt uitgevoerd, is het al heel snel leuk. Catchy refreintjes helpen ook.

Airbourne

We gaan afscheid nemen van de mensen die ons het hele weekend over ons hebben ontfermd. Ze hebben zich wederom de longen uit het lijf gelopen om alles in goede banen te leiden. Op een flip-over in de perstent lezen we dat er ook dit jaar weer een nieuw bezoekersrecord is bereikt. 148.000 mensen bezochten dit weekend de Zwarte Cross. Dit is hartstikke mooi voor de organisatie. Toch rijst bij mij de vraag of dit de bedoeling is van een festival als Zwarte Cross. Naar mijn mening is het festival altijd geweest voor een grote groep eensgezinden. Die lijn lijkt te vervagen. Commercieel gezien is het festival een groot succes, maar toch lijkt de charme die het festival altijd had te verdwijnen. Het zou zo zonde zijn als het over een paar jaar een tweede Lowlands is, met als extra toevoeging de cross. Ikzelf was dit jaar voor het derde jaar aanwezig. Zelfs in die tijd is veel veranderd. Als ik nu over het terrein loop en een groot bord zie met de mededeling dat bezoekers niet in de modder mogen duiken klopt er voor mijn gevoel iets niet. Drie jaar geleden was een mooi meisje op het festival reden tot algehele feestvreugde. Nu lijkt het wel alsof het hele klantenbestand van de Jimmy Woo er rondloopt. Het plaatje wat in mijn hoofd zat klopt niet meer. Begrijp me niet verkeerd; De Zwarte Cross is naar mijn mening nog steeds het leukste festival van Nederland. Ik hoop alleen heel erg dat dat zo blijft. Het was weer een fantastisch weekend.

Tekst: Harrydupa
Foto's: Ania & Manon Roest

Zie de volgende pagina's voor de fotoreportage van Ania & Manon.